Μέσα στην φρικτή καθημερινότητα το πλάσμα του ΘΕΟΥ βρίσκεται τούτο τον καιρό σε μπετόν αρμέ αδιέξοδα που δεν σπάζουν με τίποτε ..
Πολλοί εξ ημών και δικαιολογημένα μη βλέποντας τίποτε το ανθρώπινα απτό ως λύση, νοιώθουν σαν χαμένοι ...
Ποιος μπορεί να κάνει τον δάσκαλο τούτες τις ώρες την στιγμή που δάσκαλοι και μαθητές είναι εγκλωβισμένοι στα ίδια δαιμονικά στεγανά;
Και οι λέξεις έχασαν την αξία τους για να εκφράσουν αυτό τον ψυχικό πόνο αλλά και την δαιμονική πλεκτάνη που τον έφτιαξε.
Απομένουν αδελφοί οι λόγοι των ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ μας που είναι Αγιο - Πνευματοκίνητοι και βέβαιοι ότι θα επαληθευθούν στο ακέραιο .
'Ηδη αυτό ξεκίνησε, αλλά η κόπωση από την μακροχρόνια διαμονική μπόρα απαγοητεύει την μαλθακή σάρκα και τον ανέτοιμο νου μας.
Αυτή όμως είναι η κρίσιμη στιγμή που δίνουμε σοβαρές εξετάσεις .
Αν μείνουμε στερεοί στην Πίστη περνούμε στο Πανεπιστήμιο της Ρωμιοσύνης που έρχεται .
Το σκοτάδι είναι πηχτό λίγο πριν ξημερώσει και όπως λέγαμε πριν λίγο με ένα φίλο , λίγο πριν ξημερώσει και βγει το πρώτο φως , φυσσάει πάντα ένα ανεπαίσθητο αεράκι , πάντα την ίδια στιγμή που είναι ο προάγγελος της νέας ημέρας.
εμείς δεν χανόμαστε αδελφοί, αλλά βρισκόμαστε ήδη μέσα στο ΦΩΣ, ενώ ψηλαφούμε το σκοτάδι .
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
