η ΠΑΝΑΓΙΑ μας εμφανίζεται στην Γερόντισσα Γαλάτεια και μεταξύ των πολλών της λέει :"Με τους άλλους θα ασχοληθώ Εγώ" ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ
Τα έλεγε ο Άγιος Ευγένιος στον παππού ιερωμένο της Γερόντισσας Γαλάτειας πριν δεκαετίες , όταν ουδείς γνώριζε τις σημερινές προθέσεις των Αγαρηνών Τούρκων και τους ενεργειακούς θησαυρούς νότια της Κρήτης ..ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ αλλά αληθινό
"Οι Τούρκοι Θα έρθουνε γιατί από τση Καλούς Λιμένες και κάτω έχει χρυσάφι η θάλασσα και το θένε δικό ντος…"
Διαβάζουμε
Παραινέσεις από τη Γερόντισσα Γαλακτία, θαυμαστή εμφάνιση της Παναγίας και αναφορά στο τριήμερο πέρασμα των Τούρκων από την Κρήτη
Διασκευή – Επιμέλεια: Εύα Τορνεσάκη
«… Ο πατέρας μου, γράφει σε κάθε σημείωμά του: «από Θεού άρχεσθαι, εν Θεώ τελειούσθαι»! Όλα πρέπει να ξεκινούν από τον Θεό και να τελειώνουν με τον Θεό! Αυτό είναι η ασφάλεια και η χαρά. Άμα (όταν) φύγεις από κοντά Του, γίνεσαι δαίμονας! Όταν ήμουν μικρή φέρνανε στην Εκκλησία την πρώτη παραγωγή. Ευχαριστία στο Θεό που μας τα στέλνει. Και ήταν και με τα λίγα οι ανθρώποι ευχαριστημένοι…
Περάσανε τα χρόνια και ήρθανε άλλα πράματα… Πού να φανεί Χριστιανός στην Εκκλησία, ειδικά στο τρυγητό και στο λιομάζωμα… Κοιτάζουμε πρώτα τα αγαθά, τις περιουσίες, τα λεφτά και τελευταίο το Χριστό… Ας μασε στερήσει τη βροχή, τη δροσούλα, τον ήλιο, τον αέρα και ύστερα θα σασε πω αν έχομε να τρώμε… Σου λένε «πρέπει να δουλέψομε». Ναι, αλλά να ξεκινάς με το Θεό και να ευχαριστείς το Θεό. Χωρίς Θεό, πράμα (τίποτα) από όσα έχομε δε θα μασε κάμει καλό… Και όσα και να ’χομε, θα μασε κάμει ο αντίδικος να ’μαστε αχόρταγοι, πλεονέκτες πώς το λένε αυτό;
Θυμάμαι, τα τελευταία χρόνια, μια χρονιά 21 Νοεμβρίου. Ελάχιστοι στην Εκκλησία. Ήρθε η μακαρίτισσα η γειτόνισσά μου, η Μαρία Λεκανίδου και μου είπε: «Πώς καταντήσαμε Γαλάτεια; Μέτρησα στην Εκκλησία 12 άτομα…». Εκείνη τους μέτρησε κιόλας. Πήγα με θρήνο και αγκάλιασα την εικόνα της Παναγίας και θρηνούσα ώρα πολλή… Εκείνη μπήκε τριών χρόνων κοριτσάκι στα Άγια των Αγίων για να ετοιμασθεί να γενεί «σκάλα» για να κατεβεί ο Θεός ανάμεσά μας! Και εμείς δε χαμπαριάζουμε πράμα (τίποτα), ούτε εκείνη την ημέρα, και θυμούμαστε μόνο λάδια και λεφτά… Ήμουνε μόνη μου. Η Αντωνούλα μου ζούσε τότε και πήγαινε τα πρωινά σε αγαπημένες μας γειτόνισσες… Τα απογεύματα δεν πήγαινε πουθενά… Εκεί που έκλαιγα τη μέρα εκείνη, Την είδα μπροστά μου!!! Δεν περιγράφεται το μεγαλείο, η μορφή μα και η ταπείνωσή Της! Ντράπηκα που Την ανάγκασα να έρθει! Την Παναγία μας! Ένοιωσα σκουπίδι μπροστά στη λάμψη Της! Με άγγιξε στην κεφαλή και μου είπε γλυκά γλυκά: «Μην κλαις! Εσύ να ασχολείσαι με την προσευχή, την σιωπή, την ταπείνωση και τα έργα της αγάπης! Με τους άλλους θα ασχοληθώ Εγώ»!!! Δεν περιγράφεται η χαρά μου μετά… Ήθελα να βγω στο δρόμο να γλακώ (τρέχω γρήγορα) και να φωνάζω… Αλλά είπα: «Ποιος θα με καταλάβει;». Το κράτησα μυστικό και το είπα μόνο στον εξομολόγο μου και σ’ εσάς εδά (τώρα) για να σας δώσω θάρρος… Να προσέχουμε την ύλη παιδιά μου, γιατί μπορεί να μασε θάψει ζωντανούς… Αγριεύει ο άνθρωπος άμα (όταν) φύγει από τον Θεό, γιατί τονε κυριεύει ο θεοκατάρατος (ο διάβολος). Εσείς να εκκλησιάζεσθε κάθε Κυριακή τουλάχιστον, να προσεύχεσθε και να δίνετε ελεημοσύνη «εν κρυπτώ». Αυτή έχει αξία… Να μην χυθούν δάκρυα από ξένα μάτια εξ’ αιτίας σας… Διαφορετικά, θα γραντίσομε (δαιμονισθούμε). Όλα θα μασε φταίνε. Βλέπετε και θα δείτε πιο πολλά αργότερα, εγκλήματα, χωρισμούς ανδρογύνων, βλασφημίες, τσακωμούς, αγριάδες πολλές…
Όταν φύγει κανείς από τον Χριστό και ανοίξει χαραμάδα στον εχθρό, αυτά κάνει… Τώρα, πάει ένας και λέει στο φίλο του: «δώσε μου δανεικά γιατί χάνομαι». Ο άλλος του δίνει ό,τι έχει. Δεν τα ξανάδε. Πήγε να του τα ζητήσει γιατί είναι φτωχός και του χρειαστήκανε και γροικά (ακούει) τον φίλο του να του λέει: «έχεις αποδείξεις ότι μου τα ‘δωσες; Φύγε γιατί θα σου δώσω μήνυση πως με συκοφαντείς…». Εξυπηρέτησε το φίλο του, έχασε τον κόπο του και παραλίγο να βρεθεί και μπλεγμένος… Τώρα τελευταία μου το είπανε αυτό… Αυτά παιδιά μου είναι συμπτώματα δαιμονισμού επειδή φύγαμε από το Χριστό και την Εκκλησία Του… Το ίδιο κάνουν και πολλά αφεντικά στα φτωχαδάκια που τοσε δουλεύουνε. Τους έχουνε είλωτες για κομμάτι ψωμί, τοσε πίνουνε το αίμα θαρρούνε πως θα ξεδιψάσουνε οι ίδιοι… Βιτριόλι πίνεις, οντε πίνεις του αλλονού τον ιδρώτα και το αίμα…Τση στραβώνει (τυφλώνει) όμως ο σατανάς και το κάνουνε για να πλουτίσουνε παραπάνω. Και τελικά ρημάζουνε βέβαια…
Όταν δεν έχεις Θεό, θωρείς τον άλλο εργαλείο για λεφτά, ή κρέας, σκέτο κρέας για τσι βρωμιές σου… Ανε το πιάσομε και τούτονα, δεν θα έχομε τελειωμό… Ένα θα σασε πω: ο παππούς μου ο παπά-Νικόλας, είχε Γεροντάδες τση Πατέρες του Κουδουμά, Παρθένιο και Ευμένιο! Ο Ευμένιος υπόγραψε για να χειροτονηθεί ο παππούς μου. Μας έλεγε ο παππούς μου, ότι του λέγανε ότι θα ξανάρθουνε οι Τούρκοι οθε παε (προς τα μέρη μας). Θα κάνουνε τριήμερο πέρασμα… Θα φύγουνε από τον Άγιο Νικόλαο από το Λασίθι. Τότε, του λέγανε, θα έχει σαπίσει ο τόπος μας από την ξεγυμνωσά (γύμνια), τα διαζύγια, τσι ατιμίες, τσι φόνους των αγέννητων παιδιών (εκτρώσεις) και ανωμαλίες ένα σωρό… Το μαχαίρι του Τούρκου θα γενεί νυστέρι να κόψει τη σαπίλα μας… Θα έρθουνε γιατί από τση Καλούς Λιμένες και κάτω έχει χρυσάφι η θάλασσα και το θένε δικό ντος… Χρυσάφι το λέω, αλλά έχει άλλα πράματα σα ντο χρυσάφι… Του λέγανε οι Άγιο Πατέρες του παππού μου, ότι τότε θα πηγαίνουνε ακόμη και οι σύντεκνοι με τις συντέκνισσες… Κρέατα θα είναι οι πλια πολλοί… Μας έλεγε ο παππούς μου ότι το πιο βαρύ από ετούτα τα αμαρτήματα, είναι να μαγαρίσουνε οι αθρώποι το Άγιο Μύρο! Ξέρετε τί θα πει Άγιο Μύρο; Είναι η φλόγα της Πεντηκοστής… Γι’ αυτό έλεγαν οι παλιοί: «του μυροντικού μας συντέκνου δεν πατούμε το ζάλο του (το αποτύπωμα του παπουτσιού του)». Τόσο σεβασμό είχανε! Άκουγα κοπελίτσα να συμβουλεύει ο παππούς μου και να λέει σε νέους ανθρώπους, πως του έλεγαν οι Άγιοι του Κουδουμά ότι όταν μαγαρίσει κάποιος το Άγιο Μύρο και τη Χάρη του Γάμου με ανώμαλα έργα μεταξύ ντος οι παντρεμένοι, τότε έχομε τα πιο βαριά αμαρτήματα γιατί τα βάνουνε με το ίδιο το Άγιο Πνεύμα… Γάμος και βάπτιση σημαίνει Άγιο Πνεύμα! Και είναι η μεγαλύτερη βλαστημία να κάνομε στο όνομα του Αγίου Πνεύματος έργα του σατανά! Τώρα εγενήκαμε χειρότεροι από χοίρους, γιατί και οι σωστοί ιερωμένοι φοβούνται να διδάξουνε και μερικοί μεγάλοι τση Εκκλησίας πάνε με το κράτος και τση πολιτικούς και το πνεύμα του κόσμου...
Αυτά που μου είπε ο παππούς μου για τσι Τούρκους, τα είδα κι εγώ η ελεεινή για να πιστέψω και να μετανοήσω… Όταν άκουγα τον παππού μου να λέει τσι ιστορίες των γεροντάδων του, έλεγα συντουνούς μου (με το νου μου). «Μα είναι δυνατόν;». Τώρα τα είδα και κλαίω και παρακαλώ να μη γενούνε ή τουλάχιστο να ’ρθει το κακό λιγότερο, γιατί θα τσι πιάσει όλους στον ύπνο… Ο παππούς μου έλεγε: «Όσοι θα εξομολογούνται σωστά την εποχή εκείνη και θα έχουνε το όνομα του Χριστού στα χείλη ντος, θα πάνε οθε ντο Ψηλορείτη, Ζαρό και πάνω και στο Κόφινα και στα Παρακόφινα (κορυφές των Αστερουσίων ορέων) και θα σωθούν…»
Υ.Γ. το παρόν δημοσίευμα είναι από ηχογράφηση σε παλαιού τύπου κινητό. Δυστυχώς, μόλις που ακούεται. Για να γίνει η καταγραφή, χρειάσθηκε να το έχουμε στο αυτί και πάλι δυσκολευθήκαμε… Το πήγαμε σε τεχνικό αλλά δεν δυναμώνει η φωνή. Είναι πιο χαριτωμένο όταν έχουμε και ακουστική πρόσληψη αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να το αναρτήσουμε, όπως άλλες ηχογραφήσεις της Οσίας Γερόντισσας.
e-mesara.gr
Πηγή ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
