Αξίζει τώρα να πεθάνει κανείς,
να δώσει μία ομολογία, να κάνει μία θυσία, μόνο για να μη βρίζονται οι Άγιοι
Πατέρες.
Δεν σκεφτόμαστε λίγο τους
Οσίους Πατέρες, τους οποίους διαβάζουμε συνέχεια, που ζούσαν και πώς
ζούσαν; Ενίωθαν την χαρά του Χριστού, γιατί μιμούνταν τον Χριστό σε όλα.
Όλο το ενδιαφέρον τους ήταν
εκεί. Σήμερα υπάρχουν μοναχοί που ζουν εξωτερικά τον Μοναχισμό.
Είναι σαν το οινόπνευμα που
έχασε την σπιρτάδα του, δεν μπορεί να καυτηριάσει τον διάβολο.
Αυτά μας λέει ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
και συνεχίζει…
Να σκέφτεσαι συνέχεια αυτό που
έλεγε ο Μέγας Αρσένιος: «Δι’ ό εξήλθες;…»
Εμείς ξεχνούμε γιατί ήρθαμε στο
Μοναστήρι. Λίγο-πολύ όλοι καλά ξεκινάνε, αλλά καλά δεν καταλήγουν, επειδή
ξεχνούν γιατί πήγαν στο Μοναστήρι.
– Είπατε, Γέροντα, ότι το
κοσμικό πνεύμα μπαίνει στον Μοναχισμό και χάνεται η πνευματική αντιμετώπιση. Θα
διασωθεί το σωστό πνεύμα του Μοναχισμού;
– Μία μπόρα είναι, δεν θα αφήσει ο Θεός…Υπάρχουν μοναχοί που
ζουν πολύ πνευματικά, αθόρυβα. Υπάρχουν ψυχές σε κάθε Μοναστήρι,
σε κάθε Μητρόπολη κ.λπ.
Οι μεμονωμένες ψυχές, αυτές
είναι που συγκινούν τον Θεό και μας ανέχεται.
