«Πριν από 2.000 περίπου χρόνια, στην ελληνόφωνη Μικρά Ασία, στη σημερινή Τουρκία, κοντά στο Αϊδίνι, πόλη που παλιότερα ονομαζόταν Τράλλεις, μια γυναίκα πέθανε. Λεγόταν Ευτέρπη και ήταν παντρεμένη με τον Σείκιλο. Ο σύζυγός της παράγγειλε μια πέτρινη επιτύμβια στήλη. Χαραγμένα στα ελληνικά πάνω στη στήλη είναι τα παρακάτω λόγια: «Μια πέτρα είμαι, μια εικόνα. Μ’ έβαλε εδώ ο Σείκιλος, σημάδι αιώνιο απέθαντης θύμησης» [Εἰκὼν ἡ λίθος εἰμί. Τίθη σί με Σείκιλος ἔνθα μνήμης ἀθανάτου σῆμα πολυχρόνιον].
Σ’ ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο έχουν ανασκαφεί αμέτρητες τέτοιες επιτύμβιες στήλες: η ελληνική ύπαιθρος είναι, άλλωστε, ένα απέραντο νεκροταφείο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη στήλη ―γνωστή και ως Επιτάφιος του Σεικίλου― έχει ένα εντελώς μοναδικό χαρακτηριστικό. Πάνω στο μνημείο αυτό υπάρχει καταγραμμένη, σε μουσική σημειογραφία, μια απ’ τις αρχαιότερες πλήρεις γνωστές μουσικές συνθέσεις:
«Όσο ζεις, να λάμπεις• καθόλου μη λυπάσαι. Λίγο βαστά η ζωή• κι ο χρόνος ζητά την πληρωμή του»
[Ὅσον ζῇς φαίνου• μηδέν ὅλως σὺ λυποῦ• πρὸς ὁλίγον ἐστὶ τὸ ζῆν, τὸ τέλος ὁ χρόνος ἀπαιτεῖ].
Πλάι στους στίχους αυτού του αρχαίου θρήνου είναι χαραγμένη μια μουσική γραφή, η οποία επισημαίνει τόνους και διαστήματα σε ιωνικό τρόπο, μια διατονική κλίμακα με μία τονική και μία πτώση. Είναι ένα μοιρολόι σχεδόν ολόιδιο με αυτά που τραγουδιούνται και παίζονται σήμερα στα βουνά της Ηπείρου».
ΠΗΓΗ
