Χαιρετισμός στούς συγκεντρωθέντες γιά τήν ἀνείπωτη τραγωδία
Πολύτιμοι ἀδελφοί μου, παιδιά τῆς Παναγίας μας,
σᾶς ἐπαινῶ γιά τήν σημερινή ἐνεργό παρουσία σας σέ μιά πανελλαδικά συλλογική πρωτοβουλία καί πρωτοφανή καθολική διαμαρτυρία σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί στήν ὁμογένεια, γι᾽ αὐτήν «τη μαύρη επέτειο μιας ανείπωτης τραγωδίας» καί «αυτού του εθνικού πένθους».
Ἀναρρωννύων, δέν κατέστη δυνατόν νά παραβρεθῶ ἀνάμεσά σας. Ἀλλά καί πάλι βρίσκομαι “παρών” μέ ὅλη μου τήν καρδιά.
Σήμερα εἴμαστε ὅλοι «ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό» (Πραξ. β΄, 1). Ὄχι γιά ἐπιστρατεύσεις ἐντυπώσεων.
Ἀλλά γιά νά μοιραστοῦμε ἄλλη μιά ἀπό τίς τραγικές καί φρικτές ὀδύνες πού μᾶς καταματώνουν σάν λαό, σάν πατρίδα, σάν κοινωνία, σάν πολιτεία, τά τελευταῖα χρόνια.
Ὁ συγκεκριμένος συλλογικός μας πόνος ὑπῆρξε «τό χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στήν Ἑλλάδα»!
Ἡ δική τους προσθανάτια φρίκη τῶν κυρίως θυμάτων (μέχρι τήν τελευταία τους κραυγή) καί ἡ ἀπελπισμένη τελική προσεπιβίωση τῶν διασωθέντων καί ἡ ἐπιδίκαση τῆς φρίκης στούς ἄμεσους συγγενεῖς καί τά ἐρωτηματικά χωρίς οὐσιῶδες ὄφελος… δέν μᾶς ἀφήνουν νά ἡσυχάσουμε γιά τήν τραγωδία αὐτή πού συνέτριψε καί συντρίβει καρδιές καί καρδιές αὐτές τίς μέρες, ὅλους μας καί προπαντός τούς οἰκείους, τούς φίλους καί ὅλη τήν πατρίδα μας καί τόν ἁπανταχοῦ ἑλληνισμό καί ὄχι μόνον.
Ἄλλη μιά φρικτή κι ἀγιάτρευτη πληγή, πού δέν γίνεται νά ἐπουλωθεῖ ―καί πότε θά γιατρευθεῖ!― ὅσο θά προσορῶμεν τούς ἀνθρώπους μας, τά παιδιά καί τίς θυγατέρες μας, “θύματα σέ καταφρόνηση”, “παροράματα στήν ἀφάνεια”.
Πρῶτα οἱ γονεῖς, οἱ μανάδες καί οἱ πατεράδες πού ἔχασαν τά παιδιά τους καί τά ἀναζητοῦν· ἀναζητοῦν “νά βροῦν τήν ψυχή τους”.
Ἀναζητοῦν νά πληροφορηθοῦν τήν ἀλήθεια, γιά νά τούς ἀπελευθερώσει ἔν τινι μέτρῳ.
Κι ὕστερα ὅλοι ἐμεῖς, ὁ ὑπόλοιπος κόσμος πού τρέμει, γιά μιάν ἐνδεχόμενη ἄλλη ἀδυσώπητη φρίκη πίσω ἀπό ἕνα περίεργο πέπλο.
Ποιός “ἐπιθετικός καρκίνος ἀνθρώπινης εὐθύνης” ―σίγουρα ἀθέλητα― πάντως σάρωσε ἀνελέητα 57 ἀνθρώπους, “παραστόχευσε” τόσους ἄλλους σοκαρισμένους τραυματίες, βασανίζει μέχρι τώρα κατάβαθα τούς οἰκογενεῖς, προξενεῖ ἕλκος ἀγωνίας σέ ὅλη τήν κοινωνία;
Τό νἀ μάθουμε “τό γονιδίωμα τῆς ἀνελέητης ἐκείνης ὀργῆς”, δέν θά φέρει πίσω στήν ἐπιβίωση τούς ἀνθρώπους μας· ὅμως, θά σταματήσει τήν “αἱμορραγία” τῶν καταπληγιασμένων καρδιῶν, γονιῶν, συγγενῶν, φίλων, ὅπως καί ὅλων μας, ἀφοῦ ὅλοι εἴμαστε “συγγενεῖς” σ᾽ αὐτό τό ἀνθρώπινο γένος, πού δέν ξεγλιτώνει ἀπό τόσα ἀτέλειωτα βάσανα, βιαιοπραγίες, πολέμους καί θανάτους, ὅπου γῆς.
Ὅσο γιά μᾶς, ἐπί δύο χρόνια “αἱμορραγοῦν” καρδιές καί συνειδήσεις. Πότε θά πάψει κι αὐτή ἡ ὀδύνη;
Σάν χριστιανοί τό πιστεύουμε ὅτι δέν ἔσβησαν τά παιδιά μας κι οἱ ἄνθρωποί μας, ὅτι δέν παύουν νά ὑπάρχουν καί νά ζοῦν ἐν Χριστῷ.
Αὐτός εἶναι ἡ γνησιότερη καί μονιμότερη ἐλπίδα μας, ὁ ζωαρχικός νεκρός πού ἐγκαινίασε γιά μᾶς τήν διαδρομή τῆς κοινῆς ἀνάστασης. “Θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος”.
Ἀρχικά, λοιπόν, σᾶς προτρέπω νά παρακαλοῦμε ὅλοι μας μέ ἔμπονη καρδιά γιά τήν ἄφθαρτη ζωή τῶν θυμάτων, γιά τήν παραμυθία καί παρηγοριά τῶν οἰκείων, γιά τήν βαθιά μετάνοια τῶν ὑπευθύνων, γιά τήν ἀναθέρμανση τῆς συλλογικῆς κοινωνικῆς εὐθύνης (στήν πνευματική της διάσταση).
Δεύτερον, “ὁ φόβος ―ἐπί γῆς― φυλάει τά ἔρ(η)μα”· ἴσως ὁ φόβος τῆς καθολικῆς διαμαρτυρίας ὅπου γῆς ἀπό λαοθάλασσες Ρωμηῶν νά σταθεῖ μιά ἀποτελεσματική “φραγή” γιά ἄλλες ἀδυσώπητες καταστάσεις ἀφροσύνης.
Ὡς Ἐπίσκοπος καί πνευματικός πατέρας ὅλων σας προσεύχομαι ―καί μάλιστα μέχρι πρόσφατα πολλές φορές ἀγρυπνώντας― νά ξαναβροῦμε καί ἕνα ἄλλο δοκιμασμένο ἐργαλεῖο πνευματικῆς ἀντίστασης: τήν πονεμένη συλλογική προσευχή, τήν ἐκκλησιασμένη συλλογική προσευχητική δύναμη τῆς ἀποτροπῆς τῶν ἀτομικῶν δεινῶν καί τῶν κοινωνικῶν τραγωδιῶν.
Ἰδιαιτέρως προσεύχομαι γιά τίς ψυχές τῶν βιαίως ἁρπαγέντων τῆς τραγωδίας τῶν Τεμπῶν ἀπό τήν παροῦσα ζωή.
Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία νά παρηγοροῦν τούς οἰκείους τῶν ἀδίκως ἀπολεσθέντων καί νά ἀπαλύνει τόν δυσβάστακτο πόνο τους.
Νά μᾶς ἐπανατροχιάσει κι ἐμᾶς ὅλους στόν δικό Του οὐρανό τῆς τέλειας ἀνθρωπιᾶς.
† Ὁ Γουμενίσσης Δημήτριος
