Λίγα χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453…..
"Νέα Ελληνική Ιστορία" του Απόστολου Ε. Βακαλόπουλου
(Εκδόσεις Βάνιας, σελ. 24-25)
Λίγα χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453 η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία και η βυζαντινή κοινωνία περνούν από βαριά ηθική κρίση.
"Οι άρχοντες, γράφει ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος (αρχές 15ου αιώνα), συμμετέχουν στις παρανομίες, οι διαχειριζόμενοι τα κοινά είναι άρπαγες, οι δικαστές δωρολήπτες.
και όσοι μεσιτεύουν ψευδολόγοι με ολέθριο αντίκτυπο στην κοινωνία.
οι εγωιστές, οι αλαζόνες, οι αχάριστοι, οι λασπολόγοι, οι αδιάλλακτοι κλ. κυριαρχούν.
Οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται πολύ σκληρά.
O Ισπανός Pero Tafur, ευγενής o ίδιος, περνώντας μέσα από τα υπολείμματα του βυζαντινού κράτους στη Θράκη στα 1437, δηλαδή 16 χρόνια πριν από την Άλωση, διαπιστώνει ότι σε κανένα μέρος τού κόσμου οι ευγενείς δεν ήταν τόσο βάναυσοι απέναντι των χωρικών, των δουλοπάροικων, όσο εκεί· ουσιαστικά οι χωρικοί ήταν σκλάβοι τους.
Και οι ίδιοι οι Τούρκοι απέδιδαν τις νίκες τους στην κακή κοινωνική οργάνωση των αντιπάλων τους: ότι αυτοί δεν χειρίζονται τις πνευματικές ή κοσμικές υποθέσεις τους με δικαιοσύνη, γιατί αποβλέπουν στον πλούτο ή στην εύνοια και ο πλούσιος συμπεριφέρεται στον φτωχό με υπεροψία και δεν τον βοηθά με δωρεές ή με δικαιοσύνη «και δεν τηρεί τη διδασκαλία του Κυρίου...».
Συνομολογεί και ο 'Ιωσήφ Βρυέννιος ότι δεν υπάρχει αγάπη, αδελφών ομόνοια, «ουδαμού σπλάγχνον χριστιανικόν, ουδαμού δάκρυον συμπαθές», και τέτοιο είναι το μίσος, o φθόνος, θα λέγαμε σήμερα, μεταξύ των Ελλήνων, ώστε να χαίρονται περισσότερο για την πτώση του πλησίον τους παρά για τις δικές τους επιτυχίες.
Μια τέτοια κοινωνία λίγα χρόνια ζωής είχε ακόμη: η αποσύνθεση είχε προχωρήσει πολύ βαθιά και ο εξωτερικός κίνδυνος, οι Τούρκοι, ήταν πολύ μεγάλος για να μπορέσουν να τον αντιμετωπίσουν με ενότητα και ομοψυχία.
Τελικά ο Μεχμέτ Β' (1451- 1481) εξαλείφει από τον χάρτη τις ελεύθερες ακόμη εστίες του Ελληνισμού, την Κωνσταντινούπολη και την περιοχή της (1453), την Πελοπόννησο (1460) και τελευταία την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας (1461).
Ζώντας με αγωνία τα τραγικά αυτά χρόνια ο τελευταίος ιστορικός του Βυζαντίου, ο ελληνολάτρης Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, από τους φωτισμένους πατριώτες του Γένους, παρά το πυκνό σκοτάδι που σκεπάζει τον τόπο, αισιοδοξεί για το μέλλον, διψά (για τι άλλο;)
για ελευθερία και δικαιοσύνη και οραματίζεται κιόλας την ανάσταση ενός Ελληνικού βασιλείου, όπου συγκεντρωμένοι οι Έλληνες θα κυβερνηθούν πολιτισμένα με νόμους καλούς, προσαρμοσμένους στα έθιμά τους.
Και με αυτό το όνειρο πεθαίνει, ένα όνειρο πού θ' αργούσαν πολλούς αιώνες οι απόγονοί τους ώσπου να το ιδούν ν' αρχίζει πραγματοποιούμενο."
ΑΥΤΌ το παραπάνω ιστορικό ανάτυπο λέει φυσικά πολλά , σαν να κάνει η ιστορία του γένους μας κύκλους.
Το ερώτημα όμως είναι το εξής: άραγε αυτοί οι φαύλοι ιστορικά ανήκουν στο γένος μας , έχουμε ίδιον πνευματικόν αίμα και τέτοια συγγένεια με δαύτους;
Είναι όλοι αυτοί που υβρίζουν την ΠΑΝΑΓΙΑ μας και προσβάλλουν τα Ιερά και τα Όσια;
Είναι αυτοί που θα μπουν στο φαράσι της Υπεραγίας Θεοτόκου πρώτοι- πρώτοι τώρα που ξεκινάει ο διαχωρισμός της ήρας από το στάρι;
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
