του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Υπήρχε – και υπάρχει ακόμη, ίσως με κάποιες πιο ευνοϊκές προοπτικές – από χρόνια το σχέδιο ενός μεγάλου αγωγού για την μεταφορά στην Ευρώπη του πετρελαίου και φυσικού αερίου από Κατάρ, Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία μέσω της Συρίας, και επομένως μέσω της Τουρκίας, κάτι που όχι μόνο θα ήταν οικονομικά συμφέρον για όλους, αλλά θα παράκαμπτε δραστικά και την αγορά ρωσικού φυσικού αερίου μέσω των δύο Nord Stream, με ανυπολόγιστη ζημιά για την Gazprom και τη Ρωσία.
Αυτός ο αραβικός αγωγός ήταν ο φόβος και τρόμος του Πούτιν πριν ακόμα το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία το 2022.
Η άρνηση του Ασάντ το 2009 να δεχθεί αυτό το σχέδιο ήταν συμφωνημένη με τους Ρώσους με αντάλλαγμα την προστασία και στρατιωτική βοήθεια και παράλληλα τη ρωσική «προέκταση» στην Ανατολική Μεσόγειο με την ναυτική και αεροπορική δύναμη των δύο βάσεων.
Μια άρνηση στην οποία το Κατάρ απάντησε με μια ανοιχτή εχθρότητα έναντι του συριακού καθεστώτος και υποστήριξη με κάθε μέσο των δυνάμεων που πολεμούσαν τον Ασάντ.
Σήμερα η κατάσταση φαίνεται να ανοίγει τη πύλη πραγμάτωσης του παλιού καταριανού project. Ξαναέρχεται επί σκηνής η ενεργειακή υπόθεση ...
Με τον αραβικό αγωγό η Τουρκία γίνεται βασικό ενεργειακό hub μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Μέσης Ανατολής και ελεγκτής/άμεσος συμμετέχων στους άφθονους πόρους που θα διοχετεύονται μέσω του εδάφους της.
Εκείνο που μένει να δούμε τώρα είναι ποιο μέρος του λόγου θα θέλουν ή όχι να είναι οι ΗΠΑ σε όλο αυτό το αλισβερίσι, εκτός από το ότι και αυτές είναι σίγουρα κερδισμένες από την εξαφάνιση του Ασάντ μετά από δεκαετίες άκαρπων προσπαθειών τους. Να δούμε ποια «συμμετοχή» τους θέλουν να έχουν σε όλο το σχέδιο και εάν, μέσω αυτής της «συμμετοχής», θα μπορούν να ελέγχουν και αυτοί, και έως ποιο σημείο, την τροφοδότηση των «συμμάχων και φίλων» Κοινοτικών χωρών.
Εκτός όμως από το αραβικό σχέδιο αγωγού Κατάρ-Τουρκίας που είδαμε παραπάνω, μεταφοράς φυσικού αερίου από το North Field, καταρο-ιρανικής εκμετάλλευσης, μέσω Σαουδαραβίας, Ιορδανίας στη Συρία και απ΄ εκεί στη Τουρκία με προορισμό την Ευρώπη, ένα δεύτερο σχέδιο αγωγού γεωπολιτικού περιεχομένου είναι τώρα 7-8 χρόνια που «μελετάται».
Είναι το «ισλαμικό σχέδιο» με ονομασία Islamic Gas Pipeline που προτείνει το Ιράν. Προβλέπει τη μεταφορά φυσικού αερίου από τα ιρανικά κοιτάσματα South Pars (τα οποία μαζί με εκείνα του North Field αποτελούν τα μεγαλύτερα στο κόσμο), κι αυτά καταρο-ιρανικής διαχείρισης, με μια διαδρομή μέσω του Ιράκ και τη Συρία και τερματικούς σταθμούς στα συριακά, λιμάνια με δυνατότητα συνέχισης προς Ευρώπη με πλοία ή με σύνδεση με το τουρκικό δίκτυο.
Η ικανότητα του κάθε αγωγού υπολογίζεται μεταξύ 30 και 40 δις κυβικών μέτρων φυσικού αερίου το χρόνο, συνολικά 60 με 80 δις m3, σημαντική ποσότητα για μια μερική κάλυψη των περίπου 400 δις m3 αναγκών της Ευρώπης, έχοντας υπόψη ότι το Nord Stream είχε μια ικανότητα 55 δις m3 το χρόνο.
Ασφαλώς η κατασκευή των δύο αγωγών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Από χρηματική άποψη μάλλον δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τραχείς ορεινοί όγκοι όμως και εδάφη ερήμου, μια ασφάλεια που μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα σε ένα ήρεμο πολιτικό τοπίο, η ανάγκη πολύ προηγμένων τεχνολογιών ως εγγύηση επιχειρησιακής αποδοτικότητας σε πολύ ακραίες συνθήκες κλίματος και εκτεταμένων υποδομών, η υποχρέωση εκτενών αποναρκοποιήσεων του εδάφους, οι σημαντικές επενδύσεις για την ασφάλεια των επιχειρήσεων: αυτά είναι τα κυριότερα εμπόδια που πρέπει να υπερβούν στην πραγματοποίηση των δύο έργων...
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ στο https://www.militaire.gr/piso-apo-ton-polemo-sti-syria-oi-skies-dyo-aravo-islamikon-agogon-fysikoy-aerioy/
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ..η όλη τοποθέτηση αφήνει από έξω το Ισραήλ που η παρουσία του στην Συρία το καθιστά βασικό παράγοντα σε οποιοδήποτε σχεδιασμό και φυσικά με θέση αντίβαρου σε σχέση με τις προθέσεις Ερντογάν.
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
