Εις γενομένην συζήτησιν περί διαφόρων θεμάτων, με ηρώτησε ποίαν γνώμην έχω διά την Αμερικήν.
Του απήντησα άνευ περιστροφής, ότι άνωθεν εδόθη εις την χώραν ταύτην η επί γης εξουσία και οι λόγοι είναι ευνόητοι. Όμως, εάν δεν τηρήση τους νόμους του Θεού και δεν εφαρμώση δικαιοσύνην επί γης, αι ημέραι αυτής θα κολοβωθούν< θα ψαλιδισθούν. Ο ίδιος καθώς εφάνη ήτο θεοσεβής, και κατά καιρούς μοί έγραφεν έκτοτε διάφορα γράμματα, με την παράκλησιν της μνημονεύσεως των ονομάτων των οικείων του.
Δυστυχώς, εις τας ημέρας μας η άρχουσα υπερατλαντική χώρα υπερέβη τα εσκαμένα, και αντί να οικοδομή κατακρημνίζει και καταστρατηγεί τους νόμους του Δημιουργού, όπως εσχάτως και με την κατάργησιν του οικογενειακού θεσμού, όστις αποτελεί το κύτταρον της ζωής.
Σήμερον αύτη ομοιάζει με την παναρχαίαν Βαβυλώνα, το τέλος της οποίας περιγράφει η Γραφή με το συμπόσιον του βασιλέως Βαλτάσαρ και την δοθείσαν εξήγησιν του προφήτου Δανιήλ, εις όσα ο βασιλεύς είδε γραφόμενα επί τοίχου υπό αοράτου χειρός [= «μανή, θεκέλ, φάρες»: μανή <εμέτρησεν ο Θεός την βασιλείαν σου και επλήρωσεν αυτήν>, θεκέλ <εστάθη εν ζυγώ και ευρέθη υστερούσα>, φάρες <διήρηται η βασιλεία σου και εδόθη Μήδοις και Πέρσαις>, είπεν ο Δανιήλ προς τον Βαλτάσαρ] (Δαν. ε ́).
Η Βαβυλών, την οποίαν είδε και περιγράφει ο Έλλην ιστορικός Ηρόδοτος (Α ́, 178), ήτο η περίβλεπτος πόλις της Κάτω Μεσοποταμίας, της οποίας τα ερείπια κείνται επί της αριστεράς όχθης του Ευφράτου ποταμού και Ν. της σημερινής Βαγδάτης. Η πόλις περιεβάλλετο από διπλούν οχυρόν τείχος, του οποίου ο εξωτερικός περίβολος ήτο τετράγωνος και είχε συνολικόν μήκος 480 σταδίων, ήτοι 89 περίπου χλμ., κατ’ άλλους δε των αρχαίων συγγραφέων 360 στάδια.
Το τείχος της Βαβυλώνος ήτο ύψους 126 μ. και πλάτους 32 μ. Είχε 316 πύργους και ολόκληρος η τεχνοδομία ήτο εξ οπτοπλίνθων γης και ασφάλτου. Έσωθεν του τείχους υπήρχε τάφρος πλήρης ύδατος. Επίσης, είχε 100 πύλας εκ συμπαγούς χαλκού, ανά 25 εις εκάστην πλευράν, αι οποίαι ήνοιγον προς την εξοχήν. Έσωθεν
υπήρχον 25 οδοί μήκους 8 χλμ. και πλάτους 54 μ. από πύλης εις πύλην, αι οποίαι διέσχιζον την πόλιν από Β. προς Ν. και 25 ομοίως από Α. προς Δ., ώστε κατενέμετο αύτη εις 629 εν όλω τετράγωνα.
Την Βαβυλώνα χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εις την Αποκάλυψιν διά να στιγματίση την Ρώμην, μεταφέρων ενίοτε και λεκτικώς την απήχησιν του σχετικού προφητικού αυτού κηρύγματος, έχοντος τας ρίζας εις την οδυνηράν πείραν της Βαβυλωνίου αιχμαλωσίας, καθώς και γενικώτερον της σχετικής μνήμης του άλλοτε περιουσίου έθνους του Ισραήλ (πρβλ. Ησ. κα ́, 9 και Αποκ. ιδ ́, 8).
Καθώς απεδείχθη, δάκτυλος και επιβολή των Η.Π.Α. ήτο και η προ ολίγων ημερών ψήφισις του επαισχύντου Σοδομιτικού Νομοσχεδίου από την Βουλήν των Ελλήνων, με αρχηγεύοντα ένα προφητευθέντα «κασιδιάρην», όστις ως έπιλλος [= διάστροφος τοις όμμασιν] ήνοιξε τον εαυτού τάφον και τον τάφον της εμής Πατρίδος.
Δικαίως κατακρίνονται σήμερον οι πρωτοστάται του ανωτέρω ανουσιουργήματος, διό και ευσεβείς Ιερείς προβαίνουν εις αφοριστικά επιτίμια και αναθέματα, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν. Ορθότερον όμως θα ήτο να είχε προλάβη και ενεργήση σχετικώς πολύ ενωρίτερον η καθ’ ημάς εκκλησιαστική αρχή, αν και πλείστοι
Ιεράρχαι εστάθησαν εις το ύψος των περιστάσεων.
Όσοι αντιλέγουν, ας προσέξουν. Οι ιερείς του Θεού δεν είναι ουραγοί και υπηρετικόν προσωπικόν, όπους τους θέλουν μερικοί. Είναι θεματοφύλακες της Πίστεως και της Πατρίδος, και έχουν πνευματικήν εξουσίαν εις το να τελούν τα θεία και ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας.
Ως Πνευματικοί έχουν το δικαίωμα του «δεσμείν και λύειν», το οποίον εντάσσεται εις το Μυστήριον της Μετανοίας και Εξομολογήσεως. Και εάν επιμένουν αρνητικώς οι αγνοούντες την πραγματικήν αλήθειαν, ας μελετήσουν επισταμένως την προ του τάφου αναγινωσκομένην συγχωρητικήν ευχήν προς τον τεθνεώτα,
λέγουσαν μεταξύ των άλλων: «.. και από κατάραν ιερέως»!
Η προαγαγούσα την αμαρτίαν σημερινή νέα Βαβυλών, η Αμερική, έχει ήδη καταγραφή εις τον παγκόσμιον χάρτην, ως η «Μεγάλη Πόρνη» της Αποκαλύψεως.
Δυστυχώς, το τέλος αυτής διαφαίνεται ζοφερόν εφεξής· και καθώς φαίνεται, μία δύναμις εξ Άρκτου κινουμένη θα την προσβάλη και θα θραύση εν τάχει την σιδηράν αυτής μηχανήν. Αυτά δε τα δορυφορικά της συστήματα, εις τα οποία στηρίζει και την πυρηνικήν της ασπίδα, μέλλει να καταστραφούν. Τα τσουνάμια
ύδατα θα την σκεπάσουν, όπως και την αρχαίαν Ατλαντίδα, τα ίχνη της οποίας ακόμη αναζητούνται.
Δεν χρειάζονται ειδικοί χρησμολόγοι, διά να μας είπουν το τι μέλλει γενέσθαι. Η ιστορία είναι μάρτυς των γεγονότων και οδηγός, και όστις την μελετά διδάσκεται. Λέγεται ότι, όταν τα μυρμήγκια βγάζουν πτερά, πίπτουν εις τους ποταμούς και τα πελάγη και πνίγονται. Το ίδιον συμβαίνει και με όσους αποστατούν εκ του Θεού.
Εις το πέλαγος κατέπεσε και ο μυθικός Ίκαρος, όστις πετών εις τον ουρανόν εξεμάκρυνεν εκ του πατρός του Δαιδάλου.
Εμφανές παράδειγμα αποτελεί και το γεγονός της εξολοθρεύσεως των γιγάντων της Παλαιάς Διαθήκης, με τας μεγάλας καθώς αναφέρεται πόλεις, τα τείχη των οποίων έφθανον έως τον ουρανόν. Τούτο δε εγένετο κατά παραχώρησιν Θεού, ένεκα της αθεραπεύτου ασεβείας αυτών (Δευτ. θ 1-6).
Η Ρωσική εν προκειμένω Άρκτος, αν και αύτη επίκρανε τον Θεόν και ημάς τους Έλληνας εις το διάβα της ιστορίας με τον πανσλαβισμόν, όστις προέταξε το οικείον συμφέρον έναντι όλων, κατώρθωσεν όμως αύτη και εκράτησε την Ορθόδοξον πίστιν και την εκκλησιαστικήν παράδοσιν κατά την άθεον υλιστικήν περίοδον, όπως και ημείς κατά τα έτη της οθωμανικής δουλείας.
Όλως δε ιδιαιτέρως, σήμερον είναι η μόνη μεγάλη δύναμις ήτις αντιστρατεύεται εις την Νέαν Τάξιν πραγμάτων, και ως εκ τούτου εμποδίζει την έλευσιν του «ανόμου» εις τον Κόσμον. Ο Θεός είναι αγαθός τη φύσει και δίκαιος. Δίδει αφειδώς και αφαιρεί άνευ ελέους, όταν πρόκειται περί αποστασίας.
Είδομεν τι συνέβη με το εκπεσόν Αγγελικόν τάγμα του Εωσφόρου και τους Πρωτοπλάστους Αδάμ και Εύαν. Είδομεν τι συνέβη με τον Κατακλυσμόν επί Νώε και τον Πύργον της Βαβέλ με την αλλαγήν των γλωσσών. Είδομεν τι συνέβη με τα Σόδομα και τα Γόμορα, καθώς και με τα δεινοπαθήματα των Εβραίων οίτινες παρέβησαν τον Νόμον της Παλαιάς Διαθήκης<τας Μωσαικάς Δέκα Εντολάς, και ακολούθως εσταύρωσαν τον ίδιον Σωτήρα Ιησούν Χριστόν.
Η ανθρωπότης διανύει σήμερον την εσχατιάν προς την άβυσσον, και μόνον ο Θεός δύναται να αναστρέψη την πορείαν των πραγμάτων. Πιστεύομεν όμως ακραδάντως, ότι τούτο θα γίνη εν τάχει, διότι υπάρχουν ακόμη πολλοί ευσεβείς, οίτινες αντιστέκονται.
Εις τα Σόδομα και τα Γόμορα ήσαν ολιγώτεροι των πέντε, σήμερον όμως υπάρχουν πολλοί περισσότεροι ευσεβείς άνθρωποι, οι οποίοι αγωνίζονται διά να σωθούν· και όστις θέλει να σωθή, θα σωθή!, καθώς μοί είπε Γέρων φωτεινός τη όψει όταν ήλθον εις το Άγιον Όρος.
Κατά την γνώμην της Εκκλησίας, όσον θα υπάρχουν άνθρωποι προς σωτηρίαν, θα υπάρχη και Κόσμος. Ενώ όταν παύσουν να υπάρχουν άνθρωποι διά τον Παράδεισον, δεν θα έχη νόημα να υπάρχη και Κόσμος! Ο ίδιος δε Κύριος εις την Παραβολήν του Απολωλότος Προβάτου μας διδάσκει, ότι φροντίζει και διά τον ένα
άνθρωπον, όπως και ο ποιμήν εκείνος όστις εγκαταλείπει επί τα όρη το ποίμνιόν του αποτελούμενον από ενενήκοντα εννέα πρόβατα, διά να εύρη το πλανώμενον (Ματθ. ιη ́, 12-14 και Λουκ. ιεί, 3-7).
Κατακλείω με τα σοφά λόγια του μεγάλου συγχρόνου Έλληνος επιστήμονος κ. Γεωργίου Μπαμπινιώτου, τ. Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών, λέγοντος: «Για μένα η Ορθοδοξία είναι στοιχείο αχώριστο, συνυφασμένο με τη συνείδησή μου ως Έλληνα… Η έννοια του γένους λ.χ. που σφράγισε τον Ελληνισμό στην
Τουρκοκρατία, αναδύθηκε μέσα από την υπόδουλη Πατρίδα, την κοινή ορθόδοξη Πίστη και την κοινή ελληνική γλώσσα. Όποιος μιλάει για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού, νομίζω ότι ματαιοπονεί· όποιος μιλάει για Ελληνισμό ερήμην της Ορθοδοξίας κάνει κάτι χειρότερο· ασχημονεί» («Βήμα», 19.4.1998).
