13 Φεβρουαρίου 1982 - 13 Φεβρουαρίου 2025 σαράντα τέσσερα χρόνια από την κοίμηση του Δημητρίου Παναγόπουλου. Ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας ο Δημήτριος Παναγόπουλος εκήρυτε για 31χρόνια 1951-1982 στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ΜΕΤΑΝΟΙΑ και ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στον Χριστό. Αιωνία η μνήμη αυτού.
Τρεις μέρες πριν κοιμηθεί ο αείμνηστος ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, του παρουσιάστηκε η Παναγία μας και τον ενημέρωσε, ότι σε 3 μέρες, ο Κύριος θα τον έπαιρνε...
Με αφορμή λοιπόν αυτήν την αποκάλυψη που του έκανε η Παναγία, αποφάσισε την επομένη μέρα, να κάνει την τελευταία του ομιλία με θέμα «Περί θανάτου».
Και σε εκείνη την ομιλία, στην οποία ήταν εμφανώς συγκινημένος, διότι αποχαιρετούσε το ακροατήριό του, χωρίς εκείνοι να το γνωρίζουν, κατέληγε την ομιλία του, με τα εξής διδακτικά λόγια:
- Γιατί να χάσω την αιωνιότητα; σε ερωτώ.
- Δεν υπάρχει τίποτα; Δεν υπάρχει άλλη ζωή! θα μου πεις.
- Συμφωνούμε... Εάν όμως υπάρχει ένα στο εκατομμύριο, τί κέρδισες εσύ που δεν πιστεύεις και τί έχασα εγώ που πιστεύω; Που έφαγες λίγα μοσχάρια παραπάνω και εγώ έφαγα τα χόρτα που τρέφουν τα μοσχάρια;
Που πήρες τη γυναίκα του αλλουνού ή πήρες τον άνδρα της αλληνής;
Τί έκανες λοιπόν παραπάνω;
Εσύ που τα ισοπέδωσες όλα, που δεν φοβάσαι Θεό...
Εγώ νομίζω κάθε πρωΐ είναι πικρότερο το στόμα το δικό σου και χαλασμένο το στομάχι σου από το δικό μου που ζω μια ζωή συντηρητική.
Νομίζω...
Και τί πρόκειται να κερδίσω εγώ που πίστεψα και τί πρόκειται εσύ να χάσεις, που δεν πίστεψες, αν υπάρχει άλλη ζωή;
Αυτές είναι οι λογικές σκέψεις που πρέπει να πρυτανεύουν στον άνθρωπο.
Ας ακούσουμε λοιπόν τη φωνή του Θεού για να ζήσουμε στην αιωνιότητα, πράγμα που εύχομαι εις αλλήλους και εις πάντας. Αμήν.
Κάποιος βοήθησε κάποιον να μετανοήσει και να έρθει στον Χριστιανισμό και από τότε έγινε εκείνος ένας θερμός πιστός.
Ωστόσο έπεσε ο ίδιος σε ένα μεγάλο θανάσιμο αμάρτημα και όταν πέθανε κολάστηκε.
Ο ελεημένος αδελφός στον παράδεισο, δεν βρήκε εκείνον που τον έβαλε στον Χριστιανισμό.
Του φάνηκε τόσο παράξενο, αυτός να έχει σωθεί και η “γέφυρα” της σωτηρίας του, να μην έχει σωθεί. Ρώτησε τον Κύριο:
- Κύριε που είναι ο σωτήρας μου; Εσύ είσαι ο πραγματικός μου Σωτήρας, αλλά εκείνος που με έστειλε σε Σένα, που είναι;
Πώς εγώ να βρίσκομαι εδώ και εκείνος εκεί (στην κόλαση); Να πάω και εγώ εκεί!
Και λέγεται, ότι αυτό τόσο συγκίνησε τον Κύριο, που έδωσε εντολή να του χαριστεί το θανάσιμο αμάρτημα που είχε υπεπέσει εκείνος και να τον φέρει και εκείνον στον παράδεισο.
Νικήθηκε η δικαιοσύνη του Θεού σε στιγμή
κριτηρίου. Να γνωρίζετε, ότι αυτούς που έχουμε βοηθήσει και ελεήσει, θα είναι για εμάς μάρτυρες υπερασπίσεως εν ώρα κρίσεως.
