Ξημέρωνε 18 Ιανουαρίου. Κάπου στις 4:30 το πρωί βρέθηκα με τον πατέρα μου στο Ελληνικό
(το
παλαιό αεροδρόμιο ) για να προλάβουμε την πρώτη πτήση για την Μυτιλήνη.
Το κρύο στους αεροδιάδρομους πηρούνιαζε και η έγνοια
για τον πατέρα μου μεγάλωνε γιατί
αντιμετώπιζε ένα σοβαρό και περίπλοκο καρδιολογικό πρόβλημα.
Αυτό ήταν και η αιτία που κατέβηκε στην Αθήνα από την
επαρχία που ζούσε για να κάνει πιο εξειδικευμένες εξετάσεις και έτσι τις προηγούμενες
μέρες τις περάσαμε στις νοσοκομειακές αίθουσες των μεγάλων νοσοκομείων στην
πρωτεύουσα.
Αλλά τότε (1995) κανείς δεν μπορούσε να ρισκάρει μια
επέμβαση στο βασανιστικό πρόβλημα του.
Τότε του πρότεινα να πάμε σε εξειδικευμένο κέντρο
στο εξωτερικό και σε γνωστό μου καρδιοχειρούργο (συμφοιτητή μου) στο Λονδίνο, αν και αυτή η μετακομιδή του ( μεγάλης διαρκείας αεροπορικό ταξίδι) θα
ήταν ριψοκίνδυνη.
-
« Εντάξει να πάμε μου είπε, αλλά πρώτα
να πάμε να προσκυνήσουμε τους τρεις Νεοφανείς Αγίους στην Λέσβο»
Συμφώνησα, έτσι βρεθήκαμε χαράματα με κρύο στο
Ελληνικό να περιμένουμε στην αίθουσα αναμονών.
Απέναντι μου είχα το κατάχλωμο πρόσωπο του πατέρα μου που το βασάνιζε πλην
των άλλων και μια αρρυθμία.
Τα χέρια του ήταν παγωμένα αλλά και τα μάτια του
έτρεχαν δάκρυα.
Στην παρότρυνση μου « μην στενοχωριέσαι , έχει ο
ΘΕΟΣ» μου απάντησε:
- -Δεν στενοχωριέμαι, αλλά είμαι
συγκινημένος γιατί λίγο πριν ξεκινήσουμε στο προσκέφαλο μου και ενώ είχα
ξυπνήσει , εμφανίστηκε απέναντι μου ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ , όπως είναι στις αγιογραφίες
αλλά φορούσε μια ιατρική μπλούζα σαν την δική σου.
-
Μου χαμογέλασε και μου έδωσε το χέρι του
, το οποίο από σεβασμό το ασπάστηκα.
-
Τότε τον παρακάλεσα να με βοηθήσει σε
ότι είναι να γίνει.
Άκουγα τον πατέρα μου αποσβολωμένος και εκείνη την στιγμή μας κάλεσαν από τα μεγάφωνα να επιβιβαστούμε στο όχημα μεταφοράς που θα μας πήγαινε στο αεροπλάνο.
Το ταξίδι ήταν καλό και
γρήγορο από την μια έβλεπα την πανσέληνο
του Ιανουαρίου και από την άλλη το ΦΩΣ που ξεπρόβαλε από την Ανατολή.
Όμως δεν έφευγε το
μυαλό μου από αυτά που άκουσα από τον πατέρα μου πριν λίγο.
Φτάνοντας στο νησί το
κρύο είχε γίνει πιο δυνατό και η αγωνία μου πως θα το αντέξει ο πατέρας μου
μεγάλωνε.
Φτάσαμε στον αγιασμένο
νηπτικό λόγο των Καρυών της Θερμής Λέσβου
και το μυαλό μου κατακλύστηκε από εικόνες , πόσες φορές στο παρελθόν είχαμε επισκεφτεί στην ΧΑΡΗ των
Νεοφανών Αγίων με τους γονείς μου.
Μόλις είχε ανοίξει τις μεγάλες
θύρες του το Μοναστήρι και υποβαστάζοντας τον πατέρα μου ανεβήκαμε τα
σκαλοπάτια για να προσκυνήσουμε τον χαριτόβρυτο
μαρμάρινο τάφο του ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ στο Καθολικό της Μονής.
Αγκάλιασε τον μαρμάρινο τάφο του ΑΓΙΟΥ και σαν
να βίωνε την συνέχεια από αυτό που έζησε με την ολοζώντανη εμφάνιση του Αγίου πριν λίγες ώρες ( όπως μου
εκμυστηρεύθηκε).
Στο κάτω Ιερό Ναό του
Γεννεσίου της Υπεραγίας Θεοτόκου γινόταν ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ στην μνήμη των ΑΓΙΩΝ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ και ΚΥΡΙΛΛΟΥ Πατριαρχών Αλεξανδρείας.
Πήγαμε και οι μοναχές
βλέποντας την κατάσταση του πατέρα μου που τουρτούριαζε από το κρύο τον έβαλαν
να σταθεί δίπλα στην ζεστή θαλπωρή της σόμπας.
Προσκυνήσαμε τους χαριτόβρυτους
και μυρίπνοους τάφους του Αγίου Νικολάου του Διακόνου και της Οσιοπαρθενομάρτυρος
Αγίας Ειρηνούλας, αλλά η δική μου προσοχή ήταν εστιασμένη όλη την ώρα πάνω στον
πατέρα μου , μήπως καταρρεύσει, επικαλούμενος συνέχεια τους ΑΓΙΟΥΣ να βοηθήσουν.
Μας φιλοξένησαν για
λίγες ώρες μέχρι την αναχώρηση μας φιλόξενοι Θερμιώτες ( κάτοικοι της Θερμής, που τόσο τους ευγνωμονώ και δεν το ξεχνάω) και
πάλι πίσω στο αεροδρόμιο για την επιστροφή.
Μόλις βολευτήκαμε στις θέσεις
του αεροπλάνου παρατήρησα το πρόσωπο του πατέρα μου που τόσες μέρες ήταν χλωμό να κοκκινίζει.
Τον ρώτησα αν ζεσταίνεται και αυτός μου είπε ότι αισθάνεται
κάπως καλύτερα.
Πέρασαν δυο μέρες και
πάλι βρεθήκαμε μέσα σε αεροπλάνο για μεγαλύτερο ταξίδι.
Πετούσαμε για το
Λονδίνο για να δούμε τι θα μας πούνε οι εκεί οι γιατροί.
Μαζί μας ένα κάρο
εξετάσεις, αλλά είχαμε μια βεβαιότητα ότι η Πίστη μας στους Νεοφανείς Αγίους της
Λέσβου θα έδινε μια απάντηση για συγκεκριμένη θεραπεία από τους εκεί γιατρούς.
Οι οποίοι αφού
περιεργάστηκαν τις παλαιές εξετάσεις και
αφού ξαναέκαναν νέες εξετάσεις στις εξηγήσεις
τους μας άφησαν εμβρόντητους , λέγοντας μας:
Γιατί ήρθατε;
Δεν βλέπουμε κανένα απολύτως
πρόβλημα ,αυτές οι εξετάσεις που μας φέρατε σε σχέση με τις δικές μας εξετάσεις
είναι εκ διαμέτρου αντίθετες.
Δεν αμφισβητούμε τους Έλληνες
συναδέλφους μας, αλλά κάτι έγινε στο ενδιάμεσο.
Τότε το πρόσωπο του
Πατέρα μου φωτίστηκε και άρχισε να διηγείται με διερμηνέα στους γιατρούς αυτό
που είδε και άκουσε από τον ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ, όταν του εμφανίστηκε ολοζώντανος πριν
λίγες μέρες.
Το γραφείο των γιατρών
έγινε ένας χώρος χαράς και ομολογίας , άλλωστε φαινόταν και στα πρόσωπα των
γιατρών ότι αυτά τα παράδοξα που είδαν στις εξετάσεις μπορούσαν να εξηγηθούν
μέσα σε ένα άλλο χώρο και αυτός ο χώρος ήταν το ΘΑΥΜΑ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Σε εκείνες τις στιγμές
ο πατέρας μου ομολόγησε και κάτι άλλο που δεν μου το είχε πει τότε περιμένοντας
το πρωινό αεροπλάνο για την Λέσβο.
Τι είπε στους γιατρούς:
« - μου είπε ο ΑΓΙΟΣ
ότι θα ζήσω ακόμη οκτώ χρόνια μετάνοιας »
ΚΑΙ πράγματι μετά από οκτώ
χρόνια στις 18 Ιανουαρίου του 2003
εισήλθε στο νοσοκομείο και σε λίγα 24ωρα κοιμήθηκε.
ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ
ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ.
