Οι προθέσεις ως μέρους του λόγου κατέχουν πολύ σημαντική θέση στη διατύπωση των σκέψεών μας. Η ίδια πρόθεση ανάλογα με την σύνταξή της παράγει και διαφορετικό σημασιολογικό αποτέλεσμα.
Για παράδειγμα η πρόθεση «από» μπορεί να δηλώσει την αφετηρία, την μεταβολή μιας κατάστασης, την προέλευση ή την καταγωγή, την απομάκρυνση, το αναγκαστικό αίτιο όπως και άλλες σχέσεις.
Μέσα από μια πρόθεση μπορούν λοιπόν να αναδειχθούν και οι δικές μας προθέσεις, να δηλωθεί με ποιον συντασσόμαστε, από πού ξεκινάμε και πού καταλήγουμε, να αποδοθεί η μεταβολή αυτού του κόσμου και τα αίτια της, να τονιστεί η απομάκρυνση. Ίσως λοιπόν η εικόνα του σύγχρονου κόσμου να συνοψίζεται ως εξής: Από το «ἀπό Θεοῦ ἄρξασθαι» στην αποϊεροποίηση.
Ο σοφός λαός όταν θέλει να κατηγορήσει κάποιον για παντελή έλλειψη σεβασμού και για απουσία ηθικών φραγμών χρησιμοποιεί την χαρακτηριστική φράση «δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο».
Στην σύγχρονη εποχή όμως τι θεωρείται πραγματικά ιερό και όσιο; Έχουμε πλέον ιερό και όσιο ή μήπως στο όνομα μιας κατ' επίφασιν ελευθερίας, μιας τραγικής μηδενιστικής αμφισβήτησης ή στο όνομα ενός ψευτοπροοδευτισμού επιδιώκουμε την αποϊεροποίηση των πάντων; Δυστυχώς τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή την τάση είναι πολλά και εντοπίζονται σε κάθε έκφανση του ιδιωτικού και του δημόσιου βίου.
Οι ιεροί κανόνες της Ορθοδοξίας δεν τηρούνται και αντιθέτως πολύ συχνά λοιδορούνται και παρουσιάζονται ως καταπιεστικοί και αναχρονιστικοί. Οι Νηστείες και ο Εκκλησιασμός είναι για πολλούς άγνωστες λέξεις, η Εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία αφορούν μόνο στους ηλικιωμένους θρησκόληπτους, οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές αποτελούν απλώς μια αφορμή για ανάπαυλα, διασκέδαση και δώρα.
Οι περισσότεροι έχουν πλήρη άγνοια της
Αγίας Γραφής και του περιεχομένου της Πίστεώς μας και όχι μόνο δεν επιθυμούν να την γνωρίσουν αλλά ασκούν και «δριμύτατη» κριτική αναπαράγοντας τις κακοδοξίες της λασπολογίας. Δεν αναγιγνώσκομεν την Αγία Γραφή γι' αυτό γίναμε παράφρονες.
Δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό δείγμα σεβασμού κι αυτό καταμαρτυρείται και από τις βλασφημίες όπως και από τον τρόπο που είμαστε ενδεδυμένοι και τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε μέσα στους ιερούς ναούς κατά την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων.
Οι ιερές εικόνες εξορίστηκαν από τους δημόσιους χώρους θυμίζοντας περίοδο της εικονομαχίας. Στα σχολεία η Χριστιανική διδασκαλία «καταστρατηγεί» τα δικαιώματα των παιδιών ενώ οι ύβρεις και η άρνηση του Θεού αποτελούν δείγμα της επιστημοσύνης των διδασκόντων. Το ίδιο βέβαια και η ιερότητα της πατρίδος καθώς σε μερικές μύτες ο πατριωτισμός έχει την δυσωδία του εθνικισμού ενώ ο ανθελληνισμός και η άγνοια και η διαστρέβλωση της ιστορίας ευωδιάζουν!
Γνωστή είναι και η προσπάθεια κατάργησης της πρωινής προσευχής και της αναγραφής του θρησκεύματος στα απολυτήρια των μαθητών όπως και ο περιορισμός της παρουσίας των κληρικών στο σχολικό περιβάλλον ενώ το μάθημα των Θρησκευτικών χαρακτηρίζεται πλέον ως δευτερεύον ή ακόμα και προαιρετικό και ανάλογα με τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες η θρησκευτική αγωγή των παιδιών είναι διαχρονικά όμηρος των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων.
Περισσότερα στο ΣΥΝΔΕΣΜΟ
