Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Ιωάννης Πολέμης
( μας τα θύμισε όλα αυτά η εκπαιδευτικός Θωμαή Στεφανοπούλου )
Μία άλλη καλή φίλη η Ελένη μας λέει:
" Τις φωτιές αυτές, απ' όσο φαίνεται, το νερό δεν τις σταματά.
Θα σβήσουν μόνο με δάκρυα...... δάκρυα μετανοίας"
ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ:
" ΣΦΡΑΓΙΣΤΕ ΤΩΡΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΘΑ ΔΩΣΕΤΕ ΛΟΓΟ ΕΝΩΠΙΟΝ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ"
