Γράφει ο π. Πέτρος Β. Τζέκος στην Romfea.gr
Σταυροφόρος-Οικονόμος
Αρχαία Κόρινθος
‘’Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος’’
Με ανείπωτη θλίψη πληροφορηθήκαμε την εις Κύριον αποδημία της Οσιωτάτης Γερόντισσας Φιλοθέης, Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Ρουσάνου Μετεώρων.
Για όλους εμάς που την γνωρίσαμε, την ζήσαμε και γίναμε κοινωνοί του έργου της, η είδηση της κοίμησής της μας προκάλεσε ανείπωτο πόνο και θλίψη.
Η Πνευματική μας Μητέρα, η τρυφερή αυτή ψυχή που έζησε στους σκληρούς βράχους των Μετεώρων, η ψυχή της Άσκησης, της Ταπείνωσης, της Προσφοράς, της Υπακοής, της Αγάπης και της Συγχωρητικότητας, μετέβη εις την Βασιλεία των Ουρανών και βρίσκεται πλέον ενώπιον της Καθέδρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ενώπιον του Νυμφίου, του Πλάστη και Δημιουργού των Πάντων, Τον οποίον μιμήθηκε και αγάπησε ‘’ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς της καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας της’’ και στον Οποίον αφιερώθηκε ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι.
Η Μακαριστή Γερόντισσα είναι, για όλους εμάς που είχαμε την ευλογία να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε δίπλα της, φωτεινό παράδειγμα , καθώς μιμούμενη την Κυρία Θεοτόκο την Μετεωρίτισα, μέσα από την απόλυτη σιωπή και ταπείνωση, αποτέλεσε την ενσάρκωση του “ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε” (Α ́ Θεσ. ε ́ 17) και μας δίδαξε την δύναμη και την ισχύ της προσευχής.
Μέσω αυτής αποτέλεσε ‘’οχύρωμα’’ για την μοναστική κοινότητα και για όλους εμάς, τα πνευματικά της τέκνα, που τόσο μας αγάπησε.
Εκ νεότητος της και έχοντας απόλυτη συνείδηση της κλήσης που έλαβε από τον Κύριο, εισήλθε εις το μοναχικό τάγμα, το οποίο και υπηρέτησε μέχρις εσχάτων, μέσω ενός σκληρού και αδιάλειπτου πνευματικού και κοινωνικού αγώνα.
Εφαλτήριο για τον αγώνα της αποτέλεσε ο λόγος του Αποστόλου των Εθνών Παύλου ‘’Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς’’. Για τον λόγο αυτό αποδήμησε, εις την Ποθεινή Πατρίδα, εις πλήρη και τελεία κοινωνία και ενώθηκε με τον Δημιουργό της, όπου και απολαμβάνει εκ Δεξιών Του τους καρπούς των έργων της, ενσαρκώνοντας την φράση του Αποστόλου ‘’Και το ἀποθανεῖν κέρδος’’ (Φιλ. Κεφ. Α’ 21-28).
Η αγιασμένη ψυχή της, αποδεσμευόμενη από το φθαρτό του σώματος και ως πολίτης πλέον του Παραδείσου ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται, συνεχίζει την αδιάκοπη προσευχή για όλους εμάς προς το συμφέρον των ψυχών και των σωμάτων ημών και αποτελεί αστείρευτη πηγή μεσιτείας προς τον Κύριο.
Κάθε φορά που θα επιζητούμε την βοήθεια και τις πρεσβείες της προς τον Φιλάνθρωπο Θεό, θα απολαμβάνουμε την δύναμη της προσευχής της, όπως άλλωστε έπραττε αγόγγυστα όλα αυτά τα χρόνια, όντας Μάνα τόσο για τις μοναχές της, όσο και για όλους εμάς, καθιστώντας την Ιερά Μονή Ρουσάνου πραγματική ‘’Πνευματική Κυψέλη’’ των Μετεώρων.
Είθε ο Θεός να κατατάξει την ψυχή αυτής εκ Δεξιών του.
