Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Λίγα χρόνια μετά την επίσκεψη της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Άθωνα της Ελληνικοτάτης Μακεδονίας και την απόβαση του Αποστόλου Παύλου στην μακεδονική ακτογραμμή στον λιμένα της αρχαίας Νέαπολης , της μετέπειτα βυζαντινής Χριστουπόλεως που τιμούσε τον ίδιο τον ΧΡΙΣΤΟ και της σημερινής Καβάλας, της Ελλάδος των νεοελλήνων εκείνων πολιτικών που χάρισαν σε άλλους ιστορία και όνομα , λες και η ιστορία ήταν κτήμα τους, να την κάνουν ότι θέλουν ...ΠΑΤΑΝΕ λοιπόν αυτά αγιασμένα ποδαράκια στην Μακεδονία μας του ίδιου του παιδιού που ευλόγησε ο ΚΥΡΙΟΣ κρατώντας το στην αγκαλιά του.
ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ - ΕΣΥ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΣ και έτσι η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ θα είναι πάντα ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Δεν υπάρχει περίπτωση πολύ σύντομα να μην επαληθευτεί ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ.
Για αυτό και το παρόν το αφιερώνω στην φιλτάτη Μακεδονία μας που μέχρι αυτή την ώρα παίζουν εις βάρος της ένα σωρό παιχνίδια τα πάσης φύσεως θεριά.
Ας πιάσουμε τα πράγματα ως έχουν με το στόμα ένας σπουδαίου επισκόπου ομολογητή του Αυγουστίνου Καντίωτη.
Ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἐπεισόδια τῶν Εὐαγγελίων εἶνε τὸ ἑξῆς.
Μιὰ μέρα πλησίασαν τὸ Χριστὸ κάτι φτωχὲς μανάδες μὲ τὰ παιδιά τους στὴν ἀγκαλιά, γιὰ νὰ τὰ εὐλογήσῃ.
Οἱ μαθηταὶ τὶς διώχνανε, νὰ μὴν τὸν ἐνοχλοῦν.
Ὁ Χριστὸς ὅμως εἶπε· «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με»· ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ ᾿ρθοῦν κοντά μου (Μᾶρκ. 10,14).
Καὶ τὰ πῆρε στὴν ἀγκαλιά του τὰ φτωχὰ παιδιὰ τῶν ψαράδων, τὰ εὐλόγησε καὶ τοὺς εἶπε λόγια πατρικά.
Γιατί τὰ λέω αὐτά; Γιατὶ ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιὰ ἐκεῖνα, ποὺ πῆρε στὴν ἀγκαλιά του ὁ Χριστός, ἦταν καὶ ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος.
Τότε ὁ Κύριος εἶπε· «Ὅστις ταπεινώσῃ ἑ αυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῶ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται»· ὅποιος ταπεινωθῇ σὰν αὐ τὸ τὸ παιδί, αὐτὸς εἶνε ὁ ἀνώτερος στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν· κι ὅποιος δεχθῇ ἕνα τέτοιο παιδὶ στὸ ὄνομά μου, ἐμένα δέχεται (Ματθ. 18,4-5).
Ἕνα, λοιπόν, ἀπὸ τὰ παιδιὰ αὐτὰ ποὺ εὐλόγησε ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ Ἰγνάτιοςο μετέπειτα ΘΕΟΦΟΡΟΣ , ποὺ μεγάλωσε κοντὰ στοὺς ἀποστόλους.
Γνώρισε τὸν Ἰωάννη τὸν Θεολόγο καὶ ἔγινε μαθητής του. Ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους χειροτονήθηκε διᾶκος, ἔπειτα πα πᾶς, καὶ τέλος ἐπίσκοπος στὴ μεγάλη πόλι τῆς Ἀντιοχείας.
Εἶνε ὁ δεύτερος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας μετὰ τὸν Εὔοδο.
Εἶχε ἐπίγνωσι τῆς ἀποστολῆς του. Ὅταν λειτουργοῦσε, λέει ὁ βίος του, ἔβλεπε ὀπτασίες, νὰ γεμίζῃ ἀγγέλους τὸ ἅγιο βῆμα. Ὅπως ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ποὺ «ἀγγέλους ἔσχε συλ λειτουργοῦντας», ἔτσι καὶ αὐτός.
Ἦταν ἐπίσκοπος σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα κέντρα τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ, στὴν Ἀντιόχεια, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κύπρο. Δὲν ἦταν τό τε εὔκολο νὰ εἶσαι Χριστιανός. Ὁ χριστιανισμὸς στοίχιζε συλλήψεις, φυλακίσεις, θάνατο.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἑσπερινὴ ὁμιλία στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, Σάββατο 19-12-1970)
ηλ.πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=44947
https://antexoume.wordpress.com/2014/12/19/%CE%BF-
ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ
Η μεταγωγή του Ιγνατίου στη Ρώμη είχε την έννοια προσφοράς θεάματος προς το ρωμαϊκό όχλο, εν είδει θριάμβου, μετά την επιστροφή του αυτοκράτορα από την εκστρατεία. Οι συνοδοί στρατιώτες κατά την επιστροφή συνελάμβαναν και άλλους χριστιανούς για μια πιο … “πληθωρική” παράσταση μπροστά στα θηρία της αρένας.
Τότε ωδηγήθηκε ο Ιγνάτιος στη Ρώμη με τη συνοδεία στρατιωτών, που τους ονομάζει «λεοπάρδους». Έκανε όμως ενδιάμεσους σταθμούς στις μικρασιατικές πόλεις Φιλαδέλφεια, Σμύρνη και Τρωάδα, από την οποία συνέχισε το ταξίδι του μέσω Φιλίππων (Νεαπόλεως Μακεδονίας), Δυρραχίου (Αλβανίας) και Πρίντεζι (Ιταλίας).Ο Ιγνάτιος έκανε αυτή την πολύμηνη αναγκαστική πορεία αγόγγυστα, με όλο και μεγαλύτερο πόθο για το μαρτύριο, αντιλαμβανόμενος ότι ο μαρτυρικός θάνατος θα τον οδηγούσε στον Κύριο, αλλά και ότι με την υπομονή και πίστη του θα στήριζε τους υπολοίπους αιχμαλώτους.
Στην Σμύρνη ο Άγιος πληροφορήθηκε, από χριστιανούς που ήρθαν από τη Ρώμη, πως κάποιοι πιστοί επεδίωκαν την αναθεώρηση της δίκης του.
Όμως ο ίδιος έχοντας συνειδητοποιήσει την ανάγκη του μαρτυρίου, τους έγραψε επιστολή με την οποία παρακαλούσε να παύσουν αυτές τις προσπάθειες.
Η επιστολή συντάχθηκε “τη προ εννέα καλλανδών Σεπτεμβρίων”, δηλαδή στις 24/8, και αποτελεί το πρώτο, κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο, χρονολογημένο χριστιανικό κείμενο. Οι δέκα συνοδοί στρατιώτες του Ιγνατίου, ήταν σκληροί, αλλά του επέτρεπαν να δέχεται επισκέπτες, συνήθως μετά από δωροδοκία.
Εν συνεχεία η πορεία συνεχίστηκε και έφθασαν στην Τρωάδα, όπου πληροφορήθηκαν πως ο διωγμός στην Αντιόχεια είχε σταματήσει.
Έπειτα η συνοδεία πέρασε στην Ελλάδα διά Νεαπόλεως και Φιλίππων, όπου συνελήφθησαν και άλλοι χριστιανοί. Αφού διαπέρασαν Μακεδονία και Ήπειρο, από την Επίδαμνο πέρασαν με πλοίο στη Ρώμη.
Ο Ιγνάτιος μαρτύρησε την 20η Δεκεμβρίου στο Κολοσσαίο γινόμενος βορρά σε άγρια θηρία.
https://www.ekklisiaonline.gr/nea/agios-ignatios-ieromartyras-20-dekemvriou-o-vios-tou-agiou/
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ διέρχεται από την Ελληνικοτάτη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ , στηρίζει τους εκεί πιστούς , στους Φιλιππους όπου υπάρχει έντονη η παράδοση της πνευματικής παρουσίας του.