ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ από το άρθρο
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ (ο ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ) Ο χαρισματούχος της Ιεραποστολής
Εἶναι τά ἴδια του τά λόγια σέ μία ὁμιλία του, τήν ὁποία ὁ γράφων ἄκουσε καί κράτησε σημειώσεις, σέ χρόνους, ὅπου διακονοῦσε ὡς ἱεραπόστολος στήν Ἀφρική. Ἔλεγε:
«Ἦταν ἀμέσως μετά τά ἐγκαίνια ἑνός νέου ναοῦ σέ ὑψόμετρο 1600μ. στή Δυτική Κένυα. Πρός τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ἕνας διάκονος μοῦ εἶπε ψιθυριστά: Ἡ κόρη του π. Παύλου κατά της 11:00 τό μεσημέρι πέθανε, θά τοῦ τό πεῖτε βέβαια ἐσεῖς. Ἤξερα τό παιδάκι, εἴχαμε προσευχηθεῖ γι' αὐτό. Πολύ σύντομα ἀπό μία ἐλονοσία εἶχε βρεθεῖ σ' αὐτή τήν δοκιμασία τήν μεγάλη. Ἀνεβοκατεβαίνοντας μέ δυσκολία τούς ἀγροτικούς δρόμους τῆς ἀπομονωνομένης ἐκείνης ὀρεινῆς περιοχῆς πού ἡ τροπική βροχή τούς εἶχε κάνει ἰδιαίτερα λασπερούς καί ἐπικινδύνους, φτάσαμε νύχτα στό σπίτι τοῦ π. Παύλου. Τό μικρό κοριτσάκι 4 ἐτῶν ἦταν ξαπλωμένο σέ ἕνα μεγάλο κρεβάτι σάν νά κοιμόταν γαλήνια. Δίπλα του ἐκείνη ἡ μητέρα μέ τά μεγάλα καρτερικά μάτια καί ἐκείνη τή βαθειά συλλογή πού οἱ ἀφρικανίδες γυναῖκες ἔχουν πάντα στά μάτια τους. Ἦταν τόσο καλό παιδί, πάντα πρῶτο μέ χαιρετοῦσε, μοῦ ψιθύρισε στήν ἀμηχανία του ὁ πατέρας του. Διάβασα Τρισάγιο. Εἴπαμε μερικά λόγια παρηγορητικά. Πάντα ἐκεῖ, σ' αὐτές τίς ὧρες εἶναι μία εὐκαιρία ἑνός μηνύματος. Ἡ Διονυσία πέρασε αὐτή τή θύρα καί εἶναι στήν ἀγκαλιά τοῦ ἀγαπημένου της Χριστοῦ. Τό βράδυ μόνος στό δωμάτιο τοῦ σχολικοῦ ξενῶνα, πού μᾶς φιλοξένησε, δίπλα στό φῶς τῆς λάμπας, καθώς ἡ βροχή ἔπεφτε στά μπανανόφυλλα καί στίς τσίγκινες στέγες, ἀναπολοῦσα τή μέρα πού περάσαμε, ἐνῶ μακρυά μέσα στή νύκτα ἠχοῦσε ἀκόμα τό τύμπανο. Ἦταν σύμφωνα μέ τά ἔθιμα ἀπ' τό σπίτι πού πενθοῦσε. Στήν κόπωσή μου ἀναρρωτήθηκα, γιατί βρισκόμαστε τελικά ἐδῶ; Τί κάνουμε; Ἦρθαν ἀνακατεμένα στήν σκέψη μου τά διάφορα πού λέγονται γιά τήν ἱεραποστολή: κήρυγμα, ἀγάπη, ἐκπαίδευση, πολιτισμός, εἰρήνη, ἀνάπτυξη. Ἀπότομα ὅμως ἕνα φῶς ἄστραψε καί ἀποσαφήνισε στήν ὁμίχλη τοῦ κουρασμένου μου μυαλοῦ, τήν οὐσία τοῦ ζητήματος: "Φέρνουμε τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως"!
Κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο ἔχει μοναδική ἀξία, θά ἀναστηθεῖ. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, ἡ τιμή καί ἡ ἐλπίδα. Χριστός Ἀνέστη. Τούς μαθαίνω νά γιορτάζουν τήν Ἀνάσταση, μέσα στό μυστήριο τῆς ἐκκλησίας καί νά τήν προγεύονται, χορεύοντας, χαμογελῶντας καί μιλῶντας. Σάν σέ φευγαλέο ὅραμα εἶδα τήν μικρή ἀφρικανίδα νά μέ χαιρετάει πρώτη ὅπως τό συνήθιζε, βοηθῶντας νά καταλάβω πιό ἄμεσα τό κέντρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς. Στήν Ἀφρική καί στήν Εὐρώπη καί ἕως ἐσχάτων τῆς γῆς. Νά μπολιάζεις τούς ἀνθρώπους μέ τήν ἀλήθεια, μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως, νά τούς μαθαίνεις νά τή γιορτάζουν μέσα στήν ἐκκλησία. Ἐκεῖνο πού λαχταροῦν ξέρετε οἱ ἀδελφοί μας στίς ἀπομακρυσμένες περιοχές τῆς Ἀφρικῆς καί τῆς Ἀσίας ἤ ἄν θέλετε στίς παρυφές τῶν μεγάλων καί πλουσίων πόλεων μας μέσ' τήν ἀποκαρδίωση καί τή μοναξιά τους, δέν εἶναι τόσο παρηγορητικά λόγια, μεγάλες κουβέντες, λίγα ὑλικά ἀγαθά ἤ πολιτιστικά ψίχουλα. Ποθοῦν μυστικά ἤ συνειδητά μέ τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, τήν ἐλπίδα, τήν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου. Τελικά ἀναζητοῦν τόν ζῶντα Χριστό, τόν τέλειο ἄνθρωπο, τόν Θεό, τήν ὁδό καί τήν ἀλήθεια καί τήν ζωή.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας, πτωχοί ἤ πλούσιοι, ἄσημοι ἤ διάσημοι, ἀγράμματοι ἤ σοφοί στά βάθη τους λαχταροῦν νά γιορτάσουν τήν ἀνάσταση. Ἐδῶ πιστεύω ὅτι κορυφώνεται ἡ προσφορά τῆς Ὀρθόδοξης μαρτυρίας μας»
