ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ :
ΑMEΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ-ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΠΩΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΦΑΝΙΖΑΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ...
Περισσότεροι από 250 χιλιάδες Ελληνες-άντρες, ηλικίας 15-48 από την Ανατολική Θράκη, την Ιωνία και τον Πόντο, άφησαν την πνοή τους στα Αναγκαστικά Τάγματα Εργασίας, μέχρι το τέλος του 1918
Πρόκειται για μια οργανωμένη και συστηματική μέθοδο Γενοκτονίας για την οποία η Τουρκία ουδέποτε έχει απολογηθεί.
Κάθε φορά που Ελληνας Πρωθυπουργός συναντάται με αρχηγό του τουρκικού κράτους, θα θυμίζουμε οτι συνομιλεί με τον εκπρόσωπο μιας χώρας που διέπραξε εγκλήματα εναντίον της Ανθρωπότητας και ειδικότερα εναντίον του Ελληνισμού.
Και τα εγκλήματα αυτά ΔΕΝ παραγράφονται ούτε ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝΤΑΙ στο όνομα δήθεν κάποιας καλής γειτονίας.
Πρέπει να θυμίζουμε στον κόσμο με ποιούς μιλάμε.
Και μιλάμε για μια χώρα, που όπως είπε ο αείμνηστος καθηγητής μου Νεοκλής Σαρρής, "δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο".
ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΑ ΑΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ
Σήμερα θα αναφερθούμε στα τάγματα εργασίας.
Τα Τάγματα Εργασίας (αμελέ ταμπουρού) χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους για την εξόντωση των μη μουσουλμανικών πληθυσμών στο πλαίσιο της ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ καθ’ υπόδειξη και υπό την καθοδήγηση των Γερμανών.
Στα τάγματα αυτά αναγκάζονταν να εργαστούν άνδρες, μη μουσουλμάνοι, ηλικίας 15-45 ετών σε βαριές εργασίες υπό απάνθρωπες συνθήκες.
Οι περισσότεροι δεν κατάφερναν να επιβιώσουν.
Τα τάγματα εργασίας άρχισαν να οργανώνονται συστηματικά από το 1913 μέχρι και το 1923.
Επαναλήφθηκαν, επίσης, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στρατολογούνταν, βιαίως, κυρίως Έλληνες, Αρμένιοι και Εβραίοι και υποχρεώνονταν να εκτελούν βαριές εργασίες στην οδοποιϊα, τα ορυχεία, τους αγρούς, στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας .
Εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του 1918 περίπου 250.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους σ' αυτά τα τάγματα.
Έγγραφο Γερμανών διπλωματών προς το Βερολίνο την 12-5-1918 αναφέρει ότι:
«μέχρι το τέλος του 1917 περισσότεροι από 200.000 Έλληνες είχαν καταταγεί, ηλικίας 15 έως 48 ετών. Πολλοί από αυτούς πέθαναν από την κακομεταχείριση, τις ασθένειες, την πείνα και το κρύο». (Φωτιάδης Κωνσταντίνος, Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, 2004, τομ. 1, σ. 569. Αναφέρεται στο Βρυώνης (2007), σ. 286.)
Οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά που άφηναν πίσω τους οι άνδρες, υφίσταντο σεξουαλική βία, κάψιμο των σπιτιών κτλ.
(Γαβριηλίδης Ι. Αντώνιος, Σελίδες εκ της μαύρης εθνικής συμφοράς του Πόντου, Αθήνα, Ελεύθερη Σκέψη, 2002, σ. 9)
Μετά την πυρπόληση της Σμύρνης, με διαταγή του Κεμάλ, οι Ελληνες της Μικράς Ασίας από 18 έως 45 ετών συνελήφθησαν και στάλθηκαν στα τάγματα εργασίας στα βάθη της Ανατολίας, υποτίθεται, για να επανορθώσουν τις ζημιές που προκάλεσε ο Ελληνικός στρατός.
Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των ανθρώπων που χάθηκαν....
Ο ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ...
Την εμπειρία του στα τάγματα εργασίας περιέγραψε ο Ηλίας Βενέζης, στο βιβλίο του “Το νούμερο 31328”.
Ο Βενέζης, μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες, υποχρεώθηκε να υπηρετήσει στα τάγματα εργασίας για 14 μήνες από το 1922 μέχρι το 1923, ενώ ήταν μόλις 18 ετών.
Από τις 3.000 Αϊβαλιώτες κατόρθωσαν να επιβιώσουν μόνον 23....
ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ: “Το Νούμερο 31328”- Αποσπάσματα
“Σ' αυτή τη θλιβερή και ετοιμοθάνατη πομπή, που μετακινείται συνεχώς, ο άνθρωπος παύει να έχει προσωπικότητα, γίνεται ένας αριθμός χωρίς παρελθόν, χωρίς ιστορία και χωρίς μέλλον.
Μετατρέπεται σε άθυρμα στα χέρια των αντιπάλων του, μια ύπαρξη χωρίς καμιά, κανενός είδους αξία, μέσα στη φρίκη, τον παραλογισμό και την παραφροσύνη του πολέμου...”
«Οι μέρες περνούν, σβήνουν, η μία, η άλλη. Στο στρατόπεδο οι σκλάβοι πλησιάζουμε ολοένα ο ένας τον άλλον. Δε θυμούμαστε ονόματα συναμεταξύ μας, μήτε νούμερα. Μα είναι η καρδιά.
Ζυμώνεται με το ίδιο αίσθημα κι απ' τα ίδια χέρια. Λαχταρούμε τα ίδια πράγματα, υποφέρνουμε τις ίδιες πίκρες. Η ζωή δε φκιάνει ποτές ίδια τα μούτρα των ανθρώπων, μετανιώνει, πολεμά να ταχτοποιήσει τη διαφορά αλλιώς... »
“Τις μέρες δουλεύουμε σκληρά. Δεν υπάρχει περιθώριο για σκέψεις. Τίποτα περαστικά καστροπούλια φεύγουν κυνηγημένα σαν αστραπή.
Σα βραδιάσει, πάλι τα ίδια. Το μυαλό, αν έχει ουσίες, τις χύνει στα τυραγνισμένα κορμιά, στα κόκαλα και στις φλέβες, να τονωθεί το αίμα γιατί έχασε δυνάμεις. Έτσι οι σκέψεις απορροφιούνται — για να υπάρχει μεδούλι και αίμα.... »
“Ολένα τ' αχνάρια του κόσμου ξεμακραίνουν και σβήνουν. Κάποτε δε θα θυμόμαστε πια. Α, σίγουρα θα 'ρθει κι αυτό. Ας έρθει! Τότες πια δε θα μένει παρά μονάχα η σκοτεινή αγάπη για τη ζωή. Θα υπάρχουμε επειδή θα υπάρχει. Τίποτα άλλο δε θα θυμίζει πως δεν είμαστε μες στους νεκρούς....»
“....Αλλά εγώ δε μιλώ για το ύφος. Λέω για την καυτή ύλη, για τη σάρκα που στάζει το αίμα της και πλημμυρίζει τις σελίδες του. Για την ανθρώπινη καρδιά που σπαράζει, όχι για την ψυχή. Εδώ μέσα δεν υπάρχει ψυχή, δεν υπάρχει περιθώριο για ταξίδι σε χώρους της μεταφυσικής. Όταν καίγεται έτσι που καίγεται εδώ, με πυρωμένο σίδερο η σάρκα, παντοδύναμη θεότητα υψώνεται αυτή, κι όλα τ' άλλα σωπαίνουν. Έχουν να λένε πως κανένας πόνος δεν μπορεί να είναι ισοδύναμος με τον ηθικό πόνο. Αυτά τα λένε οι σοφοί και τα βιβλία. Όμως, αν βγεις στα τρίστρατα και ρωτήσεις τους μάρτυρες, αυτούς που τα κορμιά τους βασανίστηκαν ενώ πάνω τους σαλάγιζε ο θάνατος —και είναι τόσο εύκολο να τους βρεις, η εποχή μας φρόντισε και γέμισε τον κόσμο— αν τους ρωτήσεις, θα μάθεις πως τίποτα, τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται....”
Από μια τέτοια κόλαση στο Ερζερούμ επιβίωσε ο παππούς μου Αναστάσης.
Εχουμε υποχρέωση να μην ξεχνάμε...
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Speros Vryonis Jr. , Greek Labor Battalions Asia Minor, από το Richard G. Hovannisian (ed.), The Armenian Genocide: Cultural and Ethical Legacies, Transaction Publishers, New Jersey, USA, 2007, σελ. 275-289
Βενέζης Ηλίας, Το νούμερο 31328, το βιβλίο της σκλαβιάς, 54η έκδοση, εκδ. Εστία, Αθήνα 2011.
Γαβριηλίδης Ι. Αντώνιος, Σελίδες εκ της μαύρης εθνικής συμφοράς του Πόντου, Αθήνα, Ελεύθερη Σκέψη, 2002
Δούκας Στρατής, Η ιστορία ενός αιχμαλώτου, 34η έκδοση, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2001.
Σωτηρίου Διδώ, Ματωμένα χώματα, 54η έκδοση, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1984.
Πηγή Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ
