" νόσημα νοσηρότερον τῆς κακῆς κεφαλῆς"
Ὁ Ἅγιος... Παυσίκακος! του μεγάλου και αείμνηστου Σαράντη Καργάκου
Δεν εἶναι προϊόν δικῆς μου θρησκευτικῆς παραγωγῆς τώρα μάλιστα ποὺ κάποιοι ἅγιοι ἔγιναν τῆς μόδας. Καὶ γράφονται τόσα γι’ αὐτοὺς, ἔτσι ποὺ ἄπό σεμνότητα θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ ζητήσουν ἀπό τὸν Ἅγιο Πέτρο μετάθεση ἀπό τὸν παράδεισο στὴν... κόλαση! Ὁ δικός μου ἅγιος εἶναι πραγματικός καὶ ἀληθινὰ θαυματουργός. Εἶχε γεννηθεῖ στὴν Ἀπάμεια, τὴ θρυλικὴ πρωτεύουσα τῶν Σελευκιδῶν, καὶ χρημάτισε ἐπίσκοπος Συνάδων. Τότε βασίλευε στὴν Κων/πολη ὁ Μαυρίκιος (582-602) ποὺ ἀρρώστησε κάποτε σοβαρά. Οἱ αὐλικοὶ κάλεσαν τότε τὸν Παυσίκακο νὰ θεραπεύσει τὸν ἀσθενῆ καὶ αὐτὸς τὸ ἔπραξε ἔναντι μεγάλης ἀμοιβῆς. Ζήτησε τὴν παροχὴ μιᾶς λίτρας χρυσοῦ σὲ ἐτήσια βάση καὶ ὅλο τοῦτο τὸ σεβαστό ποσό δὲν τὸ διέθεσε γιὰ τὴ δικὴ του «πάρτη» ἀλλὰ γιὰ τὶς ἀνάγκες του ποιμνίου του.
Ἡ ἐκκλησία μας, εὐλαβούμενη τὶς θεραπευτικές καὶ οἰκονομικές του προσφορὲς τιμᾶ τὴ μνήμη του στίς 13 Μαΐου. Οἱ ἀναγνῶστες ἄς κρατήσουν στὴ μνήμη τους τὴν ἡμερομηνία καὶ ὅταν φθάσουμε στὴν ἡμέρα αὐτὴ, ἄς περάσουν ἀπό μιὰ ἐκκλησία ν’ ἀνάψουν ἕνα κερί. Ποιός ξέρει; Ἴσως ὁ Ἅγιος Παυσίκακος –καἰ ἄνευ προσφορᾶς χρυσοῦ– νὰ θεραπεύσει τὸ οἰκονομικὸ μας ἕλκος καὶ νὰ παύσει κάθε κακό ποὺ μᾶς τυραννεῖ, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, τὸ κακό μας τὸ κεφάλι. Οὐδὲν νόσημα νοσηρότερον τῆς κακῆς κεφαλῆς. Καὶ ἀπό τὸ νόσημα τοῦτο ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες (ἄν ἐπιτρέπεται ἀκόμη νὰ χρησιμοποιοῦμε τέτοιον βέβηλο ὅρο) πάσχουμε παλαιόθεν πολύ. Ἴσως ἡ κακοκεφαλιὰ νὰ εἶναι τὸ ἰσχυρότερο τεκμήριο τῆς ἱστορικῆς μας συνέχειας ἀπό τὰ χρόνια τὰ παλιά.
Κάποτε ματαιοδόξως θεωρούσαμε τὸν ἑαυτό μας ὡς τὸν ἐξυπνότερο λαὸ τοῦ κόσμου. Λὲς καὶ τὶς προπρογιαγιάδες μας εἶχε γκαστρώσει ὁ ὁμηρικός Ὀδυσσέας! Καὶ ὅμως δὲν ὑπῆρχε «λούμπα» ποὺ νὰ μὴν πέσουμε μέσα. Μάταια ὁ Ἐμμ. Ροΐδης ἔγραφε καὶ ξαναέγραφε ὅτι «τὸ πονηρότερον ἀλλὰ τὸ μάλα ἐξαπατώμενον ἐξ ὅλων τῶν ζώων τῆς γῆς εἶναι ὁ... Ἕλλην»! Ἐκεῖνο τὸ «μάλα» σημαίνει «πολύ». Τὸ προεκτείναμε κατὰ μία συλλαβὴ καὶ τὸ κάναμε ἐθνικὴ μας προσφώνηση! Λέγαμε τοὺς Εὐρωπαίους «κουτόφραγκους» κι ὅμως αὐτοί μᾶς «τσουβαλιάσανε» ἄπειρες φορές. Παίρναμε ἐπί μία 20ετία περίπου δάνεια ἐπί δανείων, γεμίσαμε τὴ χώρα «σκυλάδικα», τρώγαμε ἀφειδῶς λέγοντας «εἰς ὑγείαν τῶν κορόιδων» καὶ κάποιο πρωινό ξυπνήσαμε «καπιστρωμένοι». Κι ὅταν σ’ ἕνα λαό φορέσουν καπίστρι, οἱ πλουσιοπάροχοι ραβδισμοί εἶναι φυσικό παρεπόμενο. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι θλιβερό. Ἐδῶ καὶ χρόνια οἱ Ἕλληνες ἔπαψαν νὰ κάνουν παιδιά. Κάποιοι προτιμοῦν νὰ ἀνατρέφουν σκυλιά. Τὰ πιὸ καλὰ παιδιὰ, ποὺ γιὰ τὴ μόρφωσή τους οἱ μαυρογονεῖς ξόδεψαν καὶ τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς τους, φεύγουν γιὰ τὰ ξένα. Δίνουν τὸν πλοῦτο τοῦ μυαλοῦ τους σὲ ξένες πατρίδες.
Κι ἀντί οἱ κυβερνῶντες νὰ βροῦν τρόπους ἐπιστροφῆς τῶν νέων ἀπό τὸ ἐξωτερικό, δίνοντας κίνητρα καὶ δείχνοντας τρόπους μιᾶς ἐσωτερικῆς παραγωγῆς πλούτου, καταναλισκόμεθα μὲ τὸ τὶ εἶπε καὶ τὸ τί ἔγραψε κάποιος ἀπερίγραπτος ὑπουργὸς, μὲ τὸ ἄν πρέπει τὰ παιδιὰ νὰ κάνουν στό σχολεῖο προσευχὴ καὶ μὲ τὸ ποιὸς θὰ κρατάει τὴ σημαία στὶς παρελάσεις ἤ ἄν πρέπει νὰ γίνονται παρελάσεις. Ὅσο γιὰ τὶς ἐπελάσεις στὸ δημόσιο ταμεῖο... πέρα βρέχει! Ἡ ἐκάστοτε ἀντιπολίτευση φρονεῖ καὶ ποδοκροτεῖ ὅτι θὰ παύσει τὸ κακό μὲ τὴν προσφυγή στὴ λύση τῶν ἐκλογῶν. Λὲς καὶ οἱ ἐκλογὲς ἔχουν ἱκανότητες θαυματουργικὲς σὰν αὐτὲς τοὺ Ἁγίου Παυσικάκου. Ἀλλὰ κι ἄν αὐτὲς γίνουν στὶς 13 Μαΐου (ἔτσι γιὰ γοῦρι!), τὴν ἡμέρα ποὺ ἡ ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη του, τίποτα δὲν θὰ γίνει, ἐννοῶ τίποτα καλό, ἄν δὲν ἀλλάξουν πολίτες καί πολιτικοί μυαλό. Αὐτὸ ποὺ χρόνια ἀπαιτῶ δὲν εἶναι ἡ σύγκρουση (ὅλος ὁ πολιτικός μας βίος εἶναι γεμάτος συγκρούσεις), ἀλλὰ ἡ συναγροίκηση. Τὰ κόμματα δὲν ὑπάρχουν γιὰ νὰ χτυπιοῦνται ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ συναγροικιοῦνται, νὰ συνεννοοῦνται. Πέρα ἀπό τὴ δυσχερῆ οἰκονομικὴ κατάσταση, ὑπάρχουν ἄπειρα κοινωνικὰ προβλήματα καὶ μύριες ἐξωτερικὲς ἀπειλές. Σὲ λίγο θὰ στραφεῖ ἐναντίον μας καὶ ἡ Βουλγαρία προβάλλοντας σὰν τοὺς Τούρκους ἐδαφικές ἀξιώσεις. Ἐμεῖς τὶ θὰ κάνουμε; Ἀκόμη κι ἄν ὁ Ἅγιος Παυσίκακος, κι ἄν ἐρχόταν, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς «γειάνει», ἐκτὸς κι ἄν μᾶς ἔσπαγε μὲ βαριοπούλα τὸ κεφάλι. Γένοιτο!
