“ Εγώ φοβόμουνα να ακουμπήσω τα χέρια μου επάνω στην Αγία Τράπεζα".
Εγώ τούς θυμιάζω και εκείνοι δέν υποκλίνονται.
Λέω «στώμεν καλώς»
και αυτοί κάθονται.
Τούς ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.
Και το τραγικότερο; λέω
«πίετε εξ αυτού πάντες»
καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι. Πόνος
μεγάλος γιά τον ιερέα.
Ρώτησα: -Πρέπει, γέροντα,
να κοινωνούν όλοι;
-Βρε, δέν το λέω εγώ.
Το λέει ο Κύριος. «Πάντες»!
Μήπως έχει καμμιά άλλην έννοια ή λέξη και δέν την ξέρω; Και παρακάτω η ευχή λέει: «και δι’ ημών παντί τώ λαώ».
Φυσικά, όσοι δέν έχουν κωλύματα. Οι άλλοι πρέπει να πάρουν προηγουμένως άφεση από τον πνευματικό.
Αλλιώς, χωρίς Θεία Κοινωνία, χωρίς Χριστό,
πώς θα βγείς μέσα στην καθημερινότητα;
Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο,
το Δώρο, το πάν:
Έμεινες με το αντίδωρο.
Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι το «το Άγιο Θυσιαστήριο;»
Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής. Οι βασιλικοί θρόνοι,
οι προεδρικοί θώκοι,
οι ακαδημαϊκές έδρες
έχουν μικρή αξία.
Η Αγία Τράπεζα είναι
η φλεγόμενη βάτος.
Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός,
το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω.
Φοβερό θέαμα!
Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω
τα χέρια μου επάνω
στην Αγία Τράπεζα.
Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν γιά πεζά θέματα, να μή βιώνουν το μοναδικό γεγονός.
Ποιός λειτουργεί, μωρέ;
Ο παπάς μόνος του ή όλοι -κλήρος και λαός- μαζί; Γιατί τη λέμε «λειτουργία»; Είναι ή δέν είναι «έργο του λαού»; ε!
Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος.
Απόλυτα παραδομένος
στο Θεό.
Αυτή την ώρα δέν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.
Χωρίς «βιοτική μέριμνα».
Είμαστε όλοι ιερουργοί…
Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει
ο Θεός να ζούμε!
Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει
να στεκόμαστε«μετά φόβου Θεού».
Να κλαίμε από ευτυχία που
ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται
και θυσιάζεται από αγάπη
γιά μάς.
Εάν δέν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία;
Ποιόν κοροϊδεύουμε;
Πιό συνεπείς είναι αυτοί
που δέν μπαίνουν στο ναό.
Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.
-Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναί, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας, πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια. Έτσι είναι, όπως
τα λέω.
Να μάς δίνει ο Θεός δύναμη να αντέχουμε το «θαύμα».
Κανονικά θα έπρεπε και
ο ιερέας και ο πιστός να πεθαίνουν, ζώντας τόσο κοντά στο Μυστήριο, τόσο κοντά στον Ήλιο.
Αλλά ευδοκεί ο πολυ - εύσπλαχνος Θεός και, άκου φρικτό πράγμα, αναπαύεται κιόλας στη μηδαμινότητά μας.
Εδώ έκλαψε ο σεβάσμιος γέροντας, ο αληθινός λειτουργός…και πρόσθεσε: -Φεύγεις, έτσι, από τη Θεία Λειτουργία γεμάτος γαλήνη, πού ακτινοβολεί και στο περιβάλλον…
Τώρα μεταφέρεις Χριστό.
Έγινες χριστοφόρος.
Μία ευχή τα λέει όλα:
«Δός ημίν εν οσιότητι λατρεύειν Σοι».
(+) Γεώργιος Παπαζάχος,
καθηγητής Καρδιολογίας
στο Παν/μιο Αθηνών και προσωπικός ιατρός του Οσίου Πορφυρίου.
Πηγή από fb Αννίτα Αρειστιδου ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
