Η φιλόλογος Ε.Τ ορμώμενη από το πρόσφατο άρθρο μας "Καβαλαρία ο ΑΙ ΓΙΩΡΓΗΣ γύρω - γύρω από τον Λυκαβηττό, κάτι ψάχνει, κάτι θέλει, κάτι περιμένει" που είχε συγκινητική απήχηση , μας έστειλε και πάλι ένα εξαιρετικό πόνημα της.
Είναι στιγμές που ενώνει όλους μας, μικρούς και μεγάλους μια κοινή συχνότητα που λέγεται ΠΙΣΤΗ και ανάγκη για την Εθνική και ατομική επιβίωση μας και για αυτό άλλωστε "Είναι η ώρα των αγίων στη ζωή μας" - Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
"Είναι η ώρα των αγίων στη ζωή μας"
Πληθαίνουν σήμερα οι άνθρωποι που με την απλότητα της πίστης τους και τον πόνο της καρδιάς τους μέσα στα μεγάλα αδιέξοδά τους, αξιώνονται από τον Θεό να δουν και να συνομιλήσουν με αγίους και να παρηγορηθούν, όπως η ευλογημένη ηλικιωμένη γυναίκα, στο προηγούμενο συναρπαστικό άρθρο, που επικοινώνησε μυστικά, μα ολοζώντανα με τον Αϊ-Γιώργης , λαμβάνοντας τις πνευματικές οδηγίες του και βιώνοντας τη θεία παρουσία του.
«Βγες στο παραθύρι σου την ώρα
που σουρουπώνει, για να με δεις»…
Τόσο χαριτωμένα, τόσο απλά, σαν να της μιλούσε ο καλύτερος φίλος της,
που της παράγγελνε να βγει στο παραθύρι να τον καμαρώσει, να τον χαιρετήσει,
καθώς θα κάλπαζε ήμερα πάνω στο περήφανο άσπρο άτι του, κάνοντας τον περίπατό
του στα σύννεφα μέσα από το χρυσαφένιο φως της δύσης . Και σκέφτεται κανείς ότι
μοιάζει με όμορφο παραμύθι, με μαγική εικόνα, ότι είναι τόσο θαυμαστό και
παράδοξο, για να είναι πραγματικότητα.
Όμως, είναι τόσο αληθινό, όσο και τα
αλλεπάλληλα βιώματα του Γιάννη Μακρυγιάννη στο έργο του «Οράματα και θάματα», που για πολλούς που είναι παντελώς ξένοι προς
τα θαύματα της πίστεως, αποτελούν απόρροια παραισθήσεων ενός ανθρώπου
τραυματισμένου στο κεφάλι. Στο βαθιά εξομολογητικό του αυτό κείμενο κάθε μέρα
έρχονται μπροστά του οι «αγίοι», όπως τους αποκαλεί, και του δίνουν εντολές,
οδηγίες και λύσεις, για να τα βγάλει πέρα όχι μόνο στην προσωπική του ζωή, αλλά
κυρίως στον εθνικό αγώνα, να τον φωτίσουν πώς να κερδίσει τις μάχες με τον
εχθρό. Ήταν ο ίδιος στρατηγική μεγαλοφυΐα, αλλά η πίστη του και η θεία επέμβαση
ήταν αυτά που έδιναν συχνά την έκβαση στη στρατιωτική δράση του. Κατά βάση, μ’
αυτόν τον τρόπο έφθασε σε αίσιο πέρας, μέσα από τη ζωντανή πίστη των ηρώων, ολόκληρη
η ελληνική επανάσταση.
Για το πόσο απλό και φυσικό είναι
το θαύμα στη ζωή μας, μας μιλάει ο Άγιος Παΐσιος στην αρχή του βιβλίου του «Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα» (έκδ.
Ιερού ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης):
«Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν
πολλή πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό
πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό. Ενώ στην εποχή μας που έχουν
αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια
και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν
εξηγείται με τη λογική.
Το πολύ αυτό κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στον
σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθεια στο πώς να ζήσει
καλύτερα, με μεγαλύτερη άνεση και με λιγότερο κόπο, δυστυχώς έχει επιδράσει και
στους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν και αυτοί πώς
να αγιάσουν με λιγότερο κόπο- πράγμα που δεν γίνεται ποτέ, γιατί «οι Άγιοι
έδιναν αίμα και ελάμβαναν πνεύμα»…
…Παλαιότερα, πριν και από είκοσι χρόνια, εύρισκε κανείς ακόμη την
απλότητα απλωμένη στο Περιβόλι της Παναγίας, και εκείνο το άρωμα της απλότητας
των Πατέρων, μάζευε τους ευλαβείς ανθρώπους, που μιμούνταν τις μέλισσες, και
τους έτρεφε, και αυτοί μετέφεραν και στους άλλους από την πνευματική αυτή
ευλογία, για να ωφεληθούν. Από όπου δηλαδή κι αν περνούσες, θα άκουγες να
διηγούνται θαύματα και ουράνια γεγονότα, πολύ
απλά, γιατί τα θεωρούσαν πολύ φυσιολογικά οι Πατέρες.
Ζώντας λοιπόν σ’ αυτή την πνευματική
ατμόσφαιρα της Χάριτος, ποτέ δεν περνούσε λογισμός αμφιβολίας για όσα άκουγες, γιατί και ο ίδιος κάτι θα έβλεπες από αυτά.
Αλλά ούτε και περνούσε λογισμός, για να σημειώσεις ή να κρατήσεις στην μνήμη
σου τα θεία εκείνα γεγονότα για τους μεταγενεστέρους, γιατί νόμιζες ότι θα συνεχιστεί
εκείνη η Πατερική κατάσταση. Πού να ήξερες ότι μετά από λίγα χρόνια ο
περισσότερος κόσμος θα παραμορφωθεί από την πολλή μόρφωση-επειδή διδάσκεται με το πνεύμα της αθεΐας και όχι με το πνεύμα του
Θεού, για να αγιάσει και την εξωτερική μόρφωση- και η απιστία θα φθάσει σε
τέτοιο σημείο, που να θεωρούνται τα θαύματα για παραμύθια της παλιάς εποχής;».
Στις μέρες μας οι άνθρωποι διψούν για τέτοιες ευλογημένες καταστάσεις, γιατί αντιλαμβάνονται ότι τα επιτεύγματα της επιστήμης, της τεχνολογίας και της ανεπτυγμένης διάνοιας δεν είναι ικανά πλέον να τους απαλλάξουν από τα φοβερά τους προβλήματα ούτε να τους κρατήσουν σε ψυχική ισορροπία μέσα στην τρέλα και τον παραλογισμό της καθημερινότητας που γίνεται όλο και πιο καταθλιπτική και αβάσταχτη. Και ο Θεός συγκαταβαίνει και δίνει τη χάρη του στις βασανισμένες ψυχές φανερώνοντας συχνά τους αγίους του, γιατί «ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις». Όμως, θέλει όχι μόνο πίστη και απλότητα, αλλά και πολύ προσωπικό αγώνα. Τα γόνατα του Μακρυγιάννη μάτωναν από τις ατελείωτες προσευχές και τις μετάνοιες και η συμπαθητική γιαγιά παρά τα χρόνια της, έταξε στον Αϊ-Γιώργης ν’ ανεβεί σκαλί-σκαλί την ανηφοριά του Λυκαβηττού, για να του πάει το λάδι στο ξωκλήσι του. Και εκτός από την ευλαβική γιαγιά, πληθαίνουν ήδη αυτοί που αξιώνονται να τον βλέπουν, για να τους συντρέξει η χάρη του, καθώς τα δεινά επιδεινώνονται:
« Εσύ μπορεί τώρα να μη με
βλέπεις, αλλά με βλέπουν άλλοι…».
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
