Συνέβη, ἐνῶ ἑτοιμαζόμουν νά λειτουργήσω καί γονατιστός ἔλεγα τήν Εὐχή τῆς προετοιμασίας γιά τή θεία Λειτουργία. Αἴφνης ἔλαμψε ὁ μικρός σταυρός. Συγκλονίστηκα.
Ἱεροφορέθηκα καί τελοῦσα τήν Προσκομιδή, ὥσπου προσῆλθε ὁ διάκονός μας καί τόν ρώτησα, ἄν ἔβλεπε κι ἐκεῖνος τό θαυμαστό σημεῖο. Τοῦ ζήτησα νά ἀπαθανατίσει φωτογραφικά τό συμβάν.
Οἱ φωτογραφίες ἀποτύπωσαν, χωρίς νά ἐξαντλοῦν τήν πληρότητα τοῦ θαυμασμοῦ καί τῆς ἐκπλήξεως καί κυρίως τοῦ γεγονότος.
***
Αὐτό συνέβη τήν Παρασκευή 18.12.2020 στό Παρεκκλήσιο τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος περί τίς 6 π.μ. Ἄρχισε αἴφνης νά φεγγοβολᾶ ὁ αἰρόμενος μικρός χρυσός Σταυρός (μόνον ὁ Σταυρός, πού εἶναι φυλακτήριο ἀκίδος τιμίου Ξύλου).
Οὔτε ἡ χρυσή ἁλυσίδα του οὔτε τίποτε ἄλλο. Μόνον ὁ Σταυρός ἔγινε ξαφνικά ὁλόκληρος φωτοειδής, ἔπειτα ἔγινε καί παρέμεινε ἕνα ὁλοφώτεινο-ὁλόλαμπρο μικρό ἐγκόλπιο, ἔπειτα πάλι ὁλόφωτος Σταυρός πού ἀκτινοβολοῦσε ἀπό κάθε γωνία του ἀκτίνες τό ἴδιο φωτοειδεῖς καί ἐκ νέου ἐγκόλπιο φωτοειδέστατο.
Δέν ἦταν κάτι στιγμιαῖο, ἀλλά παρατεινόμενο γιά ἀρκετό διάστημα. Τό ἔζησα μόνος μου, τήν ὥρα πού γονατιστός ἔπαιρνα “Καιρό” (προετοιμασία θείας λειτουργίας). Τό ζήσαμε ἐπίσης ἐκ δευτέρου μέ τόν προσελθόντα π. Μιχαήλ τό διάκονο καί ὁ ψάλλων Κ.Τ., καί μετά ξαφνικά χάθηκε ἀφ᾽ ἑαυτοῦ.
Ὁ Θεός ὡς αὐτόφωτον Φῶς συγκαταβαίνει ἐλεημόνως στή συντετριμμένη μας εὐτέλεια καί μᾶς διδάσκει ἐν προκειμένῳ ὅτι ὁ Σταυρός ὡς ὄργανο τῆς σωτηρίας καθαγιάσθηκε, ἔλαβε καί δίδει θεία χάρη ζωοποιό, φωτιστική, ἁγιαστική, θεουργική.
Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Όταν ο άκτιστος αισθητοποιείται στην κτίση
Σέ καιρούς ὁριακά δύσκολους, ὁ Θεός δέν παύει νά “πληροφορεῖ” τήν Ἐκκλησία γιά τήν πανταχοῦ παρουσία Του.
Ἄλλοτε ὁμιλεῖ μέ τήν πίστη τῆς διαλεκτικῆς, ἄλλοτε μέ τήν διαλεκτική τῆς πίστης, ἄλλοτε μέ τόν ἀμεσότερο διάλογο τῶν θαυμασίων, ἄλλοτε μέ τή νοερά κλήση σέ μετάνοια, ἄλλοτε μέ τίς ὁριακές τραγωδίες… (χίλιοι δυό τρόποι)!
Ἀπευθύνεται ὁ ἄκτιστος Θεός στόν ἀλαζόνα κόσμο μιᾶς σταδιακῆς ἀλλοτρίωσης καί δυσπιστίας, σέ ἕναν κόσμο πού παρωθεῖται πανταχόθεν νά λησμονήσει ὅτι εἶναι θεόκτιστος (ἀπό τόν Κύριο) καί θεόσωστος (ἀπό τόν ἐνανθρωπήσαντα Κύριο).
Μέ ὅποιους τρόπους ὁ Κύριος θελήσει συγκαλεῖ τόν κόσμο, γιά νά ἀνανήψει καί νά ἐνσωματωθεῖ συνειδητά στό μυστήριο τῆς σωτηρίας, στό γεγονός τῆς ἐνανθρωπισμένης παρουσίας Του, στό ἅγιο σῶμά Του πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
Ἀπό ἐμπειρία, αἰῶνες τώρα διαλαλοῦμε, στή λειτουργική μας ὁμολογία: «Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον”.
Αὐτό δέν λέγεται “ποιητικῇ ἀδείᾳ”, δέν εἶναι μιά παρομοίωση ἀπό τά φυσικά δεδομένα, οὔτε εἶναι μιά συμβολική ἔκφραση (δέν εἶναι ἕνα “δάνειο φυσικῆς ἐμπειρίας”, ἀπό τήν αἴσθηση μεταξύ φωτεινότητας καί σκοτεινότητας).
Ὅταν λέμε στήν Ἐκκλησία “εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν…” (πού εἶναι ὁ Χριστός), συντασσόμεθα μέ τήν αἰώνια ἐκκλησιαστική μετοχή καί ἐμπειρία στή θέα καί στήν κοινωνία τοῦ φωτός τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.
Οἱ πολλοί δέν βλέπουμε, ἄλλοι βλέπουμε σέ πάρα πολύ ἔκτακτες περιπτώσεις. Γιά νά δοξάσει ὁ Θεός τούς Ἁγίους καί τούς Νεομάρτυρες, ἐπέτρεπε νά βλέπουν τό ἅγιο αὐτό Φῶς (τή λάμψη τῆς θείας Χάριτος) ἀκόμη καί οἱ δήμιοι!
Πρόκειται γιά ἀληθινή θεατή ἐμπειρία, πού ἡ Ἐκκλησία τήν ἔχει διαρκές κτῆμά της καί αὐτό τό διαλαλεῖ τόσους αἰῶνες. Ἐπαναλαμβάνεται ἐκτάκτως, ὅταν, ὅπου καί γιά ὅποιον λόγο καί σκοπό τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Καί μᾶς ἀφορᾶ ὅλους.
Τό λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν ἐπιστολή πρός Κολοσσαεῖς ἀπό τό πρῶτο-πρῶτο κεφάλαιο: «Ὁ Θεός καί Πατέρας μᾶς ἔβγαλε ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ σκότους, μᾶς μετέφερε στήν ἐκκλησία-βασίλειο τοῦ ἀγαπημένου Υἱοῦ Του, καί ἔτσι ἔχουμε μερίδιο στήν κληρονομιά τῶν ἁγίων “ἐν τῷ φωτί”» (στίχ. 12).
***
Τά σημεῖα στήν ἱστορική διαχρονία εἶναι ἀναρίθμητα, καταγραμμένα μέ κάθε ἐκκλησιαστική ἐπισημότητα καί ἐγκυρότητα καί παραδοχή, ὥστε νά ἔχουμε ἑορτές τέτοιων θείων σημείων (σημείων τῆς ἐμφανοῦς θείας παρουσίας πού τιμῶνται ὡς κύρια ἑορτή, βλ. π.χ. 7η Μαΐου), ἱστορικές ἤ θεολογικές ἐπίσημες καταγραφές (πρβλ. τίς καταγραφές τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων ἀπό τίς Διδαχές του).
Βεβαίως, αὐτά ἀφοροῦν σέ ἀνθρώπους πού ἀποζητοῦν τό Θεό, ταλαιπωρημένοι ἀπό τόν τιτανισμό τοῦ σύγχρονου ἀνθρωπομονιστικοῦ πολιτισμοῦ, πού ἤδη καταρρέει τόσο εὔκολα μέσα στήν ὀδύνη τῆς πανδημίας, ὅπως τό ἔγραψε ὁ Παναγιώτατος στό Χριστουγεννιάτικο Μήνυμά του.
Ὑπάρχουν μερικοί πού ἀρκοῦνται στή βιβλιογραφία τῆς… διοικητικῆς μηχανῆς καί τῶν διοικητικῶν μηχανισμῶν ἑνός πολιτισμοῦ δίχως ἐμπειρία Θεοῦ, τοῦ δυτικοῦ ὀρθολογισμοῦ (τήν τραγωδία αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ καί τή δυσκολία του νά καταλάβει τήν ἐμπειρική Ὀρθοδοξία τήν καταγράφει ἐξομολογητικά ὁ Ἀμερικανός ἠθοποιός, μουσικός καί συγγραφέας Τζόναθαν Τζάκσον περίφημα καί ὑπάρχει σέ διαδικτυακό παράθεμα).
Λοιπόν· ὅσοι ἔπαθαν ἑκούσια ἀμνησία τῆς ὀρθόδοξης ἀναστροφῆς καί παραδέχονται μιάν ἄψυχη καί ἀναιμική θρησκειακότητα, δέν πρόκειται νά καταλάβουν πῶς “ὁ Θεός ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη”.
Ἐμεῖς μέ δέος καί φόβο Θεοῦ, μέ σεβασμό στήν ἐλευθερία (καταγγέλλοντας τήν καχυποψία καί τή δυσπιστία τοῦ ὀρθολογισμοῦ στίς κρίσεις του γιά τήν ἐμπειρική ὀρθόδοξη πίστη), καταθέτουμε αὐτό πού ζήσαμε μαζί μέ ἄλλους κληρικούς ἕνα πρόσφατο θαυμαστό σημεῖο: τή μοναδική φωτοχυσία ἑνός μικροῦ ἐπιλαίμιου σταυροῦ, σέ μία θεία λειτουργία στό παρεκκλήσι τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος τοῦ Ἐπισκοπείου.
Συνέβη, ἐνῶ ἑτοιμαζόμουν νά λειτουργήσω καί γονατιστός ἔλεγα τήν Εὐχή τῆς προετοιμασίας γιά τή θεία Λειτουργία. Αἴφνης ἔλαμψε ὁ μικρός σταυρός. Συγκλονίστηκα.
Ἱεροφορέθηκα καί τελοῦσα τήν Προσκομιδή, ὥσπου προσῆλθε ὁ διάκονός μας καί τόν ρώτησα, ἄν ἔβλεπε κι ἐκεῖνος τό θαυμαστό σημεῖο. Τοῦ ζήτησα νά ἀπαθανατίσει φωτογραφικά τό συμβάν.
Οἱ φωτογραφίες ἀποτύπωσαν, χωρίς νά ἐξαντλοῦν τήν πληρότητα τοῦ θαυμασμοῦ καί τῆς ἐκπλήξεως καί κυρίως τοῦ γεγονότος.
***
Αὐτό συνέβη τήν Παρασκευή 18.12.2020 στό Παρεκκλήσιο τοῦ Κυρίου Παντοκράτορος περί τίς 6 π.μ. Ἄρχισε αἴφνης νά φεγγοβολᾶ ὁ αἰρόμενος μικρός χρυσός Σταυρός (μόνον ὁ Σταυρός, πού εἶναι φυλακτήριο ἀκίδος τιμίου Ξύλου).
Οὔτε ἡ χρυσή ἁλυσίδα του οὔτε τίποτε ἄλλο. Μόνον ὁ Σταυρός ἔγινε ξαφνικά ὁλόκληρος φωτοειδής, ἔπειτα ἔγινε καί παρέμεινε ἕνα ὁλοφώτεινο-ὁλόλαμπρο μικρό ἐγκόλπιο, ἔπειτα πάλι ὁλόφωτος Σταυρός πού ἀκτινοβολοῦσε ἀπό κάθε γωνία του ἀκτίνες τό ἴδιο φωτοειδεῖς καί ἐκ νέου ἐγκόλπιο φωτοειδέστατο.
Δέν ἦταν κάτι στιγμιαῖο, ἀλλά παρατεινόμενο γιά ἀρκετό διάστημα. Τό ἔζησα μόνος μου, τήν ὥρα πού γονατιστός ἔπαιρνα “Καιρό” (προετοιμασία θείας λειτουργίας). Τό ζήσαμε ἐπίσης ἐκ δευτέρου μέ τόν προσελθόντα π. Μιχαήλ τό διάκονο καί ὁ ψάλλων Κ.Τ., καί μετά ξαφνικά χάθηκε ἀφ᾽ ἑαυτοῦ.
Ὁ Θεός ὡς αὐτόφωτον Φῶς συγκαταβαίνει ἐλεημόνως στή συντετριμμένη μας εὐτέλεια καί μᾶς διδάσκει ἐν προκειμένῳ ὅτι ὁ Σταυρός ὡς ὄργανο τῆς σωτηρίας καθαγιάσθηκε, ἔλαβε καί δίδει θεία χάρη ζωοποιό, φωτιστική, ἁγιαστική, θεουργική.
Καί ἄν σέ μιά λειτουργική θεία ἀναφορά ὁ Σταυρός φανερώνεται ἐν τῷ φωτί, ὅλος ἔνθεος, ὅλος ζωοποιός, ὅλος θαυμαστικός, πόσο μᾶλλον αὐτό τοῦτο τό ἄχραντο λειτουργικό Μυστήριο τῆς μεταβολῆς τῶν τιμίων Δώρων σέ ἀληθινό Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
Τό λέμε ρητά στίς λειτουργικές Εὐχές: «Μεμνημένοι τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς καί πάντων τῶν ὑπέρ ἡμῶν γεγενημένων, τοῦ σταυροῦ, τοῦ τάφου, τῆς τριημέρου ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανούς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν παρουσίας, τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».
Στή Λειτουργία ἔχουμε μιά ἀνακεφαλαίωση τῆς σωτηρίου καί θεουργοῦ παρουσίας τοῦ ἐνανθρωπισμένου Θεοῦ μας στά συγκεκριμένα καί μεταβαλλόμενα Τίμια Δῶρα.
Καί αὐτό τό ζήσαμε πολλές φορές, τήν συγκαταβατική ἐλεήμονα αἰσθητοποίηση τοῦ ἀνεκφράστου καί ἀνερμηνεύτου καί ἀπερινοήτου Μυστηρίου (χωρίς ἡ ἀληθινή παρουσία τοῦ Κυρίου νά ἐξαντλεῖται στήν αἰσθητή θέα τῶν θαυμασίων).
Μάλιστα, ὑπῆρξε περίπτωση, σέ Κυριακάτικη θεία λειτουργία προετοιμασίας προηγιασμένων, ἡ ἁγία λαβίδα νά διαπερνᾶται ὅλη ἀπό παχύτατο στρῶμα ὁμοειδοῦς καί ὁλοτελοῦς φωτός! Ποιό ἦταν αὐτό τό φῶς;
Μιά συγκαταβατική χαριτόδωρη θέα τοῦ θείου Φωτός, τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἁγιάζει καί μεταβάλλει τά Τίμια Δῶρα καί ἐν ταὐτῷ ἁγιάζει ὅλη τήν Ἁγία Τράπεζα καί τό ἅγιο δισκοπότηρο. Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε οἱ εἰδότες λειτουργοί ἀποφεύγουμε νά ἀκουμβοῦμε τήν Ἁγία Τράπεζα, μόνο τήν ἀσπαζόμεθα εὐλαβικά.
Καίτοι κτιστοί καί φθαρτοί, εἰσερχόμεθα καί μυσταγωγούμεθα στό χῶρο τῆς ἀκτίστου Ἐκκλησίας, ὅπως σαφέστατα θεολογοῦσε ὁ ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης θεόπνευστα.
Μέσα στήν θεανθρώπινη ἑνότητα τό πιό κορυφαῖο καί σωτηριῶδες ἀπό τά δωρήματα, ἡ τελειότητα τῶν δωρημάτων, εἶναι ἡ θεία λειτουργία. Ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι, πιό πέρα νά φθάσει κανείς δέν γίνεται.
Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι τό “ἅπαν”, ἡ σωτηρία καί ἡ χάρη καί ἡ ζωή καί ἡ αἰωνιότητα καί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, “τό συνεῖναι Χριστῷ” σέ ἀτέλειωτη τελειότητα.
Μέσα σ᾽ αὐτό τό παμμέγα μυστήριο τῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος, ἐντάσσεται κάθε ἄλλη εὐλογία θαυμάτων καί θείων δωρεῶν καί ἐνθεαστικῶν σημείων.
Ἁγιασμός σημαίνει καί εἶναι ἡ μέθεξη τῆς ἄκτιστης θείας χάριτος ἀπό τά κτιστά. Ὁ Θεός κατέβηκε στόν κόσμο μας, ὄντας τέλειος Θεός καί προσλαμβάνοντας τέλεια τή δική μας ἀνθρωπινότητα.
Ἔκτοτε, κατά ἕνα πληρέστερο καί ἀμεσότερο καί μεθεκτότερο τρόπο, μετέχουμε στή θεϊκή Του παρουσία καί δωρεά. Καί ὄχι μόνο μέ τήν κατεξοχήν θεία μέθεξη τῆς θείας λειτουργίας καί θείας κοινωνίας.
Ἀλλά μέ σύνολη τήν ἐκκλησιαστική ζωή, μέ τίς προσευχές καί τόν ἐκκλησιαστικό τρόπο μετάνοιας καί ἑνώσεως μέ τόν Κύριο. Ὅ,τι ἁγίασε καί ὅ,τι ἁγιάζει ὁ Κύριος, ἔγινε καί γίνεται γιά μᾶς “ὑλικό τῆς σωτηρίας μας”.
Αὐτό ζοῦμε συνεχῶς μέσα στήν Ἐκκλησία. Μέ τά ἅγια Μυστήρια τῆς θείας ἑνώσεως-κοινωνίας. Μέ τήν πανσθενῆ καί σωτήρια χάρη τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Μέ τίς θαυματουργές εἰκόνες. Μέ τά χαριτόβρυτα λείψανα.
Μέ ὅλη τή θεία λατρεία. Μέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Διότι ἐκκλησιαστική ζωή σημαίνει ζωή τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἑνωμένης ἀδιάσπαστα μέ τόν ἐνανθρωπισμένο Θεό διά τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Γιά παράδειγμα, μέ τήν ἁγιασμένη ὕλη καί τήν ἁγιαζόμενη ὑλικότητα ἀκόμη καί τῶν ἁπλῶν προσευχητικῶν τελετῶν δεχόμαστε καί τελοῦμε καί μετέχουμε στόν Ἁγιασμό.
Αὐτό συμβαίνει καί μέ τήν τελετή κάθε Ἁγιασμοῦ, ὅπως καί μέ τήν καθιερωμένη τελετουργία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ στόν ἑορτασμό τῶν Θεοφανείων.
Τήν ἀποτελεσματικότητα τῆς ζωντανῆς πίστης καί τῆς συντετριμμένης καρδιᾶς ὡς διαλόγου μέ τόν Κύριο, μέ τήν ἁπλότητα καί τήν ἀμεσότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς προσευχῆς, ζήσαμε πολλάκις σέ περιστατικά, ἀνθρωπίνως ἀνέλπιστα.
Παιδιόθεν γνωρίσαμε τό θαῦμα τῆς πίστεως καί τήν ἐμπειρική πιστότητα στό ἄχραντο γεγονός τῆς Ἐκκλησίας ὡς πραγματικοῦ κοινωνικοῦ μεθεκτικοῦ σώματος μέ κεφαλή τόν Χριστό, χάρη στήν ἐνεργό παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
***
Τελέσαμε Ἁγιασμό πρό ἐτῶν παρουσίᾳ μιᾶς ἀπεγνωσμένης οἰκογένειας, τότε τριμελοῦς, σήμερα τετραμελοῦς. Ἡ μητέρα μικροβιολόγος, μέ τόν ἄνδρα της ἐναλλάσσονταν στόν ξενῶνα συνοδῶν «Φλόγα” Ἀθήνας.
Ἀπό τριῶν ἐτῶν ὁ μικρός Χ. ὑπέφερε ἀπό πολύ βαριᾶς μορφῆς μυελογενή λευχαιμία, μέ ἐνδονοσοκομειακές μολύνσεις καί βαριές ἐπιπλοκές, μεταφορά ἀπό τή Θεσσαλονίκη στήν Ἀθήνα γιά τέσσερα χρόνια, μεταμοσχεύσεις, χημειοθεραπεῖες κ.π.ἄ, μεγαλώνοντας ἐπάλληλα σέ Νοσοκομεῖα, σέ βαθμό πού νά γνωρίζει τίς φαρμακευτικές δόσεις καί σέ μερικές περιστάσεις νά… διορθώνει νοσηλευτές γιά διαφορετική δοσολογία!
Οἱ γονεῖς ἀναζητοῦσαν ἐρείσματα καί ἐπιστηρίζονταν στήν πίστη, ὥσπου παρακολούθησαν ἀπό τό διαδίκτυο ἕναν ἑορτασμό τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ μέ τήν ἀπολυτήρια τελετή Ἁγιασμοῦ καί ἐπικοινώνησαν ἀπεγνωσμένοι μαζί μας.
Συνεννοηθήκαμε γιά τή μόνη δυνατή ἐξυπηρέτησή τους καί σέ ἔλευσή μας τό 2016 στήν Ἀθήνα μᾶς ἐπισκέφθηκαν καί τελέσαμε Ἁγιασμό μέ συμμετοχή τους, χρησιμοποιώντας ἀποτμήματα τιμίου ἥλου καί τιμίου ξύλου.
Ἅμα τῷ πέρατι τῆς ἐμπόνου ἁγιαστικῆς τελετῆς, ὁ μικρός ἀνέπνευσε ἄνετα. Μέχρι τότε ἔβηχε δυνατά κάθε πεντάλεπτο. Μόλις τέλειωσε ὁ Ἁγιασμός καί ἤπιε, σταμάτησε ὁ ἐξαντλητικός βήχας. Ἔπινε καθημερινά ἀπό τόν Ἁγιασμό τρεῖς φορές, ἐνῶ συνεχίσθηκε κανονικά καί ἡ φαρμακευτική ἀγωγή.
Τούς ὑποδείξαμε νά ἐκμεταλλεύονται τίς ἄδειες ἐξόδου καί νά κοινωνοῦν τό παιδί, μέσα στό Ἱερό τοῦ Ἁγίου Θεράποντος Ζωγράφου γιά προληπτικούς λόγους.
Μετά ἀπό ἕνα δίμηνο ἔλαβε ἐξιτήριο ἀπό τό Νοσοκομεῖο καί ἐπανῆλθαν στήν Ἔδεσσα, ὅπου διαμένουν. Μᾶς ἐπισκέπτονται τακτικά στό Ἐπισκοπεῖο, ὁ μικρός παίζει μέ τά παιδιά τοῦ Διακόνου μας.
Ἡ πίστη καί τό θαῦμα ἐπιδότησε τήν πολύ δύσκολη καί μεταβαλλόμενη ἰατρική ἀρωγή τόσων χρόνων.
Μεταποίησε τό βίο τους σέ ζωή ἐν Χριστῷ καί ἡ χαρά τῆς ζωῆς τοῦ πρώτου παιδιοῦ τους τούς ἀγκάλιασε πάλι (ἡ λεπτομερέστατη καταγραφή τοῦ φορτισμένου ἰατρικοῦ ἱστορικοῦ ὅπως καί τοῦ ἱστορικοῦ τῆς ἀγωνιώδους καταφυγῆς τους στό Θεό, στήν Παναγία τῆς Τήνου καί τούς Ἁγίους ἀπό τήν ἴδια τήν ἰατρό μητέρα εἶναι στή διάθεσή μας μέ τήν ἄδεια νά δημοσιοποιήσουμε ὅλη τήν λεπτομερή καταγραφή).
***
Σέ ἄλλη συγκυρία τελέσαμε Ἁγιασμό μέ τά αὐτά ἀποτμήματα στό γραφεῖό μας ἐπί παρουσίᾳ πολλῶν, χάριν ἑνός ἀρχιτέκτονος μηχανικοῦ ἀπό τή Μυτιλήνη, τοῦ Ραφαήλ Μωραΐτη.
Εἶναι ὁ πρῶτος πού ἀπό θαῦμα τοῦ ἁγίου Ραφαήλ στόν πατέρα του, ἡ μητέρα του ἔταξε καί τοῦ ἔδωσε τό ὄνομα Ραφαήλ. Εἶχε καρκίνο τοῦ προστάτη. Οἱ καρκινικοί δεῖκτες ἀνῆλθαν στό 8 (TPSA) καί σέ ἐλάχιστο διάστημα, 26 ἡμερῶν, ἀνέβηκαν στό 12.
Ὁ θεράπων γιατρός συνέστησε νά ὑποβληθεῖ ἀμέσως σέ ἐπέμβαση ἀφαιρέσεως προστάτου τό συντομότερο. Συνέπεσε νά μᾶς γνωρίσει ἀπό κάποιους ἀνθρώπους, ἦρθε στή Θεσσαλονίκη καί ἐκεῖθεν στή Γουμένισσα.
Ὁ πόνος τῆς ἀπόγνωσης ταπεινώνει τήν καρδιακή διάθεση, κάνει τόν ἄνθρωπο ὡσάν παιδί στά χέρια τῆς μάνας του. Ἔτσι ὁ ἀπεγνωσμένος κατά τίς περιστάσεις τοῦ βίου ἄνθρωπος γίνεται «ἐπεγνωσμένος κατά τόν τρόπον», καθώς καταφεύγει στόν Πανοικτίρμονα καί Δωρεοδότη Κύριο.
Κατόπιν συζητήσεως ἀποδέχθηκε ὁλοκαρδίως τήν δυναμική τῆς πίστεώς μας καί ζήτησε νά τελέσουμε Ἁγιασμό μέ τόν Τίμιο Σταυρό καί τόν Τίμιο Ἧλο. Κατ᾽ αὐτόν φάνηκε εὐθύς ἀμέσως ἡ ἐπενέργεια τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος δι᾽ ὁρατῶν ἐκθαμβωτικῶν σημείων.
Ἐνθαρρημένοι, τοῦ μεταδώσαμε τήν ἐλπιδοφόρο προοπτική ἰάσεως. Τοῦ συστήσαμε νά πίνει γιά λίγες μέρες κάθε πρωΐ ἐπικαλούμενος τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων καί κατόπιν νά προχωρήσει σύντομα στήν ἐπέμβαση κατά τήν ἰατρική ὑπόδειξη.
Ὅπερ καί ἐγένετο. Μετά τήν ἐπέμβαση τά ἀποτελέσματα τῆς βιοψίας καθυστέρησαν παραδόξως νά τοῦ ἀνακοινωθοῦν ἐπί 27 μέρες. Τά δείγματα τοῦ ὄγκου ἐστάλησαν σέ διάφορα ἐρευνητικά κέντρα, πρός ἐπαλήθευση.
Τά ἀποτελέσματα ἀνέλπιστα! Δέν ἀνιχνεύθηκε τό παραμικρό ἴχνος καρκινικῶν κυττάρων στόν ὄγκο πού ἀφαίρεσαν. Στίς διαδοχικές αἱματολογικές ἐξετάσεις πού ὑπεβλήθη ἀργότερα, τά ἀποτελέσματα ἦσαν κατώτερα καί τοῦ φυσιολογικοῦ ὁρίου τῶν 3,1 μονάδων, ἤτοι 0,003!
***
Παρόμοια περιστατικά πείθουν καί τούς ἁπλούς καί τούς σημαίνοντες γιά τήν ἁγιαστική (δηλαδή ζωογόνο καί ζωοποιό, ἀνακαινιστική καί σωτηριώδη) παρουσία τοῦ ζῶντος Θεοῦ, πού εἶναι πανταχοῦ παρών, ἦρθε καί παραμένει σέ ἀμεσότητα μετεχόμενης κοινωνίας μαζί μας καί μᾶς προσφέρεται διαρκῶς, γιά νά μᾶς μεταδίδεται συνεχῶς.
Πόσες λειτουργικές Εὐχές ἐπικαλοῦνται ἐξ ἐμπειρικῆς πεποιθήσεως τόν Σωτήρα μέ διατυπώσεις ὅπως: «ὁ κτίσας ἡμᾶς και ἀγαγών εἰς τήν ζωήν ταύτην, ὁ ὑποδείξας ἡμῖν ὁδούς εἰς σωτηρίαν»· «καί ᾧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών»· «σύ γάρ εἶ ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος καί προσδεχόμενος καί διαδιδόμενος, Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν».
Αὐτό τό ἁπτό γεγονός καί μεθεκτό μυστήριο καί δωρημένο θαῦμα τῆς δικῆς Του παρουσίας δέν χωράει στή στενοχωρία τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπινου λογικοῦ, χωράει μονάχα στήν ἐμπειρική εὐρυχωρία τῆς πίστης τῆς Ἐκκλησίας.
πηγή https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/41382-otan-o-aktistos-aisthitopoieitai-stin-ktisi
