Γκόμα, 28 Ιουλίου 2025
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΑΒΙΔ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ ΒΡΗΚΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Η ιστορία του είναι παρόμοια με αυτή πολλών παιδιών που ονομάζονται «παιδιά του δρόμου». Γεννάνε άραγε οι δρόμοι παιδιά; Αυτά τα παιδιά δημιουργούνται από ένοπλες συγκρούσεις και πολέμους στην Γκόμα, το Μπουκάβου και τις γύρω περιοχές. Βρίσκονται στο δρόμο ζητιανεύοντας. Κοιμούνται στους δρόμους, συχνά πεινασμένα, χωρίς κουβέρτες, εκτεθειμένα στα στοιχεία της φύσης και στον βιασμό.
Πριν λίγες μέρες, πήγαμε στην αγορά για να αγοράσουμε τρόφιμα για τα παιδιά που φροντίζει η τοπική μας Εκκλησία. Αφού ψωνίσαμε και καθώς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, παρατηρήσαμε ένα μικρό αγόρι να περιπλανιέται από τον έναν πάγκο στον άλλο στην αγορά, ζητώντας μάταια κάτι να φάει. Το είδαμε και το φωνάξαμε. Περίμενε να του δώσουμε κάποια χρήματα για να αγοράσει ένα καρβέλι ψωμί και ένα μπουκάλι πόσιμο νερό. Αντίθετα, ο Επίσκοπος του είπε: «Παιδί μου, πώς σε λένε;» Είπε: «Το όνομά μου είναι Δαβίδ, Askofu». Askofu σημαίνει Επίσκοπος στα Σουαχίλι. Ο Επίσκοπος και τα τέσσερα νεαρά αγόρια που τον συνόδευαν έμειναν έκπληκτοι που αυτό το μικρό αγόρι, το οποίο έβλεπαν για πρώτη φορά, ήξερε ότι αυτός που τον φώναξε ήταν Επίσκοπος.
Του είπαμε να ψάξει στην αγορά και να διαλέξει ό,τι χρειαζόταν, και εμείς θα πληρώναμε γι' αυτόν. Σε αντίθεση με ό,τι θα έκανε οποιοδήποτε άλλο παιδί στη θέση του, ο Δαβίδ δεν καθυστέρησε πολύ μέσα στην αγορά. Επέστρεψε γρήγορα κρατώντας πολύ λίγα πράγματα στα χέρια του. Του είπαμε έκπληκτοι: «Δαβίδ, αυτό είναι όλο;» Απάντησε: «Ναι, αυτό και μόνο μου αρκεί». Πληρώσαμε για ό,τι είχε διαλέξει. Αποτελούνταν από μερικά παπούτσια παιδικά, ένα παλτό και φαγητό. Μεγάλη ήταν η έκπληξή μας όταν, ενώ περπατούσαμε γύρω από την αγορά στο δρόμο της επιστροφής μας στην εκκλησία, είδαμε από μακριά ένα αγόρι που έμοιαζε ακριβώς με τον Δαβίδ, να μοιράζεται με άλλα μικρά παιδιά ό,τι είχε αγοράσει στην αγορά! Για να καθησυχαστούμε, πλησιάσαμε το πλήθος των «παιδιών του δρόμου»!
Βρήκαμε τον Δαβίδ να λέει στους φίλους του για την εμπειρία της ημέρας και να τους μοιράζει ό,τι είχε βρει εκείνη την ημέρα. Όλη η συμπεριφορά του μικρού Δαβίδ, περιτριγυρισμένος από άλλους, ήταν εντυπωσιακή. Οι εκφράσεις ευγνωμοσύνης του προς εμάς, η ευγένειά του και ιδιαίτερα ο τρόπος έκφρασής του, τράβηξαν την προσοχή μας. Πήραμε τον Δαβίδ στην άκρη για να του μιλήσουμε σε βάθος. Μας διηγήθηκε την ιστορία του: Όταν άρχισαν οι ένοπλες συγκρούσεις, πολλοί από τους γείτονές του βρέθηκαν νεκροί από σφαίρες, άλλοι έφευγαν για να ξεφύγουν από τον θάνατο. Από εκείνη την ημέρα, δεν έχει ξαναδεί τον πατέρα και τη μητέρα του! Δεν ξέρει αν είναι ζωντανοί ή νεκροί. Και από τότε, ζει στο δρόμο. Και για έξι-επτά μήνες υποφέρει, στερημένος από τα πάντα. Όλα όσα μας είπε το αγόρι, τι έχει περάσει και τι περνάει είναι φρικτά.
Καθώς μιλούσαμε, περνούσε ένας πωλητής βραστών αυγών. Ρωτήσαμε τον Δαβίδ αν ήθελε να πάρει αυγό και να φάει. Και πάλι, μας έδωσε ένα μάθημα αλτρουισμού και ανιδιοτέλειας. Τον είδαμε να κοιτάζει προς την κατεύθυνση των άλλων παιδιών του δρόμου, να τα μετράει με τα μάτια του και μετά να παίρνει τα αυγά που αντιστοιχούσαν στον αριθμό των άλλων παιδιών του δρόμου. Μετά πήγε να δώσει σε κάθε ένα από ένα αυγό. Ενεργούσε ως ηγέτης ανάμεσα στα άλλα παιδιά.
Πριν αποχωριστούμε, του αφήσαμε κάποια χρήματα και του δώσαμε τη διεύθυνσή μας.
Μετά από τρεις ή τέσσερις μέρες, ενώ δίναμε γάλα στα παιδιά με τον Αρχιμ. π. Νικηφόρο Κομπότη, είδα και τον Δαβίδ στην ουρά. Τον αναγνώρισα. Χαμογέλασε. Ρώτησα πώς βρήκε τόσο γρήγορα τη διεύθυνσή μας, διότι θα πρέπει να περπάτησε πολύ, αρκετές ώρες, για να φτάσει στον Άγιο Νεκτάριο, όπου συναντιόμαστε.
Επίσης χάρηκα πολύ που έμαθα ότι είχε έρθει πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν μάλιστα και στη Θεία Λειτουργία. Εκείνη την ημέρα, η Θ. Λειτουργία τελέστηκε από τον Ιεραπόστολο π. Νικηφόρο Κομπότη.
Ρωτήσαμε τον Δαβίδ πώς είδε για πρώτη φορά τη Λειτουργία μας και τι τον εντυπωσίασε περισσότερο. Είπε ότι ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο γαλήνια στην καρδιά του όσο όταν ήταν στη Λειτουργία. Ποτέ δεν είχε ακούσει ανθρώπους να ψάλλουν όπως η χορωδία της εκκλησίας μας. Και όταν κοίταξε τα παιδιά που υπηρετούσαν στο ιερό, νόμιζε ότι ήταν άγγελοι. Μας εξέπληξε. Έπειτα είπε ότι του έκανε πολύ εντύπωση που είδε ένας muzungu (μουζούνγκου σημαίνει λευκός στα Σουαχίλι) να δίνει ψωμιά σε ατέλειωτα παιδιά, μετά την Θ. Λειτουργία.
Αργότερα, ρωτήσαμε τον Δαβίδ πώς κατάφερε να μας βρει εδώ στην εκκλησία. Είπε: «Με τα χρήματα που μου έδωσες εκείνη την ημέρα, φάγαμε με τα άλλα παιδιά, και κράτησα και μερικά χρήματα για να πάρω το μεταφορικό μέσο και να έρθω εδώ στην εκκλησία». Γνωρίζοντας όμως τα βάσανα των παιδιών στην Γκόμα, και ενός παιδιού που ζει στο δρόμο, χωρίς φαγητό, χωρίς τίποτα, είναι μεγάλη θυσία το ότι κράτησε λίγα χρήματα στην τσέπη του μόνο και μόνο για να πληρώσει τα έξοδα μεταφοράς και να έρθει στην εκκλησία. Από το σημείο που τον συναντήσαμε στην αγορά μέχρι την εκκλησία, η απόσταση είναι πάνω από 15 χιλιόμετρα.
Στο τέλος, ο Επίσκοπος και το Επισκοπικό Συμβούλιο αποφάσισαν ότι ο Δαβίδ δεν θα επέστρεφε πλέον στο δρόμο. Τον στείλαμε να μένει σε χριστιανική οικογένεια, όπου και ζει πιά, κοντά στον κ. Ιουστίνο Bulere, υπεύθυνο Δημοσίων Σχέσεων της Επισκοπής μας. Η Επισκοπή μας θα πληρώνει για το φαγητό του και για τη σχολική του εκπαίδευση, ώστε να μπορεί να σπουδάζει, και να του δίνεται ευκαιρία να βρίσκεται στην εκκλησία κάθε φορά και να πάρει χριστιανική αγωγή κοντά στα άλλα παιδιά της εκκλησίας.
Τι θα απογίνει αυτό το παιδί; Ο Θεός ξέρει. Η ιστορία του μας θυμίζει τη βιβλική ιστορία του Προφήτου Μωυσή στην Αίγυπτο. Η ιστορία λέει ότι ένα μωρό, εγκαταλελειμμένο σε ένα καλάθι στον Νείλο, ανακαλύφθηκε και διασώθηκε χάρη στη κόρη του Φαραώ. Το ονόμασε Μωυσή, που σημαίνει «βγαλμένο από τα νερά» στα αιγυπτιακά ( Έξοδος 2.1-6). Και έγινε ο Μέγας Μωυσής, που έσωσε τον λαό του Ισραήλ. Τι θα απογίνει ο μικρός Δαβίδ, τον οποίο η Εκκλησία βρήκε στο δρόμο; Μόνο ο Θεός ξέρει. Ο Δαβίδ είναι 12 χρονών. Τον καλωσορίζουμε στην Ορθόδοξη κοινότητα της Ιεράς μας Επισκοπής!
† Ο Γκόμας και Μεγάλου Κίβου Τιμόθεος
ΠΗΓΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
