–Όταν ήλθαμε στην Ελλάδα, μετά την ανταλλαγή, πολλά εσκανδαλίσθημεν, είπαμε:-Αμάν, πού ήλθαμε, αν ήταν δυνατόν με το πρώτον να επιστρέφαμε πίσω εις την πατρίδα μας την Ανατολήν. Αλλά που η Ανατολή!
–Έσβησε αυτή η λυχνία της Αποκαλύψεως και γιαυτό ο παρών χειμών, που έχει κατακλύσει τα πάντα! Οι άνθρωποι εδώ δεν προσηύχοντο, δεν νήστευαν, δεν αγρυπνούσαν, δεν ενεδύσκοντο σεμνά, τραγουδούσαν άσματα κοσμικά. Δεν γνώριζαν ποιά είναι η δεξιά οδός και ποιά η αριστερά.
Ένας Γέρων, έβλεπε τρεις ημέρες να βρίσκεται εις το όρος Θαβώρ και ν’ ακούει τον Κύριον συνομιλούντα με τους προφήτας και τούς μαθητάς του.
Ένας άλλος είχε επί τρεις ημέρας τα χέρια του εις στάσιν εκτάσεως και προσηύχετο. Πώς άντεχε τον ρώτησα. Ένα πουλί δεμένο, μου απήντησε, ποτέ δεν φεύγει. Νους δεμένος εις τα ουράνια, λησμονεί τα επίγεια, ακόμα και τον κόπον του σώματος.
Ένας ιερεύς κατά την Λειτουργία, είδε μέσα εις το άγιο Ποτήρια αντί Θείας Κοινωνίας, ανθρώπινες σάρκες. Τόσον τον συνεκλόνισε, ώστε μόνον ύστερα από 18 ημέρες μπόρεσε να το κατάλυση… Να πεινάσετε, να διψάσετε και να χορτάσετε τον Θεόν, αυτό σας εύχομαι
Ο Όσιος γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους αγιώτερους ανθρώπους, που έζησαν τον περασμένο αιώνα. Πατρίδα του ήταν η Ανατολή. Το Γκέλβερι της Καπαδοκίας! Γεννήθηκε το 1883 και κοιμήθηκε το 1966! Όταν έβλεπε κανείς τον Γέροντα Ιερώνυμο, νόμιζε ότι βλέπει έναν από τους μακαρίους ασκητάδες της ερήμου της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας! Μετέφερε μέχρι σε μας το πνεύμα και την ζωή της μυροβόλου ερήμου της Ανατολής! Και είναι να απορεί κανείς, πως έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας τέτοιοι άνθρωποι αγάπης Θεού και προσευχής!(Πρωτοπρ. Αθανάσιος Πίττας)
–Μη λες ο Χριστός, αλλά ο Χριστός μας! Διόρθωνε τους ακροατές του!
-Ακούς αδελφός και κράζεις, και δάκρυα σου έρχονται εις τους οφθαλμούς! Εγώ, Χριστός θέλω να ακούς και να κλαίεις, να κατανύσσεσαι, να σκιρτάει η καρδιά σου!!!
Ο Γέροντας εφήρμοζε σε όλα τις διδαχές του Οσίου Ισαάκ του Σύρου. Ήταν, θα λέγαμε, η ενσάρκωσις της διδασκαλίας αυτού του Οσιωτάτου πατρός του μοναχισμού.
Όταν τον ρωτούσαν, Γέροντα τι βιβλία να διαβάζουμε;
Απαντούσε:
-Αββά Ισαάκ!
–Είναι καθρέφτης ο αββάς Ισαάκ.
–Οπωσδήποτε να διαβάζετε ένα φύλλο την ημέρα αββά Ισαάκ!
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/15/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%8
Σκέφτομαι πολλές φορές, παιδιά, πώς άραγε να ήταν οι άγιοι;
Πώς να ζούσαν;
Και τι δεν θα 'δινα να γνωρίσω από κοντά έναν άγιο άνθρωπο.
Που να τον βρεις όμως στη σημερινή εποχή, που όλοι μας έχουμε εξαχρειωθεί;
Ρώτησε ο διάκος της συντροφιάς μας.
- Κι όμως υπάρχουν και σήμερα άγιοι, του απάντησα!
Εγώ μάλιστα έχω γνωρίσει έναν!
Τον λένε Γέροντα Ιερώνυμο και μένει στην Αίγινα!
Αυτό ήταν!
Έτρεξε αμέσως ως η διψασμένη έλαφος μέχρι την Αίγινα!
Βρήκε τον Γέροντα Ιερώνυμο και είπαν πνευματικά.
Όταν γύρισε και μας συνάντησε ήταν αλλοιωμένος την καλήν αλλοίωσιν, πλήρης ευλογίας και πνευματικής ευφροσύνης από την συνάντησή του με τον Όσιο των ημερών μας!
Πλήρης ενθέων συναισθημάτων μας διηγήθηκε:
- Όταν συνάντησα τον Γέροντα Ιερώνυμο, αισθάνθηκα τέτοια χαρά, που νόμισα ότι βρήκα τον ίδιο τον Χριστόν μας!
Τι άνθρωπος είναι αυτός, αδελφοί;
Ένοιωσα τέτοια παρηγοριά, τέτοια αγαλλίαση και τόση δύναμη μπήκε μέσα μου, που η καρδιά μου πήγε να σπάσει από χαρά.
Τα συναισθήματά μου δεν περιγράφονται!
Απέναντί του όλες οι θεολογικές μου γνώσεις εκμηδενίστηκαν, μπροστά στον δικό του απλό, μα προφητικό λόγο.
Είναι ένας πραγματικός Άγιος!
(Γέροντας Ιερώνυμος, ο Ησυχαστής της Αίγινας, υπό Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2006, σελ. 11 επ.)
Απολαύστε την πνευματική ζωή! Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο απ’ αυτήν
Ο καθένας εκ των έργων του δικαιωθήσεται ή κριθήσεται. Ό,τι έργα θα κάνης, αυτά θα σε κρίνουν ή βοηθήσουν. Αν κοιμηθώ εγώ, θα λυπηθείς εσύ. Θα πεις την επομένη: Ο καημένος ο Γέρων απ την Μικρά Ασία, αλλά δεν θα μπορείς να κάμεις τίποτα περισσότερο ή, εκείνες, ή άλλοι για σένα. Ό,τι θα κάνη ο καθένας μόνος του.
Σε κηρύγματα, μη τρέχετε πολύ. Μελετήσατε εις το σπίτι σας. Επιμεληθείτε ολίγον την σιωπή. Εις την προσευχή με ταπείνωση να πηγαίνετε, να σας λυπηθεί ό Θεός.
Ο Χριστιανός δεν πρέπει ούτε δειλός να είναι, ούτε απελπισία να έχει.
«Όταν προσεύχομαι, νοερώς βρίσκομαι στον Γολγοθά, όπου σταύρωσαν τον Χριστό μας, στον Πανάγιο Τάφο Του, στο Όρος των Ελαιών, στη Βηθλεέμ».
–Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή,η προσευχή δεν εισακούεται.
–Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ!
–Πρέπει να βρέξει στην προσευχή, δηλ. πρέπει να χύσεις δάκρυα, για να εισακουστείς από τον Θεόν.
«Αν δεν ζήσεις τη σιωπή, δεν μπορείς να κατανοήσεις την αξία της».
Τετάρτη και Παρασκευή να νηστεύετε. Εγώ όλους μέρα νύχτα σας θυμάμαι. Παρακαλώ για σάς. Να σας διαφυλάττει ό Κύριος μας, να σας φωτίζει. Προσπαθήστε. Αγωνίζεσθε. Στον ‘Άγιο Αρσένιο, μια φωνή. του έλεγε: «Φεύγε και σώζου. Φεύγε, Αρσένιε, και σώζου!» Και επειδή ο Βασιλεύς χωρίς τον Άγιο Αρσένιο δεν έκανε, πήγε και κείνος και έγινε βοσκός.
Έλεγε προς τους ιερείς τα εξής θαυμαστά:
-Αγγέλους έχεις συλλειτουργούς;
-Κάθε ημέρα να λέγεις το απολυτίκιον του Αγίου Σπυρίδωνος. Κάθε ημέρα υπάρχει Άγγελος δίπλα από τον ιερέα, όταν είναι στο Θυσιαστήριον.
-Ο μακαρίτης ο Γέροντάς μου δεν ημπορούσε να πει “τα Σα εκ των Σων”, απ’ αυτά που έβλεπε. Εικοσιέξι ημέρες νήστεψε. Ούτε ψωμί δεν έτρωγε. Μόνον αντίδωρο!
Διδασκαλία δίχως θέληση του άλλου έχθρα είναι και γίνεται αμαρτία και σε εκείνον πού ακούει και δεν κάνει και εσύ στενοχωρείσαι και ταράζεσαι. Μη τούς φωνάξεις. Όλοι είμεθα αμαρτωλοί.
-Απολαύστε την πνευματική ζωή!
–Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο απ’ αυτήν.
-Ο αγών είναι σκληρός, είναι γλυκείς όμως οι στέφανοι. Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος.
-Στα πνευματικά είναι ανοιχτή η καρδιά: αγάπη, χαρά.
Όσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης
Ἡ ἐξομολόγησις ξανὰ δι᾿ ὅ,τι ἐξομολογήθης εἶναι ἀπιστία εἰς τὸ μυστήριον.
Κάθε πότε κοινωνεῖτε, κάθε πότε διψάει ἡ ψυχή σας; Ἂν δὲν σᾶς ἔλθουν πάντως δάκρυα, νὰ μὴν κοινωνεῖτε. Κάθε δέκα πέντε ἡμέρας, καλὸν εἶναι. Αὐτὸ ὅμως θὰ τὸ κανονίσει ὁ πνευματικός σας.
Μὴ λέτε πολλά. Κρατῆστε τὴν γλώσσαν. Ἀγαπῆστε τὴν σιωπήν. Ἂν τὴν συνηθίσετε, μετὰ δὲν θὰ θέλετε νὰ ὁμιλῆτε. Τόσον εἶναι ὄμορφη ἡ σιωπή.
Ἀγαπῆστε καὶ τὴν προσευχή. Ἕνας ἔκαμε προσευχὴ ὅλη τὴν νύχτα. Τὰ λόγια τῆς προσευχῆς τοῦ ἔρχονταν τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο χωρὶς δυσκολία.
Νὰ ἔχετε χαράν! Ἡ χαρὰ καὶ ἡ λύπη ἂς σᾶς εἶναι φιλοξενούμενες, ὄχι ὅμως ἡ ἀπελπισία. Τῆς ἀπελπισίας νὰ τῆς κλείνετε τὴν πόρτα! Ὁ Χριστιανὸς δὲν πρέπει οὔτε δειλὸς νὰ εἶναι, οὔτε ἀπελπισία νὰ ἔχει.
Οἱ ἄλλοι ὅ,τι γράμματα ξεύρουν, αὐτὰ καὶ σοῦ λένε. Τὰ δικά τους ζοῦν, τὰ δικά τους ξεύρουν, αὐτά σου λένε. Τὰ δικά σου δὲν τὰ ζοῦν, δὲν τὰ ξεύρουν, δὲν τὰ ἀγαποῦν! Πὼς λοιπὸν ἀφοῦ δὲν γνωρίζουν τὴ γλώσσα σου θέλεις νὰ σοῦ μιλήσουν!
Μὴ θυμώνετε. Θὰ σᾶς εἰρωνευθοῦν, θὰ ὑποφέρετε. Ἐσεῖς μὴ φοβάσθε. Σᾶς προσφέρουν δηλ. πιπέρι, νὰ δίδετε ζάχαρη. Ἐγὼ πιπέρι δὲν ἔχω νὰ σκέπτεσθε, ζάχαρη ἔχω, ζάχαρη δίδω.
Σὲ κάθε προσευχὴ πρέπει νὰ ἔχετε ἕνα κόμπο δάκρυ. Καὶ σάν σας ἔλθη κατάνυξη, μὴ τὸ λέτε πουθενὰ γιατί εἶναι θεῖον δῶρον μήπως καὶ τὸ χάσετε!
Τὸν ἱεροκήρυκα νὰ τὸν ἀκοῦτε, ἀλλὰ μὴ ζυγώνετε πολύ. Ὅλοι ἄνθρωποι εἴμεθα. Πιθανὸν νὰ διαπιστώσετε ἀδυναμίες καὶ νὰ πεῖτε ἄλλα λέει καὶ ἄλλα πράττει.
Νὰ μὴ θυμώνετε. Νὰ γλυκαίνετε μὲ τὴν ζάχαρή σας, δηλ. μὲ τὸν καλόν σας λόγο τὸν ἄλλο.
Μὴ ὑποδεικνύεις, διότι, διδασκαλία δίχως θέλησιν τοῦ ἄλλου, ἔχθρα εἶναι καὶ γίνεται ἁμαρτία καὶ σὲ κεῖνον ποὺ ἀκούει καὶ δὲν κάνει καὶ ἐσὺ στεναχωρεῖσαι καὶ ταράζεσαι.
Ἀγάπησε τὴν κατάνυξιν, φέρνε στὸ νοῦ σου τὶς αἰτίες ποὺ θὰ σοῦ φέρνουν δάκρυα.
Στὸν ἄλλο νὰ λέγης τόσα, ὅσα νομίζεις ὅτι θὰ σηκώσει, ὄχι περισσότερα.
Ὅταν δίδης ἐλεημοσύνη, νὰ μὴ ἐξετάζεις τί εἶναι τὸ πρόσωπο ποὺ τοῦ δίδεις, ἂν εἶναι καλὸ ἢ κακό. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι σπουδαῖο πράγμα, ἐξαλείφει πλῆθος ἁμαρτιῶν.
Ἀπόδειξις ἀγάπης πρὸς τὸν Σωτήρα μας, εἶναι τὰ δάκρυα κατὰ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς.
Ἐὰν ἔχεις φόβο Κυρίου, ἔμαθες Θεολογίαν, Ἐὰν δὲν ἔχεις φόβον Κυρίου τέχνην ἔμαθες διὰ νὰ ζήσης.
Τὸ χτίσιμο μὲ ξηροὺς λίθους δὲν εἶναι καλό. Χρειάζεται ἡ λάσπη, χρειάζεται καὶ ὁ ἀσβέστης. Ἔτσι καὶ ἡ προσευχή· χωρὶς δάκρυα δὲν εἶναι προσευχή. Χρειάζονται δάκρυα, ἀλλιῶς ὠφέλεια δὲν μένει ἀπὸ τὴν προσευχή.
Θὰ κάμης ὅ,τι ἠμπορεῖς διὰ τὰ παιδιά σου, διότι εἰς τὴν ἄλλην ζωὴν ὁ Χριστός μας θὰ σοῦ ζητήσει ἢ τὰ παιδιά σου σεσωσμένα ἢ τὶς πληγὲς στὰ γόνατά σου, ἀπὸ τὴν πολλήν σου προσευχήν. Δὲν γνωρίζουν δυστυχῶς, οἱ γονεῖς τὴν εὐθύνην τὴν ὁποίαν ἔχουν διὰ τὰ τέκνα των.
Κάθε ἄνθρωπος ἔχει κάποιο χάρισμα. Βρὲς τὸ χάρισμά του καὶ ἐπαίνεσέ τον. Χρειάζεται καὶ ὁ ἔπαινος (πρὸς τόνωσιν) καὶ ἡ καλωσύνη καὶ ἡ ἀγάπη. Τότε ὁ ἄλλος καὶ πολὺ καλὸς νὰ μὴν εἶναι, διὰ τὴν τιμήν, τὸν ἔπαινον, τὴν ἀγάπην ποὺ τοῦ ἐκδηλώνουν ἐλέγχεται καὶ γίνεται καλύτερος.
Εἰς κληρικόν: Ὅσο μπορεῖς ἀπέφευγε τὰ ἔξω. Κλείσου εἰς τὸ δωμάτιόν σου. Σφίξε τὸν νοῦ σου ν᾿ ἀνοίξῃ νὰ δῇς πνευματικὸν φῶς. Νὰ λέγης πότε νὰ φθάσεις στὸ δωμάτιόν σου καὶ νὰ κλεισθῆς. Μελέτησε, προσευχήσου. Ἂν δὲν εἶσαι ἐνισχυμένος πῶς θὰ ἐνισχύσεις ἄλλους; Καὶ ὁ κόσμος τρέχει, ζητὰ τὴν δίψα τῆς ψυχῆς νὰ ἱκανοποιήσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀπὸ τὰ ὄργανά της, ἀπὸ τὸ ράσον! Τί θὰ δώσεις ἂν δὲν ἔχης καὶ πῶς θὰ ἔχεις ἂν δὲν ζητήσης ἀπὸ τὸν Θεόν; Νὰ κοπιάζης εἰς τὴν προσευχὴν καὶ τὴν μελέτην καὶ θὰ ἐνισχύεσαι.
Ταπείνωσιν νὰ ἔχεις. Ὅταν βρέχη τὸ νερὸ δὲν σταματᾶ εἰς τὶς κορφὲς ἢ στὰ βουνά, ἀλλὰ κάτω εἰς τὴν πεδιάδα. Οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι ἔχουν χάριν, καρποφορίαν καὶ εὐλογίαν.
Εἶσαι ἱερεύς; Νὰ προσέχεις, δὲν ἀνήκεις εἰς τὸν ἑαυτόν σου. Εἶσαι σὰν μία βελόνα στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Νά ῾σαι καλός, νὰ μὴ εἶσαι σὰ τὴ σκουριασμένη βελόνα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τὴ δουλειά της. Δία τὸν ἑαυτό σου δηλ. ἀδυναμίες, πάθη κλπ. νὰ μὴν ὑπάρχης. Τὸ ράσον, ἡ συνθήκη σου εἶναι μὲ τὸν Θεόν, νὰ σὲ συγκλονίζει καὶ νὰ λές, τί θέλει τοῦτο; Τί μοῦ λέγει τοῦτο; Ναί, ν᾿ ἀγαπῶ τὸν Θεὸν καὶ νὰ ἐργάζωμαι εἰς ὅ,τι μὲ ἔταξε.
Νὰ προσέχης. Ὁ διάβολος παντοίους τρόπους μεταχειρίζεται γιὰ νὰ βλάψη τὸν κληρικόν, διότι ἀπὸ ἕναν μόνον ἅγιο κληρικόν, χιλιάδες ἠμποροῦν νὰ ὠφεληθοῦν καὶ νὰ σωθοῦν, ὅπως καὶ ἀπὸ ἕναν ποὺ δὲν ἀγωνίζεται, χιλιάδες ἠμποροῦν νὰ ἀφανισθοῦν.
Ὁ κληρικὸς πρέπει σὰν τὰ πολυόμματα νὰ εἶναι, δηλ. παντοῦ μάτια νὰ ἔχη, νὰ εἶναι ἀκέραιος, δυνατὸς εἰς τὸν νοῦν, σοφός, ἅγιος.
Μετὰ τὰ λόγια τῆς Ἀκολουθίας, Ἀπόδειπνον κλπ. νὰ παρακαλᾶς τὸν Θεὸν καὶ μὲ ἁπλὰ λόγια, μὲ λόγια δικά σου γιὰ τὰ προβλήματά σου γιὰ τὸν πόνο σου, ὡς νὰ εἶναι μπροστά σου καὶ τὸν βλέπεις. Αὐτὰ τὰ πονεμένα καὶ κατανυκτικὰ λόγια, εἶναι σὰν τὰ προσανάμματα διὰ νὰ πιάσει ἡ φωτιά, δηλ. ὁ πόθος διὰ τὸν Θεόν. Καὶ τότε ἔρχονται καὶ τὰ δάκρυα.
