Άλλωστε ο ίδιος επί δεκαετίες ήταν ο ιεροκήρυκας της Μητρόπολης των Αθηνών επί μακαριστού αρχιεπισκόπου Σεραφείμ , Χριστοδούλου ...
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ
Την Κυριακή του Τυφλού ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Όρθρο και προέστη της Θ. Λειτουργίας, μεθεορτίως,στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης στον Πειραιά έπειτα από πρόσκληση του προϊσταμένου του Ναού και Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς Πρωτοπρ. Ιωάννου Παναγιώτου και με την άδεια του οικείου Μητροπολίτου Σεβασμιωτάτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος πήρε αφορμή από την ευαγγελική περικοπή της ημέρας.
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού, μας δίνει την ευκαιρία, είπε ο Σεβασμιώτατος, να μιλήσουμε για την συνείδηση. Τι είναι η συνείδηση;
Μια εσωτερική φωνή, που μας προτρέπει να κάνουμε το καλό και μας αποτρέπει από το να κάνουμε το κακό.
Και μετά από κάθε ενέργειά μας, μας επαινεί ή μας καταδικάζει ανάλογα με τις πράξεις μας.
Όμως για να λειτουργεί σωστά η συνείδηση, πρέπει να είναι υγιής. Γιατί και η συνείδηση αρρωσταίνει. Η περικοπή μας δείχνει επαγωγικά τις αρρώστιες της.
α. Περιδεής συνείδηση. Ο άνθρωπος με την περιδεή συνείδηση φοβάται εκεί που δεν θα έπρεπε.
Ζει σε διαρκή αγωνία. Την εικόνα της περιδεούς συνειδήσεως μας δίνουν οι Μαθηταί.
Βλέποντας τον τυφλό φοβούνται ότι τιμωρία για κάποιες αμαρτίες είναι η τύφλωσή του.
Ο Κύριος απορρίπτει αυτήν την σκέψη και τους τονίζει «ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ' ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ», προετοιμάζοντάς τους για το θαύμα.
β. Ελαστική συνείδηση. Αυτή κάνει τον άνθρωπο να τα συγχωρεί όλα όχι στους άλλους,στον εαυτό του.
Η συνείδησή του είναι σαν το λάστιχο, που τεντώνει. Τεντώνει η ελαστική συνείδηση και τα δικαιολογεί όλα.
Ακόμη ο άνθρωπος με την ελαστική συνείδηση υπολογίζει σκοπιμότητες και δεν ομολογεί την αλήθεια.
Αυτήν την συνείδηση εμφανίζουν οι γονείς του τυφλού, και από φόβο δεν τολμούν να ομολόγήσουν το θαύμα.
Και ακόμη μεταθέτουν την ευθύνη και τις συνέπειες της ομολογίας στον γυιό τους.
«Αυτός ηλικίαν έχει, αυτόν ερωτήσατε» (Ιωάν. Θ, 21) λέγουν. Η μετάθεση ευθυνών είναι πάγια τακτική αυτών, που έχουν ελαστική συνείδηση.
γ. Και η φοβερότερη αρρώστια της συνειδήσεως είναι η πόρωση! Ο άνθρωπος με την πορωμένη συνείδηση χαίρεται όταν κάνει το κακό.
Διαστρέφει την αλήθεια και την πραγματικότητα προκειμένου να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Εκπροσωπούν αυτήν την αρρώστια οι Φαρισαίοι.
Προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαστρέψουν την αλήθεια και να μή αναγνωρίσουν το θαύμα.
δ. Βέβαια υπάρχει και η υγιής συνείδηση. Αυτήν παρουσιάζει ο πρώην τυφλός.
Με θάρρος ομολογεί την αλήθεια της θεραπείας του, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές, χωρίς να φοβάται τις συνέπειες.
Αυτή η υγιής συνείδηση διαμορφώνεται, με την Χάρη του Θεού, όταν διερευνούμε "τι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον" (Ρωμ. ιβ, 2).
Ο πιστός επαναλαμβάνει πάντοτε «Λύχνος τοις ποσί μου ο λόγος σου και φώς ταις τρίβοις μου». (Ψαλμ. 128,105).
Και έτσι αποκτά και έχει σαν πυξίδα στην ζωή του την υγιή συνείδηση. Γι' αυτό δεν χάνει τον δρόμο του ποτέ. Τον δρόμο, που τον κρατά κοντά στον Χριστό.
