Κάτσε ρε φίλε άσε με να μπω, μη σπρώχνεις. Φιλάρα πίσω, πες σε αυτόν με τα γαλόνια να με αφήσει, μέσα ήμουν, έχω εισιτήριο. Θα πέσω ρε παιδιά, μην σπρωχ..Έπεσα, δεν θα το θέλατε, βοήθεια. Μη μου γυρνάτε την πλάτη, βουλιάζω. Καπιτάνιο σου έκαναν νεύμα να φύγεις μην τους ακούς, σταμάτα τις μηχανές. Εσείς απέξω από το λιμάνι και τα γύρω πλοία αφήστε τα κινητά, ένα σωσίβιο πετάξτε μόνο. Άνθρωπος στη θάλασ.. ρε παιδ...
-Ηρέμησε αγόρι μου όλα καλά τώρα
-Μάνα εσύ; Δεν μπορεί. Με άφησαν να..
-Ναι αγόρι μου, σε εγκατέλειψαν. Όπως και μετά από δυο τρεις μέρες όλοι από αυτούς που τώρα θλίβονται. Όσο κρατάει ψηφιακά ο πόνος πλέον
-Σαν τα παιδιά από το τρένο;
-Σαν τα παιδιά από το τρένο, ναι
-Δεν με ήθελαν στον κόσμο τους; Επειδή ήμουν αδύναμος και ΑΜΕΑ μάνα;
-Επειδή ήσουν καλός αγόρι μου...
—Τόλης Αναγνωστόπουλος
Ζωγράφος: Σπύρος Ζαχαρόπουλος
Πηγή ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
