Να μαγειρέψουμε Αγάπη!» ~ Πρωτοχρονιά στα Καρούλια με τον πατέρα Ευφρόσυνο τον μάγειρα.
Οι δυο φίλοι προσκυνητές, φιλοξενούμενοι στην ασκητική καλύβα, βρήκαν μιαν αγάπη που μοσχοβολά, που εισέρχεται στα εσώτερα φύλα της ψυχής σου, και τις χαρίζει μια πρωτόγνωρη ανάπαυση.
Μοναδική παραφωνία, ο γηροντότερος των πατέρων της μικρής συνοδείας, ο πατέρας Ευφρόσυνος ο μάγειρας! Μορφή βαθιά ασκητική, από εκείνες που θαρρείς, πως ξεπρόβαλαν αναπάντεχα από αρχαία γεροντικά και συναξάρια...
Ετών 90.. λιπόσαρκος, πρόσωπο λεπτό. Βαθιές ρυτίδες αποτύπωναν αγώνες μιας ζωής, χιλιάδες προσευχές και αγρυπνίες.
Το κομποσχοίνι, η ευχή... Φως που αναλάμπεται, ψυχή βαθιά, καρδιά ζώσα, που χαράζει Αναστάσιμη πορεία...
Αυστηρότητα σε κάθε λόγο, παρατηρήσεις, σαν μιαν μορφή αμφισβήτησης, σαν κάποιος να σου χάλασε την ησυχία. Σου λέει: «θα τους διώξω, δεν έχουν λόγο πραγματικό να βρίσκονται εδώ... τουρίστες. Άλλωστε έρχεται πρωτοχρονιά, εδώ θα κάτσουν; θα φύγουν»...
Ξάφνου μία έκπληξη: Ο ένας έφυγε, ο άλλος έμεινε. Ο ασκητής σαν να απόρησε: «τι κάνει αυτός εδώ»...
Σώμα γερασμένο, σάρκα γεμάτη πληγές.
Μιλούσε περίτρανα ο βίος.
Τα λόγια κάνουν στην πάντα. Ο προσκυνητής ένιωσε να πονά η ψυχή του. Ήταν τόσο λίγος απέναντι στον Θεό, και στον Ευφρόσυνο τον μάγειρα... Πόνεσε βαθιά, ένιωσε τους αγώνες μιας ολάκερης ζωής. Θυσία. Σταυρός. Προσφορά εαυτού στον Θεό.
Στην βραδινή ακολουθία κοιτούσε ξανά τον γερο ασκητή. 3,5 ώρες σιωπηλής συνομιλίας με τον Θεό. Ακολουθία με κομποσχοίνι... κάθε κόμπος και ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».
Αισθάνθηκε την ανάγκη για μια ευχή, ένα κομποσχοίνι για την ασκητική μορφή. Μάτια που γέμισαν δάκρυα, καρδιά που έγινε φωτιά... η βίωση της αναξιότητας, έναντι του ασκητή.
Ένας λυγμός, η ψυχή δακρυρροούσα, το χέρι γλίστρησε στο κομποσχοίνι, ένας κόμπος, μιαν ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον τον δούλο σου, πατέρα Ευφρόσυνο, τον μάγειρα».
Μια κλεφτή ματιά στον γέροντα, το πρόσωπό του...
ένα ολόγλυκο χαμόγελο χαραγμένο στην ασκητική μορφή, γέμισε ανείπωτη αγαλλίαση την ψυχή του.
Και χάραζε μνήμες βιώματος μυστικού, βαθιά μέσα στην άσωτη καρδιά του, κάνοντας εκείνη την πρωτοχρονιά, ίσως την ωραιότερη της ζωής του...
Είναι η ανιδιοτελής και θυσιαστική αγάπη, εκείνη που αναπαύει τις ψυχές και γιατρεύει τις πληγές των ανθρώπων.
Εκείνη η σπάνια μορφή αγάπης, που ξεχειλίζει από την χάρη της αγιότητας, του ασκητικού βίου, της αγαθής, ταπεινής, απερίεργης και απλής καρδιάς... όπως του Πατέρα Ευφρόσυνου του μάγειρα.
Έτσι όπως βιώθηκε, μια πρωτοχρονιά στα Ασκητικά Κατουνάκια...
Την Ευχή Του Να Έχουμε
ΠΑΝΑΓΊΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
