Γράφει η Θωμαή Στεφανοπούλου
Περνάς από τον δρόμο με τα λιγοστά αυτοκίνητα, μπροστά από τις βιτρίνες των σφραγισμένων καταστημάτων και γύρω βλέπεις μοναχικούς ανθρώπους με καλυμμένα πρόσωπα να περπατούν βιαστικά. Σε τίποτα δεν θυμίζει η εικόνα την έναρξη της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων.
Που είναι οι περίτεχνοι και πρωτότυποι στολισμοί στα καταστήματα;
Που είναι ο κόσμος που ψωνίζει ανέμελα;
Πού είναι οι προετοιμασίες για τα ταξίδια, τα μεγάλα τραπέζια, τα πολυτελή ρούχα, τα ρεβεγιόν;
Ακόμα και οι φωνές των παιδιών που θα λένε τα κάλαντα, δεν θα αντηχησουν φέτος στους δρόμους.
Όλα ματαιώθηκαν, όλα πάγωσαν...
Σαν να ήρθε μια κακιά μάγισσα και έκλεψε την χαρά από τον κόσμο.
Στέκεται ο άνθρωπος βουβός μπροστά σε αυτό το αλλόκοτο θέαμα και αναλογίζεται την ζωή του, την ύπαρξή του...
Τι είχε και τι έχασε...
Έχασε τις στολισμένες βιτρίνες, τα ταξίδια, τα ατελείωτα ψώνια ,τις εξόδους,τα γλέντια... Όλα όσα συνέθεταν τα Χριστούγεννα. Ούτε με τα συγγενικά του πρόσωπα δεν θα μπορέσει να ανταμώσει φέτος.
Γιατί άραγε;
Γιατί μας φύλαγε τέτοια θλίψη η μαύρη μας η μοίρα;
Μήπως παίρνουμε ένα μάθημα ΖΩΗΣ τούτες τις μέρες και δεν το έχουμε καταλάβει;
Πόσα Χριστούγεννα περάσανε για τους περισσότερους, μες στην ανέμελη βουή του κόσμου, χωρίς κατάνυξη για το Μέγα Μυστήριο της Θείας Γέννησης, χωρίς αναφορά στο όνομα του Σαρκωθεντος Θεού, χωρίς εκκλησιασμό;;
Πόσα Χριστούγεννα ήταν απλά διακοπές και ευκαιρία για αποδράσεις, χωρίς να αγγίζει η ψυχή το νόημα του συγκλονιστικού γεγονότος της ενανθρωπισης Του Κυρίου;
Πόσες φορές αλίμονο, επαναλαμβαναμε ξεψυχισμενα " χρόνια πολλά, καλές γιορτές" αποφεύγοντας το όνομα του ζωντανού Θεού στο στόμα μας, Εκείνου που έκλινε τους ουρανούς για να κατέβει και να σώσει το πλάσμα Του που χανόταν;
Μείναμε μόνοι, βουβοί και φοβισμένοι...
Οι καμπάνες δεν θα ηχήσουν φέτος για να μας καλέσουν στην υπέροχη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, την οποία η συντριπτική πλειοψηφία την έχανε διότι την θεωρούσε περιττή.
Χωρίς Δοξολογία σε σένα Θεέ μου, χωρίς να ακούσουμε" Χριστός γεννάται Δοξασατε" θα προσπαθήσουμε να "εορτάσουμε" την Γέννησή σου, μόνοι με τα λαμπάκια καί τίς μπάλες του χριστουγεννιάτικου δέντρου. και τους ψεύτικους Αη βασιληδες στα μπαλκόνια.
Αυτά μας έμειναν γιατί αυτά ήταν τα Χριστούγεννα για τον κόσμο μας.
Άδεια κουφάρια χάσκουμε το τέλος μας. Φοβούμενοι κιόλας μην πεθάνουμε...οι ήδη πεθαμένοι...!
Συγχώρα μας Κύριε...
