ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ : “Από την Όψη κι απ’ την Κόψη…Γιατί η μοίρα μας είναι η Ελευθερία”! 25 Μαρτίου 1821
Του Θανάση Κ…. ( από το ιστολόγιο militer. gr)
Όταν ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες στο Μωρηά και τη Ρούμελη, εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα, οι αριθμοί ήταν εναντίον τους, οι συσχετισμοί ήταν εναντίον τους, η πρόσφατη ιστορία ήταν εναντίον τους, οι διεθνείς συσχετισμοί ήταν τότε εναντίον τους, οι γεωπολιτικές ισορροπίες (μετά την εγκαθίδρυση της Ιεράς Συμμαχίας) ήταν εναντίον τους, και ο ριζωμένος «ραγιαδισμός» ανάμεσά τους ήταν εναντίον τους.
Όλα ήταν εναντίον τους!
Κι όμως ξεσηκώθηκαν. Και τελικά τα κατάφεραν…
Ναι, τους βοήθησαν και οι «ξένοι» – στο Ναβαρίνο, ας πούμε…
Αλλά αν δεν άντεχαν έξι ολόκληρα χρόνια – από το 1821 ως το 1827 – δεν θα υπήρχε ναυμαχία στο Ναβαρίνο να τους «σώσει»…
Κι αν δεν άντεχαν και την πίεση του Ιμπραήμ το 1827 – αν δεν κρατούσαν ελεύθερο το μισό Μωριά – καμία ναυμαχία ξένων στόλων δεν θα τους έσωζε.
Ναι, τους βοήθησε και ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1828-29, αλλά αν δεν άντεχαν μέχρι τότε κι αν δεν αρνούνταν πεισματικά να παραμείνουν ημιαυτόνομη επαρχία των Οθωμανών ως τότε, δεν θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τη ρωσική νίκη και δεν θα ιδρυόταν το Ελληνικό κράτος το Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2030.
Κι όταν ακόμα κατάφεραν οι Έλληνες να δημιουργήσουν δικό τους ανεξάρτητο κράτος, τίποτε καλό δεν προοιωνιζόταν γι’ αυτούς:
Η Τουρκία εξακολουθούσε να είναι τεράστια και απειλητική δύναμη δίπλα τους, που εκτεινόταν από το Δούναβη ως τον Περσικό Κόλπο!
Οι «Προστάτιδες Δυνάμεις» εξακολουθούσαν να θεωρούν αναγκαία τη στήριξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έστω και ως «Μεγάλου Ασθενούς» – για άλλα 80 χρόνια περίπου.
Και μέσα στο νεοπαγές κρατίδιο της Ελλάδος, υπήρχε αναρχία, διχασμός, οικονομικός και κοινωνικός μαρασμός…
Διαιώνιση της κλεπτοκρατείας και, επί πλέον ξενοκρατία, υπό την αιγίδα των Βαυαρών πλέον.
Τον πρώτο κυβερνήτη τους, τον Καποδίστρια τον δολοφόνησαν!
Τον πρωτεργάτη της Ανεξαρτησίας τους, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη τον φυλάκισαν, τον καταδίκασαν σε θάνατο και παρά λίγο να τον οδηγήσουν στη λαιμητόμο!
Ο ήρωας στρατηγός της Επανάστασης Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς φυλακίστηκε από τους Βαυαρούς και και τελικά πέθανε πάμπτωχος – ξένος πρέσβης τον έπιασε έξω από Εκκλησία να ζητιανεύει…
Ο μπουρλοτιέρης Ματρόζος και τόσοι άλλοι ήρωες του 21 πέθαναν πάμπτωχοι και ξεχασμένοι.
Τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και του Κολοκοτρώνη είναι συγκλονιστικά για το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και τόσο αποκαρδιωτικά για τα πρώτα βήματα του Ελληνικού κράτους.
Κι όμως! Παρ’ ό,τι οι δάφνες της Ελευθερίας σύντομα ξεθώριασαν και συχνά κυλίστηκαν στις λάσπες εσωτερικών διχασμών, η νέα Ελλάδα άντεξε.
Και όχι μόνο άντεξε, αλλά επί 82χρόνια περίπου, ξεσηκωνόταν και έχανε διαρκώς πολέμους, αλλά – πράγμα περίεργο, κι αληθινά μοναδικό: κέρδιζε συνεχώς εδάφη!
Έχανε πολέμους, αλλά κέρδιζε εδάφη!
Αιματοκυλούνταν εσωτερικά, άλλαζε δυναστείες και δυνάστες, και κυβερνήσεις και καθεστώτα – αλλά μεγάλωνε!
Πρώτα με τα Επτάνησα (1864).
Μετά με τη Θεσσαλία και μέρος του Νομού Άρτης (1881).
Ακόμα και μετά τον «ατυχή» ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, το ήδη χρεοκοπημένο κρατίδιο, ταπεινώνεται στρατιωτικά, αλλά είναι η Τουρκία που χάνει την επόμενη χρονιά την Κρήτη (εξ αιτίας της οποίας είχε ξεκίνησε ο Πόλεμος εκείνος)…
Μοναδικό στην Ιστορία παράδειγμα που ο νικητής του Πολέμου χάνει εδάφη και ο νικημένος τελικά κερδίζει εδάφη!
Και τότε είναι που περνάει και υπό την διαρκή εποπτεία του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) που κράτησε 65 χρόνια περίπου…
Την επόμενη δεκαετία, την πρώτη του 20ου αιώνα, η Ελλάδα επουλώνει λίγο- λίγο τις πληγές της, αλλά η χώρα παραμένει διεθνώς απομονωμένη και εσωτερικά μίζερη.
Όπου μετά από τόσες απογοητεύσεις, φαινομενικά κυριαρχεί η ιδιωτεία, η αδιαφορία και η ιδιοτέλεια. Τόσο που ο Ίων Δραγούμης καταγγέλλει τους συμπατριώτες τους εκείνης της εποχής (1905) ως «αισχρό έθνος μπακάληδων»…
Κι όμως, εκείνο το «αισχρό έθνος μπακάληδων» λίγα χρόνια αργότερα, ξεσηκώνεται και ξεχύνεται και κάνει μια νέα εποποιία: του 1912-13!
Και η «ξοφλημένη» Ελλάδα της εποχής… διπλασιάζεται!
Κι ύστερα μεσολαβούν κι άλλα επικά και δραματικά: η Ελλάδα διχάζεται και ξανά-ξεσηκώνεται και φτάνει… 42 χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα, και βιώνει τη μεγάλη Καταστροφή της Μικράς Ασίας.
Αλλά αν δείτε τη δεκαετία 1912-1922, η χώρα υπερδιπλασιάστηκε και το βίωσε τελικά ως… Καταστροφή!
Κι ύστερα ξανακλείνεται στον εαυτό της. Και… ξανά-διχάζεται!
Κι ύστερα βιώνει νέες αναστατώσεις. Και τελικά μπλέκει στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπου αναδεικνύεται η πρώτη χώρα που νίκησε στρατιωτικά τον Άξονα!
Εναντιώθηκε στο Φασισμό και το Ναζισμό, όταν οι άλλοι λαοί είτε συνθηκολογούσαν μαζί τους είτε υπέκυπταν αμαχητί στην μπότα τους.
Και τελικά βιώνει τη χειρότερη Κατοχή της Ιστορίας της (1941-44).
Και μέσα σε δέκα χρόνια – την τραγική δεκαετία του ’40 – ο Πόλεμος με τη Φασιστική Ιταλία μας στοίχισε 13,6 χιλιάδες νεκρούς, η Κατοχή μας στοίχισε 84 χιλιάδες εκτελεσμένους, ο Εμφύλιος μας στοίχισε 154 χιλιάδες νεκρούς, αλλά οι συνολικές απώλειες της χώρας μαζί με την πείνα και τις κακουχίες ξεπέρασαν τις 750 χιλιάδες!
Σε ένα συνολικό πληθυσμό που δεν ξεπερνούσε τότε τα 6 εκατομμύρια…
Τότε η Ελλάδα ήταν πραγματικά «ημιθανής». Κι όσοι έμειναν ζωντανοί έσπευδαν να φύγουν αμέσως μετά, την επόμενη δεκαετία, ως μετανάστες στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης, στην Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία.
Ξένοι παρατηρητές που επισκέπτονται τη χώρα τότε, δεν κρύβουν την απογοήτευσή τους. Ο Αμερικανός Πώλ Πόρτερ συντάσσει την περιβόητη έκθεσή του το 1947 με την οποία διαπιστώνει ότι η Ελλάδα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνέλθει, να επουλώσει τις πληγές και να ξανασταθεί στα πόδια της για κάμποσες γενεές.
Κι όμως, η Ελλάδα τις επόμενες δύο δεκαετίες στέκεται στα πόδια της και αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς.
