Η άγνωστη Μεσοπεντηκοστή
Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής, η σπουδαία αυτή Δεσποτική εορτή, εμπεριέχει βαθύτατο θεολογικό, αλλά και συνάμα σωτηριολογικό περιεχόμενο, που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν. Αγνοούν ακόμη και την ύπαρξη αυτής της εορτής ή άλλοι την θεωρούν ως μία απλή ονομασία που δόθηκε από την Εκκλησία, για να δηλωθεί ότι έχει διανυθεί ήδη το μισό χρονικό διάστημα ανάμεσα στο Πάσχα και στην Πεντηκοστή.
Όμως, πόσο απέχει αυτό από την πραγματικότητα!
Στο Βυζάντιο την γιόρταζαν με περισσή λαμπρότητα, γιατί ήταν καταληπτότερο το πνευματικό της περιεχόμενο. Αν γνώριζαν οι άνθρωποι πόσο μεγάλο πνευματικό βάθος κρύβει η εορτή αυτή, θα έτρεχαν στην εκκλησία, και ολημερίς θα προσεύχονταν, εκζητώντας από τον Ιησού Χριστό τα μεγάλα δώρα που εμφαίνει και υπόσχεται κατά την ημέρα αυτή- αλλά και πάντοτε βέβαια- στον δυστυχή και ταλαιπωρημένο λαό Του, που επιμένει να αναζητεί ματαίως και μακριά από Εκείνον την πληρότητα και την ανάπαυση της ψυχής του.
Η εορτή έχει να κάνει με το μέσον, δηλαδή το κέντρο, ως προς πολλά της σημεία. Εκτός του ότι τοποθετείται ανάμεσα στο Πάσχα και την Πεντηκοστή, ακολουθείται και από πολλά άλλα σχετικά παράδοξα, που έχουν σχέση με το μέσον. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας (Ιωάννης Ζ΄14-30), παρουσιάζει τον Ιησού, ακριβώς στο μέσον της εορτής του εβραϊκού Πάσχα, (μεσούσης της εορτής), να ανεβαίνει στο ιερό και στεκόμενος στο μέσον της ομηγύρεως των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, να διδάσκει δημόσια ενώπιον λαού και νομομαθών ιερέων. Με την κεντρική και σημαίνουσα θέση που παίρνει μέσα στον χώρο, και με τον θεϊκό του λόγο, προβάλλει φανερά τον Εαυτό Του ως Μεσσία, ονομασία που ηχητικά θυμίζει πάλι το μέσον, εφόσον είναι ο μεσίτης και συμφιλιωτής ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο. Και με τον θείο λόγο Του, που δονεί τις ψυχές και υπερεκχειλίζει από σοφία και δύναμη, προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και τον προβληματισμό στους ακροατές Του και αποδεικνύεται ως ο μόνος και αληθινός Διδάσκαλος, γιατί ο ίδιος είναι ο Λόγος Του Θεού και η ίδια η ενσαρκωμένη η Του Θεού Σοφία. Ο στίχος του συναξαρίου της ημέρας αναφέρει: «Εστώς διδάσκει της Εορτής εν μέσω Χριστός Μεσσίας των διδασκάλων μέσον». «Στο μέσον της εορτής ο Μεσσίας Χριστός στέκεται και διδάσκει στο μέσον των διδασκάλων».
Όμως στην υμνογραφία του όρθρου της εορτής συσχετίζεται το θέμα της παραπάνω ευαγγελικής περικοπής και με το θέμα της περικοπής που ακολουθεί λίγο πιο κάτω (Ιωάννης Ζ΄ 37-39), ενώ δεν έχει να κάνει φανερά με την έννοια το μέσου. Στο κομμάτι αυτό ο Ιησούς, κατά την εσχάτη μέρα της μεγάλης εορτής και την πιο λαμπρή, (την Πεντηκοστή των Εβραίων), στάθηκε μπροστά στο πλήθος και φώναξε δυνατά: «Όποιος διψάει, ας έρθει σε μένα να πιει. Μέσα από εκείνον που πιστεύει σε μένα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανού νερού θα τρέξουν. Αυτό το είπε ο Ιησούς, εννοώντας το Πνεύμα που θα έπαιρναν όσοι πίστευαν σ’ Αυτόν».
Δεν είναι όμως καθόλου άσχετα τα δύο θέματα που εμπλέκει μεταξύ τους η υμνογραφία της ημέρας. Διότι μέσα από τον Μεσσία, που μας συμφιλιώνει με τον Πατέρα Θεό και μας διδάσκει την Σοφία του Θεού, το αποτέλεσμα είναι να γίνει ο πιστός άνθρωπος και αυτός μια πηγή ζωντανού νερού, δηλαδή να φωτιστεί και να πληρωθεί από το Πνεύμα το Άγιο, που είναι ο θησαυρός κάθε αγαθού και να μην ξαναδιψάσει ποτέ, αποζητώντας τα φθαρτά πράγματα του κόσμου τούτου, που μονίμως τον απογοητεύουν.
Και δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής τοποθετείται σχεδόν ανάμεσα (πάλι έχουμε και εδώ ένα μέσον) στην Κυριακή του Παραλύτου και τη Κυριακή της Σαμαρείτιδος. Διότι αυτό σημαίνει, δίδοντας τις ανάλογες προεκτάσεις, ότι ο Χριστός ανορθώνει γενικά τον παράλυτο από την αμαρτία άνθρωπο και του δίνει να πιει από το ζωντανό νερό του Πνεύματος, όταν, βέβαια, Του το ζητήσει, όπως Του το ζήτησε η Σαμαρείτιδα στο φρέαρ του Ιακώβ, που Τον συνάντησε.
Επομένως, η θεία Μεσοπεντηκοστή μας δίνει τούτο το μεγαλειώδες μήνυμα και προτροπή: Ο Χριστός, που είναι ο μεσίτης μας ανάμεσα σ’ εμάς και στον Θεό Πατέρα, όταν πιστέψουμε σ’ Αυτόν και Του το ζητήσουμε, μας συμφιλιώνει και μαζί Του και με τον Πατέρα, με αποτέλεσμα να πληρωθούμε από το φως της του Θεού Σοφίας, του Αγίου Πνεύματος, και να γίνουμε πηγή αλλομένου ύδατος και ευτυχίας ακόρεστης. Δεν μας προτρέπει απλά ο Χριστός σ’ αυτό το υπέρτατο δώρο, μας το φωνάζει, βοά να του το ζητήσουμε, βοά να Του ζητήσουμε το ζωντανό νερό Της θείας Του χάριτος, για να πάψουμε να είμαστε παράλυτοι και δυστυχείς, στον γήινο τούτο κόσμο.
Εκφραστικότατο το τροπάριο του Κανόνος της εορτής:
«Λεπρώσαν μου την καρδίαν αποκαθάρας
και της ψυχής μου, Λόγε, τα όμματα φωτίσας ,
επί κλίνης οδύνης μου κείμενον,
ανόρθωσόν με ως τον παράλυτον ανέστησας
εν κλίνη κατακείμενον».
«Τη γεμάτη από τη λέπρα της αμαρτίας καρδιά μου
καθάρισε,
και της ψυχής μου τα μάτια φώτισέ μου, Λόγε,
από το κρεβάτι του πόνου μου ανόρθωσέ με,
όπως σήκωσες τον κατάκοιτο παράλυτο».
Και το απολυτίκιο της εορτής:
« Μεσούσης της εορτής
διψώσαν μου την ψυχήν
ευσεβείας πότισον νάματα.
ότι πάσι Σωτήρ εβόησας.
Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω.
Η πηγή της ζωής , Χριστέ ο Θεός, δόξα Σοι».
Σήμερα, μέσα στην δαιμονική τρέλα του κόσμου, μέσα στα τεράστια αδιέξοδα και τον πόνο, βοά ο Χριστός στις διψασμένες ψυχές μας, να τον πλησιάσουμε και να του ζητήσουμε με πίστη και ταπεινή καρδιά να πιούμε από τις θείες και ζωοποιές δωρεές Του, για να βρούμε ανάπαυση και γαλήνη. Σήμερα, αυτός είναι ο μόνος δρόμος, που σε πολλούς πλέον έχει αρχίσει, ως υπέρτατη αλήθεια, να γίνεται συνείδηση και καταφυγή. Διότι δεν υπάρχει πλέον άλλη σωτηρία. Τα υπόλοιπα είναι πόνος και θάνατος. Ο τωρινός άνθρωπος επιβάλλεται να ενισχυθεί και να αλλοιωθεί πνευματικά, να χαριτωθεί, για να μπορέσει να επιβιώσει και να αντέξει στη σύγχρονη σκληρή και ακάνθινη πραγματικότητα.
Αυτά είναι κάποια από τα θεία και σε πολλούς άγνωστα και λυτρωτικά μηνύματα που μας μεταφέρει η πολυσήμαντη και αγία εορτή της Μεσοπεντηκοστής.
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
