Αυτά αξίζει να τα ακούσετε , όπως τα άκουσα και εγώ σήμερα το πρωί από φίλο που μου εκμυστηρεύθηκε εμπειρία του .
Τι μας είπε:
- Κώστα για να δεις τι ζωντανή κατάσταση είναι η μνημόνευση των ονομάτων στην ΘΕΙΑ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ;
- Είχαμε στο χωριό μας ένα δικηγόρο που είχε μέσο σε συγκεκριμένο κόμμα της μεταπολίτευσης .
Με αυτό τον τρόπο τακτοποίησε όλους τους κομματικούς οπαδούς στο χωριό μέσα στο Δημόσιο. Για τους άλλους δεν νοιαζόταν, αν και υπήρχαν μεταξύ τους άξια παιδιά με σπουδές, που θα μπορούσαν με τις γνώσεις τους να βοηθήσουν την πατρίδα.
- πέθανε ο δικηγόρος και κάποια στιγμή σκέφτηκα να τον μνημονεύσω. αναλογιζόμενος αν αυτοί που τακτοποίησε τον μνημονεύαν ;
- έγγραψα σε ένα χαρτί το όνομα του και το έδωσα στον παπά του χωριού μας .
- δεν πέρασε ένα 24ωρο από εκείνη την Κυριακή που μνημονεύθηκε το όνομα του και είδα τον δικηγόρο στον ύπνο μου.
- και πως τον είδα ;
- να τον σέρνουν κάτι "μαύροι" ως δεσμοφύλακες για να τον ξαναβάλουν στην φυλακή από την οποία και μπόρεσε και βγήκε για λίγο.
- το θέαμα ήταν σπαρακτικό γιατί την ώρα που τον τραβούσαν αυτός τους φώναζε και τους έδειχνε ένα χαρτί , λέγοντας τους :
" που με πάτε , δεν βλέπετε που έχω το χαρτί αυτό;"
" μόλις με μνημόνευσε ο παπάς "
Και συνέχισε ο φίλος μου την εξιστόρηση αυτή ...
- κάποια στιγμή είδα ότι στο χέρι του ο δικηγόρος κρατούσε ακριβώς το ίδιο χαρτί που έγγραψα με το όνομα του και το έδωσα στον Ιερέα του χωριού.
Εδώ τελειώνει η εξιστόρηση και μπαίνει ένα ερώτημα "το ρουσφέτι πάει κόλαση;"
Επειδή το "ρουσφέτι" στα Ελληνικά δεδομένα είναι σαν "νόμος του Κράτους" μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι μάλλον αυτός που βολεύεται από το ρουσφέτι "ξεβολεύεται " πνευματικά γιατί κατέχει την θέση κάποιου άλλου άξιου ανθρώπου που θα μπορούσε να βοηθήσει την πατρίδα του και το κοινωνικό σύνολο γενικότερα.
Τελικά ένα ρουσφέτι περνάει στον Ουρανό και αυτό είναι, όταν ταΐζουμε τον διπλανό μας και τον αγαπάμε σαν τον εαυτό μας.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
