«Στα 44 μου χρόνια ο Θεός μού φανέρωσε αυτό που θα με κράταγε μέχρι τέλους τής ζωής μου σταθερό στη στενή και τεθλιμμένη οδό πού είχα επιλέξει…»
Στά 44 μου χρόνια ό Θεός μού φανέρωσε αυτό πού θά μέ κράταγε μέχρι τέλους τής ζωής μου σταθερό στή στενή καί τεθλιμμένη οδό πού είχα επιλέξει, τό τής «ἀτιμίας πόμα καθάρσιον» πού λέει καί ό Άγιος Ιωάννης ό Σιναϊτης.
Από τότε μέχρι τήν τελευταία μου αναπνοή ούτε στιγμή δέν μ’ άφησε ή συκοφαντία, ή προσβολή, ή περιφρόνηση.
Δέν θέλω νά σού μιλήσω ούτε γιά περιστατικά, ούτε γιά πρόσωπα. Μπορεί νά σέ σκανδαλίσω μέ λογισμούς αγανάκτησης καί κατάκρισης.
Δέν θά μπορέσεις έτσι νά καταλάβεις, ότι καί τή συκοφαντία καί τήν προσβολή καί τήν περιφρόνηση έφτασα νά τ’ αγαπήσω! Απορείς;
Κι όμως έμαθα νά τά βλέπω σάν τά καρφιά τού σταυρού μου!
Αυτή ήταν ή οδός τής Ανάστασής μου! Νά’ναι ευλογημένα!
Μέ μάθαν ν’ αγαπώ απαλλαγμένος από τήν αγωνία νά αρέσω, νά γοητεύω, νά τιμώμαι!
Με μάθαν νά στρέφω τό βλέμμα στούς ταπεινούς καί καταφρονεμένους, στούς απλούς, καθημερινούς καί ανώνυμους ανθρώπους, στό χρυσάφι τής γης!
Άγ. Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως!
