Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Χατζηεφραιμίδης, Καθηγητὴς Ὀρθοδοξίας καὶ Πολιτισμοῦ, ΠΔΜ
Eἶναι δὲ μεγάλο κρίμα, ποὺ θὰ μᾶς βαρύνει (ἐκτὸς καὶ ἂν δὲν τὸ νοιώθουμε...), ν’ ἀφήνουμε ἀφύλακτο τὸ μικρὸ ποίμνιο, ἀπροστάτευτο τὸ λεῖμμα, ἐνώπιον τὀσων προσβολῶν, ἐπιθέσεων, διωγμῶν ̇ ὅταν τοῦ στεροῦμε τὸν Ναό, τὸ κέντρο, τὸν πυρήνα τῆς ζωῆς μας ̇ ὅταν τοῦ συνιστοῦμε τὴν «καρδιακὴ προσευχή», διότι κάνουμε μείζονες ὑποχωρήσεις, ὑπείκοντες στὶς ἐντολὲς ἀρχόντων - τοὺς σεβόμαστε, κατὰ τὸ παράγγελμα τοῦ Ἀποστόλου, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ στεροῦν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τὴν παραμυθία, τὴν ἐνίσχυση διὰ τῆς Θείας Κοινωνίας, «εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος».
Θὰ ὑποστοῦμε θλίψεις γιὰ τὸν Θεό. Ὅμως, ἔτσι θὰ καθαρθοῦμε. Λέγει πάλι ὁ Χρυσόστομος στὴν ἴδια συνάφεια: «Τότε γὰρ καὶ ἡ ψυχὴ καθαίρεται, ὅτε διὰ τὸν Θεὸν θλίβεται ̇ τότε μείζονος ἀπολαύει βοηθείας, πλείονος δεομένη συμμα- χίας, καὶ πλείονος ἀξία χάριτος».
Οἱ ἡμέρες εἶναι “πονηρές”. Ὅσο πιὸ γρήγορα τὸ ἀντιληφθοῦμε, τόσο τὸ καλύτερο. Ἀλλὰ δὲν θὰ ὑπερισχύσουν οἱ «υἱοὶ τοῦ σκότους». Θὰ νικήσει τὸ φῶς. Θὰ διαλύσει τὰ σκοτάδια.
Ἡ χαραυγὴ θὰ ἔρθει. Ἀργὰ μέν, ἀλλὰ θὰ ἔρθει. « Ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ.
Ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται ̇καὶ ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ» (Ἑβ 10, 38).
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το άρθρο του