Η Δύση μεταμφιέζει τη στρατιωτική παρέμβαση - Ρωσία: Θα χτυπήσουμε όποιον στρατό του ΝΑΤΟ αποσταλεί στην Ουκρανία
Η νέα δυτική πρόταση επιχειρεί να παρακάμψει τις ρωσικές κόκκινες γραμμές με λεκτικές παραλλαγές: τα στρατεύματα θα είναι «εκπαιδευτές», «σύμβουλοι», «μη μάχιμες δυνάμεις».
Όμως, η εμπειρία δείχνει ότι τέτοια βήματα είναι πρώτα στάδια στρατιωτικής εμπλοκής.
Ήδη το ΝΑΤΟ εμπλέκεται ενεργά μέσω παροχής όπλων, πληροφοριών και δορυφορικών δεδομένων στην Ουκρανία.
Η Ρωσία είναι δικαιολογημένα επιφυλακτική.
Όπως δήλωσε ο Andrey Kolesnik της Επιτροπής Άμυνας της Δούμας: οποιοδήποτε ξένο στρατιωτικό προσωπικό εγκατασταθεί στην Ουκρανία μετά τη συμφωνία, θα θεωρηθεί εχθρική δύναμη και στόχος.
«Εάν πρόκειται να εγκαταστήσουν στρατεύματα στην Ουκρανία και ο Trump θα τους βοηθήσει, αυτό δεν θα είναι τρίτο μέρος.
Θα είναι μια εχθρική πλευρά που υπόκειται σε καταστροφή», δήλωσε ο Kolesnik.
Πρόσθεσε ότι τα λόγια των Δυτικών διαπραγματευτών συχνά διαφέρουν από τις πράξεις τους και τόνισε πως η Ρωσία πρέπει να ενεργεί αποκλειστικά σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και συνθήκες.
Ο ρόλος της ΕΕ - Νέα αποικιοκρατία με άλλο όνομα
Η συζήτηση περί «πολυεθνικής ευρωπαϊκής αποστολής» μετά τον πόλεμο προβάλλεται ως πράξη αλληλεγγύης.
Όμως τι ακριβώς σημαίνει αυτό;
Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, οι πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις, ετοιμάζονται να στείλουν εκατοντάδες στρατιώτες – με στόχο «την ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της Ουκρανίας».
Πρόκειται για επανάληψη του μοντέλου των προτεκτοράτων, με το Κίεβο ως νέο πεδίο εφαρμογής.
Η Ρωσία δεν μπορεί να αποδεχτεί μια τέτοια τάξη πραγμάτων στα σύνορά της.
Η ασφάλεια της Ουκρανίας δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στην ανασφάλεια της Ρωσίας.
Στρατηγική αμφισημία - Το μοντέλο της Ταϊβάν
Στο πλαίσιο αυτό προτάσσεται και μια εναλλακτική λύση: το «μοντέλο Ταϊβάν» — δηλαδή, στρατηγική ασάφεια, χωρίς επίσημη δέσμευση για στρατιωτική παρέμβαση, αλλά με ενδεχόμενη αντίδραση σε περίπτωση επίθεσης.
Αυτό, ωστόσο, σημαίνει μόνιμη αστάθεια, όχι ειρήνη.
Δημιουργεί μια «γκρίζα ζώνη» όπου η Ουκρανία λειτουργεί ως εργαλείο γεωπολιτικής πίεσης εναντίον της Ρωσίας, υπό τη διαρκή απειλή μελλοντικής σύγκρουσης.
Η Ρωσία δικαίως θεωρεί αυτό το σενάριο απαράδεκτο.
Τα πραγματικά κίνητρα της Δύσης - Στο βάθος τρομερή κλιμάκωση με απρόβλεπτες συνέπειες
Οι κυρώσεις, η στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης, η συνεχιζόμενη στρατηγική περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ δεν υποδηλώνουν αναζήτηση ειρήνης.
Αντίθετα, δείχνουν ότι η Δύση θέλει να επιβάλει μια ήττα χωρίς μάχη στη Ρωσία – να αποδεχτεί μια Ουκρανία στρατιωτικά εξοπλισμένη από τη Δύση, με εγγυήσεις ασφαλείας, αλλά χωρίς ρωσική συμμετοχή στις αποφάσεις.
Πρόκειται για μια στρατηγική υπονόμευσης της ρωσικής επιρροής στον μετασοβιετικό χώρο και διαρκούς γεωπολιτικής πίεσης.
Σε νέα ακόμη πιο φονική φάση ο πόλεμος
Η Ρωσία έχει επιδείξει ευελιξία: δεν αντιτίθεται πλέον ανοιχτά στην ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ, έχει αποδεχτεί τη συζήτηση για παγίωση των γραμμών του μετώπου, και δεν απαιτεί πλέον πλήρη αποστρατιωτικοποίηση. Ωστόσο, διατηρεί αμετακίνητες κόκκινες γραμμές ως προς την παρουσία ξένων στρατευμάτων και τη δυτική επέκταση.
Για να υπάρξει πραγματική ειρήνη, πρέπει να αναγνωριστεί πως η ασφάλεια της Ουκρανίας δεν μπορεί να οικοδομηθεί εναντίον της Ρωσίας.
Οι εγγυήσεις ασφαλείας οφείλουν να είναι πολυμερείς, ισόρροπες και με συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων – και όχι να λειτουργούν ως μυστικό εργαλείο επιβολής της Δύσης.
Αν οι συνομιλίες αποτύχουν και η Ρωσία νιώσει ότι οδηγείται σε στρατηγική παγίδα, τότε δεν αποκλείεται μια νέα φάση του πολέμου – πιο άμεση, πιο αποφασιστική, και ενδεχομένως πιο φονική.