Έφτασαν αδελφοί τα δύσκολα αλλά και τα ευλογημένα, όσοι το αντιλαμβάνονται
ήδη πίνουν από το αθάνατο κρασί του 21.
Τα άλλα αδέλφια μας το γνωρίζουν. Για ένα τέτοιο αδελφό ποντιακής καταγωγής
θα μιλήσουμε για να τιμήσουμε.
Προσωπική μας μαρτυρία καταγεγραμμένη από το μνημονιακό 2016.
Συγκλονίζει η μαρτυρία του πιλότου που πετούσε με τους Αγγέλους πάνω από την
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ.
Δεκαετία του 80
Η 110
Πτέρυγα Μάχης στην Λάρισα έδινε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα στο Αιγαίο και σε όλη
την Ελληνική Επικράτεια συντονίζοντας όλες τις Πολεμικές Πτέρυγες και
ενισχύοντας με περιπολίες τα πολεμικά αεροδρόμια στη Σκύρο και την Λήμνο.
Γράφει
ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Ο Τούρκος από τότε
ήταν αγριεμένος και η λύσσα του δεν κρυβόταν όσες πολιτικές κατευνασμού του
έκαναν οι τότε Έλληνες πολιτικοί. Σε αυτή την πολυάριθμη τότε Πτέρυγα Μάχης η
Πατρίδα με αξίωσε να την υπηρετήσω ως έφεδρος ανθυποσμηναγός.
Εκεί έζησα λόγω της
ειδικότητας μου πολλά, άκουσα και είδα περισσότερα.
Όμως ένα πράγμα δεν
ξεχνάω την αγγελική αυταπάρνηση των Πιλότων της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας
που μαζί τους βίωνα τις κορυφαίες στιγμές των αναχαιτίσεων στις εσχατιές του
Αρχιπελάγους του Αιγαίου, όλο το 24ωρο την στιγμή που ο κόσμος ζούσε την
τρυφηλή και έκλυτη ζωή της μεταπολίτευσης.
Στο άκουσμα της λέξης
scramble, οι ιπτάμενοι και οι τεχνικοί της Πολεμικής μας Αεροπορίας, έδιναν μια
σκληρή μάχη με το χρόνο.
Μία μάχη που τους
δίνει τη δυνατότητα να βρεθούν σε λίγα λεπτά στον ουρανό του Αιγαίου για να
προασπίσουν τα κυριαρχικά μας εθνικά δικαιώματα και την Ιερή Γη των προγόνων
μας.
Εικοσιτέσσερις ώρες το
24ωρο, 365 ημέρες το χρόνο, η Πολεμική Αεροπορία συνιστά το μέσο αποτροπής της
χώρας μας απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα και τις
διεκδικήσεις της Άγκυρας.
Αίμα, ιδρώτας και
κηροζίνη τα συστατικά του ακήρυκτου αεροπορικού πολέμου στο Αιγαίο, ενός
πραγματικού πολέμου σε καιρό ειρήνης… ήταν και είναι η ευωδία που ανεβαίνει
στον Ουρανό ως προσευχή προς τους ηρωικούς προγόνους και τους Άγιους Μάρτυρες
της Ορθοδοξίας
«Ότι συνεχίζουμε να
κάνουμε και εμείς το χρέος μας προασπίζοντας την πολιτισμική διαχρονικότητα του
Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού απέναντι στην Βαρβαροκρατία»
Μεσημεριανό στην
Στρατιωτική Λέσχη μέσα στην Πτέρυγα.
Στο τραπέζι που
καθόμουν με πλησίασε ο φίλος μου ιπτάμενος Μιχάλης, ένα καθαρό
"αετοπούλι" στη ματιά και την ψυχή ταυτισμένος με τα Readiness στην
ετοιμότητα παντός καιρού.
-« Κώστα, σε είδα από απόσταση το πρωί να
μπαίνεις στην εκκλησία των Ταξιαρχών και μου έκανε κλικ να σου εκμυστηρευθώ
κάτι παράξενο που βίωσα χθες το βράδυ.»
Ο Μιχάλης έκανε τον
Σταυρό του στο στήθος και συνέχισε, ενώ εγώ τον άκουγα χαλαρός όχι όμως για
πολλή ώρα από αυτά που άκουσα.
-« Σαν
να απογειώθηκα από την πίστα και ανεβαίνοντας περνούσα από ουρανούς και οπτικά
τοπία που άλλαζαν σαν τις σελίδες ενός βιβλίου.»
-« Ήταν
τόση η χαρά μου, όταν αντίκρισα στο οπτικό μου πεδίο την Κωνσταντινούπολη και
την χερσόνησο στον Βόσπορο με την Αγιά Σοφιά μέσα σε χρυσά σύννεφα.»
-« Τέτοια
χαρά είχα να πάρω από μικρό παιδί αλλά η αίσθηση μου αποκορυφώθηκε όταν δίπλα
μου και με μεγαλύτερες ταχύτητες με περιστοίχιζαν Άγγελοι σαν αυτοί που είναι
Αγιογραφημένοι στην Εκκλησία μας των Ταξιαρχών.
Άλλοι
κρατούσαν ρομφαίες, άλλοι ασπίδες και άλλοι κάτι χοντρά βιβλία.»
-« Όμως
στα αυτιά μου ερχόταν μια αρμονική ψαλμωδία και όπως την κατανοούσα μου έλεγε:
"Θα γίνει Ελληνική".»
Όταν ξεκίνησε να μου
μιλάει ο φίλος μου ιπτάμενος ήμουν χαλαρός και ξαφνικά μου ανέβηκε το φαγητό
στον λαιμό.
Τι να του πω;
Όνειρα μην δίνεις
σημασία και προχώρα.
Δεν είχαμε ακούσει
τότε αρχές δεκαετίας του '80 τίποτε για περί Κωνσταντινουπόλεως και κανένα
γεωπολιτικό σημείο ή εξέλιξη δεν μας προϊδέαζε για το γεγονός ότι η Πόλη θα
γίνει Ελληνική.
Όμως κάποιοι Πατέρες
της Εκκλησίας, όπως ο Άγιος Παΐσιος μαρτυρούσαν στο Άγιο Όρος, σε λιγοστούς
τότε το επερχόμενο ανατρεπτικό αυτό γεγονός της ιστορίας.
Σηκώθηκα από την
καρέκλα μου γιατί είχα υπηρεσία, τον κτύπησα σεβαστικά στους ώμους και του
είπα.
- Ότι και να είδες
στις δικές σας τις πλάτες στηρίζεται η ασφάλεια της Πατρίδας.
- Μιχάλη θα τα πούμε
καλύτερα αύριο.
Και το αύριο δεν ήρθε
γιατί αργά το απόγευμα μας κάλεσαν με το ασθενοφόρο να πάμε έξω από το σπίτι
του Μιχάλη για να είμαστε Stand by για την εγκυμονούσα γυναίκα του που θα
μάθαινε, ότι ο σύζυγός της έφυγε μαζί με του Αγγέλους, εκεί κάπου στο Αιγαίο.
Εδώ σταματώ γιατί η
συγκίνηση δεν αντέχεται.
Σίγουρο όμως είναι ότι
το παιδί του Μιχάλη που δεν τον γνώρισε θα πάει στην Ελληνική Κωνσταντινούπολη
να δει τον πατέρα του να πετάει πάνω από την Αγιά Σοφιά μαζί με τους φίλους του
Αγγέλους.
Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε
όλα τα αετόπουλα των πολεμικών πτερύγων μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Δρ. Κωνσταντίνος
Βαρδάκας
