Πριν λίγες ημέρες, μου τηλεφώνησε μια γνωστή μου υπερήλικη κυρία, που πλησιάζει τα ενενήντα. Ζει σ’ ένα μικρό χωριουδάκι, είναι ευλαβέστατη, και παρά την ηλικία της, είναι δραστήρια και προσφέρει τις υπηρεσίες της με ζήλο στον ιερό ναό του χωριού της. Αν και σχεδόν αγράμματη- ίσα που να διαβάζει λίγο μπορεί- το ίδιο δραστήριο και διαυγές είναι και το μυαλό της.
Μου είπε: «Δες τον ψαλμό 82 και πες μου τι εννοεί. Εγώ τον διαβάζω, αλλά δεν μπορώ να τον καταλάβω. Όμως αισθάνομαι με σιγουριά, το νιώθω, ότι έχει κάποια σχέση μ’ αυτά που μας συμβαίνουν και μ’ αυτά που σύντομα θα μας συμβούν».
Προσωπικά, δεν θυμάμαι να είχα διαβάσει ποτέ αυτόν τον ψαλμό. Όταν, λοιπόν, τον διάβασα, έπεσα από τα σύννεφα. Κυριολεκτικά, είναι σαν να μας στέλνει ένα μήνυμα ηχηρό- εφόσον τα νοήματα των ψαλμών είναι διαχρονικά- για ό,τι μας συμβαίνει τώρα και για ό,τι πρόκειται να μας συμβεί, σύμφωνα με τη θεία νομοτέλεια..
Στον ψαλμό αυτό, που ξεκινά με τη μεγαλειώδη φράση: «Ο Θεός, τις ομοιωθήσεταί σοι;» ο ψαλμωδός βρίσκεται σε μεγάλη ταραχή και επικαλείται την άμεση βοήθεια του Θεού, γιατί η χώρα του διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο, τον οποίο ποτέ ξανά στο παρελθόν δεν είχε δοκιμάσει.
Γιατί ξαφνικά, όλα τα έθνη της γης, τα εχθρικά προς τον Θεό, ξεσηκώθηκαν εναντίον του λαού Του, και με πολύ μίσος και σχέδια γεμάτα πανουργίες, αποφάσισαν να εξολοθρεύσουν αυτόν τον λαό, ώστε να μην υπάρχει πλέον ως έθνος και να εξαφανισθεί από προσώπου γης εντελώς, ενώ αυτοί να κληρονομήσουν τον πλούσιο τόπο του.
Προσφεύγει, λοιπόν, ο ψαλμωδός με πίστη θερμή τον Κύριο, και τον παρακαλεί να μη μείνει πλέον σιωπηλός και να μη συγκρατήσει άλλο την οργή Του ενώπιον αυτής της αδικίας.
Αλλά να καταδιώξει τους εχθρούς αυτούς και ο θυμός Του να ξεσπάσει ξαφνικά σαν καταιγίδα και όλους να τους συνταράξει.
Να τους μεταβάλει σε τροχό και ανεμοστρόβιλο, ώστε να μη στέκονται πουθενά, αλλά μέσα από συνεχείς και άπαυστες συμφορές να περιστρέφονται εδώ κι εκεί σαν ξηρό άχυρο που το φυσά ο άνεμος και το διασκορπίζει, να τους κατακαύσει δε ως πυρ.
Ώστε στο τέλος, εν μέσω τόσων συμφορών, να ντροπιαστούν, να καταληφθούν από φόβο και ταραχή και να αναγκαστούν να εκζητήσουν το όνομα του Κυρίου.
Και όσοι διαφύγουν τον όλεθρο, να γνωρίσουν ότι όχι τα ονόματα των ψευδοθεών τους, αλλά το όνομα του Κυρίου είναι το ύψιστο σ’ όλη τη γη και βεβαίως, η παιδαγωγική αυτή οργή του Κυρίου να οδηγήσει σε σωφρονισμό, μετάνοια και επιστροφή προς Αυτόν.
Με εξέπληξε η φωτισμένη πληροφορία της γιαγιάς αυτής και κυρίως το πώς, χωρίς να καταλαβαίνει σχεδόν τίποτε από όσα διάβαζε, συσχέτισε μέσα στην καρδιά και τη διάνοιά της το περιεχόμενο του ψαλμού με την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα ως χώρα, και ποιο θα είναι το προδιαγραμμένο τέλος της πορείας αυτής.
Σκέφθηκα, πόσο οι απλοί, ταπεινοί και αγράμματοι άνθρωποι, που κανένας δεν τους υπολογίζει, μπορούν να γίνονται δοχεία της σοφίας του Θεού.
Αμέσως μετά, και ενώ έκανα τέτοιες σκέψεις, άνοιξα τον υπολογιστή, και εντελώς συμπτωματικά(;) βρέθηκα μπροστά σ’ ένα άρθρο που μου έδινε καίριες τις απαντήσεις:
Πολλά και μεγάλα τα συμφέροντα …
Δεν πιστεύω πλέον κανέναν , πολιτικό , δημοσιογράφο , επιστήμονα, είναι πολλά τα λεφτά και η δόξα…
Ποιόν να πιστέψω…
ας θυμηθούμε ότι στα δύσκολα ο Θεός στα «νήπια» αποκαλύπτει την αλήθεια και αποκαλύπτεται …
Το πιθανότερο είναι ο επαίτης στον ηλεκτρικό, ο πωλητής στη λαϊκή, ο λαχειοπώλης, ο εργάτης που μοχθεί νύκτα μέρα ταπεινωμένος, αν τον ρωτήσεις, να σου πει την αλήθεια, παρά ο επίσκοπος…
«ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις».
Και όπως λέει και ο Άγιος Παύλος:
«…Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη,
και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά,
και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός,
και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση,
όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού»…
(Προς Κορινθίους Α΄1,27-30)
Ταπεινώνονται από τον Θεό για την υπερηφάνειά τους οι ισχυροί, οι έχοντες και κατέχοντες την κοσμική εξουσία και γνώση, ώστε να θολώνει η κρίση τους, να μωραίνονται και να μη βλέπουν την αλήθεια, ενώ δίνει τη χάρη Του στους ταπεινούς, ώστε να τη βλέπουν.
«…γέγραπται γαρ· απολώ την σοφίαν των σοφών και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω. Πού σοφός; Πού γραμματεύς; Πού συζητητής του αιώνος τούτου; Ουχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;» (Προς Κορινθίους Α΄, 1,19-21).
Έτσι, σε καιρούς που το χέρι του Θεού αποκαλύπτει και ξεσκεπάζει ο,τιδήποτε το ψεύτικο, παρακμιακό και διεφθαρμένο, για να αναστήσει ένα νέο, αληθινό και πιο υγιή κόσμο, κάμπτεται η θρασεία καύχηση των ισχυρών και των έως τότε δήθεν σοφών, με αποτέλεσμα να φανερώνονται και να αποδεικνύονται μέσα σ’ όλο το μεγαλείο της πνευματικής φτώχειας τους ως τραγικά «κύμβαλα αλαλάζοντα».
Ενώ η φτωχή και αγράμματη γιαγιά μπορεί ν’ ανιχνεύει πολύ απλά μέσα από τον λόγο του Θεού την αλήθεια για τα επερχόμενα…
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
