" Στις καθόδους του ελληνισμού στον Άδη επικρατεί πάντα μια μεγάλη σιωπή" - ξεκίνησα να το γράφω στην ΣΤΑΥΡΩΣΗ του ΚΥΡΙΟΥ μας αλλά τελικά βγήκε ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ , μας είπε

 

" Μας  είπε η καλή φίλη που μας έστειλε το παρακάτω κείμενο - δοκίμιο που ψηλαφεί άγνωστες πτυχές της Ελληνικής ιστορικής διαδρομής σε μια χρονιά ορόσημο που συμπληρώθηκαν 200 έτη από το άγιο και ηρωικό 21.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ιδιαίτερα για τον κόπο της και για την έρευνα της  αυτή που μας δίνει στίγμα πως θα πορευτούμε και στις μέρες που έρχονται μέχρι να καταλήξουμε σε απάνεμο λιμάνι." Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Η σιωπή του ελληνισμού

 

  Στη μακραίωνη ιστορία του ο ελληνισμός διέρχεται μέσα από πτώσεις και ανυψώσεις, τη λεγόμενη σταυροαναστάσιμη πορεία του, και εξέρχεται πάντα νικητής. 

Πολλές φορές κατέβηκε στον Άδη και μάλιστα για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα, όμως και πάλι αναστήθηκε και θριάμβευσε. 

Με αυτή την ιδιάζουσα φύση του δεν είναι τυχαίο ότι δέχτηκε τον Χριστό ως Σωτήρα του, ο οποίος και διεμήνυσε στους πιστούς Του ότι «ουκ έστι δούλος μείζων του Κυρίου αυτού» και συνεπώς οι ακόλουθοί του μιμούμενοι το παράδειγμά Του, θα υφίστανται ταπεινά το προσωπικό μαρτύριό τους, θα σηκώνουν τον σταυρό τους με υπομονή, που αποσκοπεί τελικά στη θεοειδή λύτρωσή τους.

 Στις καθόδους του ελληνισμού στον Άδη επικρατεί πάντα μια μεγάλη σιωπή, όπως η σιωπή του Μ. Σαββάτου, την οποία διαδέχεται η λαμπρότης της Αναστάσεως. 

Η σιωπή της Ρωμαιοκρατίας οδήγησε στον θρίαμβο του βυζαντινού μεγαλείου, η μεγάλη σιωπή της Τουρκοκρατίας στην απελευθερωτική έγερση των Ελλήνων. 

Γιατί η σιωπή έχει κι εκείνη γλώσσα, γλώσσα μυστική, που απεργάζεται εσωτερικά και αφανώς ενέργειες και διεργασίες, οι οποίες προετοιμάζουν τις ανεκδήλωτες ακόμη αλλαγές. 

Και όποιος δεν μιλεί και υπομονεύεται στην πίεση και αδικία που δέχτηκε, αν και εξαπατήθηκε ή προδόθηκε, όταν φτάσει στο κατώτατο σκαλί της απόγνωσης, εξαίφνης, με κάποιον τρόπο, επέρχεται η ανάνηψη και η λύτρωσή του. «Ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται».

 

  Το μεγάλο νόημα της σιωπής σκιαγραφείται στο Κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού «Εις την Σταύρωσιν», και ιδιαίτερα στο σημείο που παρουσιάζει τον Χριστό να στέκει δέσμιος και σιωπηλός απέναντι στους κριτές Του.

 Στο Κοντάκιο ο δαίμων βρίσκεται σε μεγάλη απελπισία και σοφίζεται ό,τι μπορεί,  για να εξοντώσει τον Ιησού, γιατί δεν αντέχει το «ηνεωγμένον ιατρείον και την εκ τούτου τω Αδάμ  πηγάζουσαν υγείαν» και ότι «ο κόσμος όλος επλήσθη των Αυτού ιαμάτων». Τρέχει αλαφιασμένος στους φίλους του, τους φίλους της ζάλης και τους εχθρούς της γαλήνης, να τους συμβουλευτεί. Εκείνοι, οι σκοτεινοί, τον ενθαρρύνουν να μην απογοητεύεται και του ενθυμίζουν τις πρότερες επιτυχίες του, όπως την παγίδα της Εύας στον Παράδεισο, τον δόλιο φόνο του Άβελ από τον Κάιν και άλλα. Αλλά και τώρα, υπάρχουν οι απόγονοι  της σποράς του Κάιν, όπως οι ιερείς, οι γραμματείς, ο Ιούδας, ο Ηρώδης, οι αρχιερείς, όπως ο Καϊάφας, που είναι πρόθυμοι να τον βοηθήσουν. Ακόμη, του λένε να μην ξεχνά τις τραγωδίες που έχει εξαπολύσει ανά τους αιώνες στην οικουμένη, με πλημμύρες, με φονικούς εμπρησμούς και άλλα δράματα, ώστε να εξάρουν τη δύναμή του.

 

   Στη συνέχεια ο δαίμων παίρνει θάρρος και τρέχει στο συνέδριο των Ιουδαίων να τους ζητήσει να σταυρώσουν τον Χριστό. Οι Ιουδαίοι του λένε να μην μεριμνά γι’ αυτό το ζήτημα, διότι αυτοί ήδη τα φρόντισαν όλα και ο Ιησούς έχει πλέον παραδοθεί δέσμιος στον Πιλάτο και μάλιστα χωρίς αντίσταση. Ευχαριστημένος πάει και βρίσκει μετά τον Θάνατο και του αναγγέλλει τα καθέκαστα, ότι ο Ιησούς παραδόθηκε και μάλιστα δεν βγάζει μιλιά. Ο Θάνατος, όμως, όταν τον ακούει, δεν χαίρεται καθόλου. Γιατί εκείνο που τον προβληματίζει και τον φοβίζει, είναι ίσα ίσα η σιωπή του Ιησού απέναντι στους κριτές του. Γιατί τρέμει ότι, αφού Εκείνος σιωπά απέναντι στους κριτές και δικαστές του, όταν πεθάνει και κατέβει στον Άδη, θα φιμώσει αυτόν τον ίδιο. «Ο γαρ σιωπήσας ως κρίνεται, φιμώσαι με έχει εν τω θάπτεσθαι» Και αν μπροστά στον Πιλάτο δεν μίλησε καθόλου, τότε θα τα κάνει όλα άνω κάτω, όταν κατέβει στον κάτω κόσμο. «Ει Πιλάτω ουκ ελάλησεν ουδέν, τα κάτω σαλεύσαι σπουδάζει». Και όλα αυτά τον τρομάζουν, γιατί γνωρίζει τη μεγάλη δύναμη που έχει ως Θεός.

 

  Ο δαίμων τον περιγελά ως δειλό και του απαντά ότι παρά ταύτα, δεν θα το βάλει κάτω,  και μια δουλειά που άρχισε, θα τη συνεχίσει για να μη ρεζιλευτεί. Ο Θάνατος παραιτείται από τη συνεργασία και το μόνο που απαντά είναι ότι, αν του επιτρέψει ο Ιησούς να προσεγγίσει τον σταυρό μ’ ένα νεύμα Του, θα πλησιάσει να Τον πάρει, αν όμως δεν θελήσει, στην πραγματικότητα Αυτός δεν πεθαίνει.

 

   Τρέχει πάλι στους Ιουδαίους ο δαίμων και αυτοί τον καθησυχάζουν ότι ήδη ο εχθρός του σταυρώθηκε. Και ακόμα του λένε και κάτι για να γελάσει, ότι ένας από τους ληστές πάνω στο σταυρό, του φώναξε «Μνήσθητί μου Κύριε». Όταν το άκουσε αυτό ο δαίμων δεν το πήρε για αστείο, αλλά σκυθρώπιασε και σκέφτηκε ότι, αν στον σταυρό ο Ιησούς αποκτάει μαθητές, στον τάφο θα έχει βοηθούς και αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχει χάσει το παιχνίδι και έχει καταισχυνθεί.

 

  Ο Ρωμανός τελειώνει το Κοντάκιο με το συμπέρασμα ότι ο Σωτήρας εν τέλει σταυρώθηκε τη οικεία βουλήσει, ότι αφήκε το πνεύμα Του όταν Εκείνος θέλησε, και μάλιστα δεν συνέτριψαν τα οστά Του, όπως των δύο ληστών, εφόσον είχε ήδη εκπνεύσει νωρίτερα, ώστε να εκπληρωθεί και η προφητεία: «Οστούν ου συντριβήσεται Αυτού».

 

  Στη μίμηση του ελληνισμού ως προς το Πάθος και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, εντοπίζουμε πολλά κοινά σημεία μέσα από το Κοντάκιο του Ρωμανού που αναβιώνουν στις μέρες μας και αφορούν στο σύγχρονο δράμα του λαού μας,  όμως θα εστιάσουμε  σε τρία από αυτά. Το πρώτο είναι, όπως προείπαμε, η σιωπή του λαού καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς και πλέον αιχμαλωσίας του και κατοχής του. Χωρίς να εξετάζουμε τα αίτια αυτής της στάσης, αν δηλαδή η έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης προήλθε από άγνοια, δειλία, εξαπάτηση, παθητική φοβική υποταγή, λόγω τρομοκρατίας και απειλών, διχαστικό πνεύμα, απομάκρυνση από τις πνευματικές του αξίες και ρίζες, που επέφεραν απώλεια του αγωνιστικού φρονήματος, ή και άλλους λόγους, το θέμα είναι ότι μέχρι στιγμής, απέναντι στους δυνάστες του, που επιζητούν να τον εξοντώσουν, παραμένει εν σιωπή. Σύμφωνα με φυσική, ψυχολογική και πνευματική νομοτέλεια, κάποια στιγμή οι όροι θα αντιστραφούν με πολύ κρότο. Αν προέλθει από ακαριαία λαϊκή έκρηξη ή από άλλους παράγοντες ανατρεπτικούς, αυτό νομοτελειακά θα συντελεστεί., δίχως να είναι ακριβώς γνωστό και το πότε. Ο φιμωμένος, σταυρωμένος και ήδη ενταφιασμένος ελληνισμός φαίνεται να υποτάσσεται παθητικά στο μαρτύριό του κατά θεία παραχώρηση. Όμως στον Άδη του ευρισκόμενος, ήδη άρχισε να σαλεύει σιωπηρώς τα θεμέλιά του, «τα κάτω σαλεύσαι σπουδάζει» και κάποια στιγμή θα εξέλθει με θρίαμβο και πάλι στο φως.

 

  Το δεύτερο σημείο είναι ότι, αν και μέσα στη σιωπή του, όμως μ’ έναν τρόπο ομιλεί. Και η ταπεινή γλώσσα του αυτή είναι ότι στην απελπισία του, επάνω στον σταυρό του, απευθύνεται παρακλητικά στον Θεό με την προσευχή του, εκζητώντας από τον Ιησού το «Μνήσθητί μου Κύριε» δια της μετανοίας. Εκζητεί να μην εγκαταλειφθεί εντελώς από τη θεία προστασία και το θείο έλεος. Οι προσευχές και οι δεήσεις των πιστών σήμερα, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πολλά πράγματα ήδη, αναφορικά με την απάτη των τεκταινομένων, υψώνονται πύρινες στον ουρανό για ελευθερία και λύτρωση από τα δεινά, προσωπικά ή εθνικά. Η πόρτα του ουρανού κάποτε θα ανοιχθεί  διάπλατα, με τόσο πολύκροτο και βροντερό κτύπημα που δέχεται.

 

   Και το τρίτο σημείο είναι η αρτιμέλεια του ελληνικού λαού ότι δεν θα συντριβούν τα σκέλη του. Παρά το ότι μοιάζει τώρα να συμβαίνει το αντίθετο, με τα σχέδια ακρωτηριασμού της εθνικής μας κυριαρχίας να εξυφαίνονται και  που ίσως μέχρις ενός σημείου αποδώσουν. Όμως μόνο προσωρινά. Ακέραιο, αλώβητο το έθνος το ελληνικό, με πιθανές ακόμα πολλές άλλες δραματικές ή και τραγικές περιπέτειες που πέπρωται να βιώσει, θα αναστηθεί, με το άπειρο θαύμα της αγάπης του Χριστού,για να συνεχίσει μέσα στο αναστάσιμο φως του, το πανανθρώπινο έργο του πολιτισμού του ως «ηνεωγμένον ιατρείον εκ του οποίου όλος ο  κόσμος  θα πλησθεί εκ των αυτού ιαμάτων».

                                                                                  Χριστός Ανέστη Ελλάδα!

για το https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com