Του Δρα Δημ. Σταθακόπουλου
Το φθινόπωρο του 2008, εν μέσω του ” σκανδάλου της ιεράς μονής Βατοπεδίου” , είχα άρθρογραφίσει στο περιοδικό Δικηγορική Επικαιρότητα , πως ναι μεν αντιλαμβανόμουν τις μέχρι τότε δικαστικές αποφάσεις , καθώς και τις γνωμοδοτήσεις καθηγητών ( πχ Μιχ. Σταθόπουλου), πως δεν ισχύουν έναντι του Ελληνικού Δημοσίου , τα Βυζαντινά χρυσόβουλλα και οθωμανικά φιρμάνια, ούτε καν η χρησικτησία σε δημόσιες εκτάσεις, εν τούτοις δεν τις ενστερνιζόμουν .
Ο λόγος ήταν πως πίστευα ότι θα το βρίσκαμε μπροστά μας , αφού αν δεν ισχύουν στην Ελλάδα που θεωρεί εαυτόν διάδοχο του Βυζαντίου ( λόγω γλώσσας και ορθοδοξίας) , τότε γιατί να ισχύουν σε τρίτες χώρες , όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Συρία , η Τουρκία ;
Έγραφα τότε πως στο άμεσο μέλλον θα τα αμφισβητήσουν οι τρίτες χώρες, άρα θα χάσουν την ιδιοκτησία τους Μονές ή Προσκυνήματα , όπως του Σινά, αφού τα κράτη στηριζόμενα στο σκεπτικό της Ελληνικής έννομης τάξης, θα εκδώσουν παρόμοιες ή ίδιες αποφάσεις υπέρ του Δημοσίου τους και κατά των Ιερών μονών/ προσκυνημάτων .
Και δυστυχώς επαληθεύτηκα .
Άραγε γιατί πέφτουμε απο τα σύννεφα, όταν ήταν αναμενόμενο ;
Εμείς το προκαλέσαμε και αιτιολογήσαμε πανηγυρίζοντας τότε με αφορμή το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ιεράς Μονής Βατοπεδίου.
Το απόσπασμα της Αρειοπαγιτικής απόφασης που εκδόθηκε 17 χρόνια μετά, μεταξύ άλλων αναφέρει:
Αποφ 781 / 2020, Α1 Πολιτικό Τμήμα, Α.Π:
” …..ότι στην ένδικη αγωγή της, την οποία στήριξε αποκλειστικά σε παράγωγο τρόπο κτήσης κυριότητας των επίδικων εκτάσεων δυνάμει των επικαλούμενων χρυσόβουλλων λόγων, περιέχεται και ιστορική βάση πρωτότυπου τρόπου κτήσης κυριότητας τούτων με χρησικτησία. Από τους λόγους όμως αυτούς ο μεν έβδομος είναι προεχόντως απαράδεκτος, εφόσον δεν αναφέρεται στο αναιρετήριο, ότι ο ισχυρισμός που στηρίζει το συγκεκριμένο λόγο αναίρεσης και δεν υπάγεται στις εξαιρέσεις του άρθρου 562 παρ.2 ΚΠολΔ, που προαναφέρθηκαν, είχε προταθεί στο Δικαστήριο της ουσίας (Εφετείο), που εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση και μάλιστα νόμιμα, ενόψει και των σχετικών παραδοχών του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, ότι το εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο, κατά τη συζήτηση της υπόθεσης, προέβαλε δικαίωμα ιδίας κυριότητας επί των επίδικων εκτάσεων, ο δε όγδοος λόγος αναίρεσης είναι αβάσιμος, γιατί, όπως προκύπτει από το προαναφερόμενο περιεχόμενο της ένδικης αγωγής της αναιρεσείουσας, στο δικόγραφό της διαλαμβάνεται, πλην άλλων και ιστορική βάση πρωτότυπου τρόπου κτήσεως κυριότητας των επίδικων εδαφικών εκτάσεων με χρησικτησία.”.
Επομένως όλα αναμενόμενα και νομικά τεκμηριωμένα για να δώσουμε ” έτοιμη τροφή ” στα δικαστήρια Αιγύπτου, Ισραήλ, Συρίας, Τουρκίας, να αποκτήσουν αυτοδικαίως την περιουσία που είχαν/ έχουν (;) οι ιερές μονές και τα προσκυνήματα, την οποία στήριξαν σε βυζαντινά χρυσόβουλλα και φιρμανια , τα οποία η δικαιοσύνη έκρινε τελεσίδικα πως δεν ισχύουν στην Ελλάδα. Τότε γιατί να ισχύουν στην Αίγυπτο ή τις άλλες χώρες ;
