Μόνο να μην ξαναβγεί ο Άγιος Δημήτριος με τα αλόγατα…
Μόλις έληξαν οι εορτασμοί για τη μεγάλη εποποιία του 1940. Με παρελάσεις και άλλες εκδηλώσεις ανά το Πανελλήνιο, τιμήθηκε και δοξάσθηκε η μνήμη των γενναίων Ελλήνων αγωνιστών και ενδόξως πεσόντων στα πεδία των μαχών. Μεγάλο το αξιόμαχο των τότε ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, το υψηλό ηθικό τους φρόνημα, το αίσθημα αυτοθυσίας και φιλοπατρίας που τους διέκρινε, ενώ οι ηρωικές τους ψυχές, που σαν μια ψυχή ορθώθηκαν και γιγαντώθηκαν απέναντι στο άδικο, προκάλεσαν με μοχλό τη δύναμη της πίστης, το θαύμα.
Και αυτό ακριβώς είναι που αποσιωπάται πάντοτε στις εθνικές μας εορτές. Ότι το θαύμα της κάθε νίκης δεν είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα ανθρώπινου παράγοντα, αλλά συγχρόνως και θεϊκού παράγοντα, που δεν είναι οπωσδήποτε αθέατος στις δραματικές αυτές ώρες του πολέμου, αλλά συχνά ορατός, ολοζώντανος και δραστικότατος. Υπάρχει και κινείται τις ώρες εκείνες περικείμενο νέφος αγίων και μαρτύρων γύρω και ανάμεσα στους πολεμιστές, που ανταποκρίνεται στις επικλήσεις τους για βοήθεια. Περικείμενο και όχι υπερκείμενο. Δηλαδή, τους περιβάλλει, και μάλιστα ζωντανά και συμπολεμά μαζί τους και πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν τους αγίους να αγωνίζονται πλάι τους με τα ίδια τους τα μάτια.
Η ελληνική ψυχή βίωνε πάντοτε το μυστήριο αυτό. Ας θυμηθούμε το έπος της Ιλιάδας του Ομήρου, όπου με πολύ φυσικό τρόπο οι θεοί μάχονται μετά μανίας πλάι στους ήρωες και μάλιστα ως ανθρωπόμορφοι θεοί που είναι, πληγώνονται κιόλας και τραυματίζονται, εμψυχώνουν τους πολεμιστές και συνομιλούν μαζί τους. Ακόμη κι αν αυτά ακούγονται σαν ποιητικές μυθοπλασίες, όμως απηχούν την αλήθεια ότι πάντα στις μεγάλες και δύσκολες ώρες ο ουρανός σκύβει ενεργητικά απάνω από τον άνθρωπο για βοήθεια.
Ο μακαριστός πατήρ Ανανίας Κουστένης αναφέρεται με ενάργεια στα θέματα αυτά μέσα από τις πλούσιες ομιλίες του, από τις οποίες και παραθέτουμε ακολούθως σχετικά αποσπάσματα:
«Στα Βυζαντινά χρόνια, καθώς σημειώνει ο μεγάλος χρονογράφος Θεοφάνης, σε πολλούς πολέμους και μάχες, ενώ οι Βυζαντινοί ήσαν λίγοι, αλλά είχαν την Υπέρμαχο Στρατηγό μαζί τους, τι γινόταν; Ερχόντουσαν από τον ουρανό δυνάμεις και ενωνόντουσαν με τις βυζαντινές και τι βλέπαν από απέναντι οι πολέμιοι; Ένα αμέτρητο πλήθος στρατευμάτων και ετρέποντο εις φυγήν. Οι δε Βυζαντινοί, που δεν έβλεπαν τίποτε, παρά μόνο τους εαυτούς τους, απορούσαν.
Στα 1912, ανήμερα στη χάρη του Αγίου Δημητρίου ελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Πολλοί στρατιώτες, αλλά και λαϊκοί που ακολουθούσαν, και στα χωριά ακόμη, τι έβλεπαν να προπορεύεται του στρατεύματος; Ο καβαλάρης Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης. Κι ενώ η κυβέρνηση τότε προέτρεπε τον στρατηλάτη διάδοχο Κωνσταντίνο να πάει να πάρει το Μοναστήρι, όμως ο Άγιος εφώτισε τον Έλληνα πατριώτη Ίωνα Δραγούμη, που έστειλε μήνυμα μυστικό στον Κωνσταντίνο και στους υπόλοιπους και έλεγε, «ελάτε να πάρετε τη Θεσσαλονίκη, γιατί κινδυνεύει από τους Βουλγάρους». Του είπαν, «Ευχαριστούμε, αλλά εμείς βλέπουμε μπροστά μας φανερά τον Άγιο Δημήτριο να μας οδηγεί». Και τους έφερε ο Άγιος, ανήμερα στη χάρη του, ελευθερωτές της Θεσσαλονίκης, “που από βραδύς εκοιμάτο δυστυχισμένη σκλάβα και την αυγή εξύπνησε αρχόντισσα κυρά” (Ι. Πολέμης). Αλλά και όταν στο παρελθόν κινδύνευε κάθε τόσο η Θεσσαλονίκη από πολλούς εχθρούς, συχνά οφθαλμοφανώς παρενέβαινε ο Άγιος με ουράνια στρατιά και τους γκρέμιζε κάτω από τα τείχη.
Και στο μεγάλο ’40, στη Β. Ήπειρο και Αλβανία, ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Γεώργιος και πολλοί άλλοι άγιοι κι ο Άγιος Σπυρίδων από απέναντι, ήταν στον πόλεμο, συμπολεμούσαν με μας εναντίον των εχθρών. Ένας Ιταλός αξιωματικός, την ώρα της μάχης, μπήκε σ’ ένα στενό εκκλησάκι της Β. Ηπείρου, είδε μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου , που κάποιον του θύμιζε. Και θυμήθηκε πως πριν λίγο, ανάμεσα στους Έλληνες στρατιώτες που εμάχοντο, ήταν κι αυτός, ο Άγιος Γεώργιος. Την πήρε την εικόνα και ξεκίνησε να φύγει. Οι Έλληνες τον έπιασαν αιχμάλωτο, του ζήτησαν τα προσωπικά του αντικείμενα, μαζί και την εικόνα, αλλά την εικόνα δεν την έδινε και ζήτησε ακρόαση από τον Δοικητή. « Ξέρεις, του είπε, όταν πολεμούσαμε, αυτός ήταν ανάμεσά σας και αυτός μας έδιωξε και τώρα καταλαβαίνω ότι η θρησκεία σας είναι αληθινή.»
Αλλά και στην Αφρική, στο Ελ Αλαμέιν, (Τόπος του Αγίου Μηνά) όπου έλαβε μέρος η Τρίτη Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία, χάρη στην πίστη των Ορθοδόξων στρατιωτών και αξιωματικών, ο Άγιος Μηνάς βγήκε, όπως τον είδαν, από τα χαλάσματα, από το παλιό μοναστήρι του, και με το φουσάτο του και τη συνοδεία του πήγε στην έρημο, εκεί που ήταν τα τανκς των Γερμανών, ξεσήκωσε αμμοθύελλα βουνά, έθαψε τα τανκς και τα αχρήστεψε με την άμμο. Και ανέφεραν οι Άγγλοι και οι υπόλοιποι, ο Μοντγκόμερυ, και κατόπιν οι ιστορικοί ότι ένας αστάθμητος παράγων άλλαξε εκεί τα γεγονότα και τους συσχετισμούς. Ενώ ο Άγιος όλα τα έφερε με το μέρος μας και νικήθηκαν οι εχθροί, χωρίς εμείς να πολεμήσουμε.
Εξαιρέτως, η Κυρία Θεοτόκος με την Αγία Σκέπη της, είναι η νικήτρια κατά το έπος του ’40 και αυτή άλλαξε τον ρου και την πορεία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Την ημέρα σκέπαζε τους Έλληνες μαχητές ως νεφέλη και τη νύχτα τους φώτιζε. Στο μέτωπο της Αλβανίας οι Αλβανοί και οι Ιταλοί έβλεπαν από απέναντι σαν να ήρχοντο οι Έλληνες από το υπερπέραν, γιατί ήταν επικεφαλής η Υπέρμαχος Στρατηγός, και τα πυροβολεία τους τα έβλεπαν σαν τείχη και όταν μετά τον πόλεμο ήρθαν οι Ιταλοί και έψαχναν τα πυροβολεία αυτά, είδαν μόνο απλά λιθαράκια και πετρούλες και έμειναν άφωνοι και έτριβαν τα μάτια τους. Τα τελευταία χρόνια, ήρθαν στη Β. Ήπειρο τρεις Ιταλοί αξιωματικοί του ’40, υπέργηροι, πήγαν στο Καλπάκι, φίλησαν το χώμα και ζήτησαν συγγνώμη από τους Έλληνες της Β. Ηπείρου.
Στις 15 Αυγούστου του 1940, οι Ιταλοί ανήμερα της Μεγαλόχαρης, ως γνωστόν, τορπίλισαν το εύδρομο «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου. Υβρίσθη η Δέσποινα του κόσμου. Η υβρισθείσα Θεοτόκος από κει και πέρα, θα καθαιρούσε δυνάστας από θρόνων και θα ύψωνε ταπεινούς. Παρουσιάστηκε στον αξιωματικό Νικόλαο Γκάντζαρο και του λέει: «Ο πόλεμος αυτός εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος και είναι άδικος. Εγώ θα μεσιτεύσω στον Υιό μου να νικήσετε. Τον πόλεμο αυτόν τον επέτρεψε ο Θεός, γιατί η Ελλάς έρρεπε προς εκφυλισμόν.» Σας λέει τίποτε αυτό; Να βοηθήσει ο Θεός και οι Άγιοι και η Παναγιά να φύγουμε απ’ αυτόν τον εκφυλισμό και να έρθουν πάλι ημέρες δόξης και αναψυχής. Γιατί την Ορθόδοξη Ελλάδα τη χρειάζεται όλος ο πλανήτης».
Αναλογιζόμαστε αυτά τα φοβερά λόγια της Θεοτόκου, μέσα από τον λόγο του μακαριστού πατρός Ανανία, ότι το 1940 ο Θεός επέτρεψε έναν τέτοιο πόλεμο εναντίον της Ελλάδος, γιατί η Ελλάδα έρρεπε προς εκφυλισμόν. Άραγε, τι έχει να επιτρέψει σήμερα ο Θεός που ο εκφυλισμός δεν αποτελεί απλά ροπή, αλλά αναίσχυντο τρόπο ζωής; Ευτυχώς, έχουμε τη μαρτυρία του Αγίου Εφραίμ του Αριζονίτη, που όταν τον ρώτησαν επιστήμονες της ΝΑΣΑ, «τι είναι αυτό το περίεργο φως που καλύπτει την Ελλάδα;» ο Όσιος απάντησε: «Είναι το φως της Παναγίας» Δηλαδή, έχουμε ακόμη την Αγία Σκέπη της και τρέφουμε την ελπίδα ότι παρά τις φοβερές ανομίες μας, δεν μας εγκατέλειψε και ούτε θα μας εγκαταλείψει. Όμως λαμβάνουμε επίσης θάρρος και αναπτερώνεται το ηθικό μας πάλι μέσα από ένα μικρό μέρος ομιλίας του πατρός Ανανία Κουστένη, όπου μας λέει ο μακαριστός πατήρ:
«Παρουσιάστηκε η Κυρία Θεοτόκος στον Άγιο Παΐσιο, στο εκκλησάκι του στην Παναγούδα και του είπε: “ Εσύ να φροντίζεις τους πονεμένους κι εγώ θα φροντίζω τα σύνορά σας”. Παρά τον εκφυλισμό μας, η Παναγία , μαζί και ο Άγιος Δημήτριος φυλάνε τα σύνορά μας. Εκείνος συγκρατεί τους μέσα και τους έξω λύκους από το να μας διαρπάσσουν και να μας διασπαράξουν. Αυτό οι εχθροί μας δεν το γνωρίζουν και μάλιστα οι νεότεροι. Οι παλαιότεροι είχαν λάβει πείραν του Αγίου Δημητρίου, γι’ αυτό κι ας προσέχουν, μην ξαναβγεί ο Άγιος με τα αλόγατα και τα φουσάτα του και δεν θα ξέρουν πού να πάνε να κρυφτούνε. Ας προσέχουν, γιατί ο Άγιος δεν αστειεύεται. Μπορεί να περιμένει, μπορεί να συγχωρεί, μπορεί να είναι μεγαλόψυχος, αλλά όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο, ο Άγιος Δημήτριος παρεμβαίνει».
Ας προσέχουν, λοιπόν, να μη ξαναβγεί…
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/
