Πάμε τριάντα πέντε χρόνια πίσω.
Περασμένο μεσημέρι και κατάκοπος από την ορθοστασία και την εργασία που ξεκινούσε από το πρωί έκλεισα τα μάτια για να ξεκουραστώ σε ένα καναπέ υποδοχής.
Αίφνης άκουσα ένα θόρυβο δίπλα μου , σαν θρόισμα φύλλων και αισθάνθηκα μια ανθρώπινη παρουσία.
Ένας λεπτός ψηλός με κατσαρά γένια και μεγάλες πλάτες ιερέας ήταν ήδη μπροστά μου, όταν είχα ανοίξει τα μάτια μου
Στο χέρι του κρατούσε το θυμιατήρι μου που είχα μπροστά στις εικόνες με το αναμμένο καντήλι στο χώρο της εργασίας μου.
- πάρτο, μου λέει και να θυμιατίζεις κάθε μέρα , όπως κανείς το Σάββατο και τις μεγάλες γιορτές.
- κάθε μέρα να θυμιάζεις , τα πάντα θα τα γεμίσουν με δαιμονικά τάγματα και η κατάσταση θα χειροτερεύει.
- για να επιβιώσετε με αυτά που θα σας κάνουν πρέπει να μάθετε πολλά από τους
"ασκητές μέσα στον κόσμο".
Ο Ιερέας ήταν αυστηρός και μου κουνούσε το χέρι του , ότι έπρεπε να κάνω υπακοή
Μόλις και πήγα να ψελλίσω ...ποιος είσαι;
Μου λέει: δες την εικόνα με τους τρεις Νεοφανείς Μάρτυρες της Λέσβου που έχεις στο εικονοστάσι σου .
Μόλις άρχισα να καταλαβαίνω , ο ιερέας εξαφανίστηκε ενώ στο χέρι μου κρατούσα το θυμιατήρι.
( Προσωπική Μαρτυρία , όποιος την δέχεται καλώς , όποιος δεν την δέχεται ας ψάξει τι συμβαίνει σήμερα και είναι σαν να ζούμε σε ένα τρελοκομείο)
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
