ΑΓΙΟΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ. Δια χειρός ιερέως Εμμανουήλ Τζανε. Κρήτη 17ος αι. Μαζί με την ψυχή και το ασκητικό λιπόσαρκο σώμα μετέχει του ακτίστου φωτός, χρισμένο με χρυσοστίλβουσα λάμψη επεκτεινομένης και στο φυσικό περιβάλλον. Η πρόγευση της του Χριστού Βασιλείας από τον κεκαθαρμένο ανακαινισθέντα άνθρωπο.
Vassilia Deroukaki
12 Ιουνίου εορτάζουμε την μνήμη του Αγίου Ονουφρίου.
Ο αγιος από ηλικία των 5 ετών μπήκε στο κοινόβιο.
Ως παιδί, ετρωγε συχνότερα από τους άλλους μοναχούς. Όταν πεινούσε έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα. Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι άρχισε να παίρνει συχνότερα ψωμί και να εξαφανίζεται.
– Κάποιο ζωάκι θα ταΐζει σκέφθηκε.
Αυτό συνεχίστηκε για μία εβδομάδα.
-Ας πάω να δω, σκέφθηκε ο τραπεζάρης, πού μεταφέρει ο Ονούφριος το ψωμί που του δίνω.
Τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα. Ο τραπεζάρης κοίταξε από το παράθυρο. Είδε τον μικρό Ονούφριο να συζητάει με το Θείον Βρέφος Ιησού στην εικόνα της Βρεφοκρατούσας στο Τέμπλο.
-Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, αφού δεν Σε ταΐζει κανείς…ούτε και η μαμά Σου…
Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί.. Και το θείον βρέφος Ιησούς Χριστός, άπλωσε το χεράκι του και πήρε το ψωμί το οποίο εξαφανίστηκε μέσα στην εικόνα.
Ευθύς ο τραπεζάρης γεμάτος έκπληξη και δέος έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν στο παιδί ψωμί την επόμενη φορά που θα ζητήσει, αλλά να του απαντήσουν:
-Να πας να ζητήσεις ψωμί από Εκείνον, τον οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.
Την επομένη, αφού ο μικρός Ονούφριος δεν έλαβε ψωμί, έτρεξε στην Εκκλησία στην εικόνα του Θείου Βρέφους και είπε:
"Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμί και μου είπαν να ζητήσω από εσένα. Τώρα, πού θα το βρεις Εσύ, δέν ξέρω!".
Και ω του θαύματος! Το Θείον Βρέφος άπλωσε το χεράκι Του από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και έδωσε στον Ονούφριο ένα τεράστιο καρβέλι, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο άρωμά του απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ’ όλο το μοναστήρι και έξωθεν αυτού.
Έκθαμβοι οι μοναχοί είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω από τον ναό με πολύ κόπο. Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, αλλά ο ουράνιος άρτος παρέμενε αδαπάνητος. “Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος”.
Από τότε οι μοναχοί ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, και έβλεπαν ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αυξάνετο και η αγιότης του. Όταν μεγάλωσε ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο. Ήταν γυμνός, και ολόκληρο το σώμα του εκαλύπτετο από την μακρυά γενειάδα του και τα μαλλιά του, τα οποία έφθαναν μέχρι το έδαφος.
Στην έρημο ετρέφετο από τον ουράνιο άρτο που του έστελνε ο Χριστός.
Πηγή κειμενου. Βlog Ελληνορωμαϊκά.
