τὰ ᾿δωσα ὅλα καὶ ἀγόρασα τὸ μνῆμα.
Δύο μέτρα μάκρος καὶ βάθος ἕνα,
κι ἄφησα δίπλα μου χῶρο γιὰ σένα.
Θέλεις δὲ θέλεις, θὰ τ᾿ ἀγοράσεις,
ἀργά ἤ γρήγορα, γιὰ νὰ πλαγιάσεις.
Σὲ ξεμολόγο νὰ ᾿χεις φροντίσει,
τὰ ἁμαρτήματα νὰ ᾿χεις ἀφήσει.
Μ᾿ ἄδεια τὰ χέρια θὰ ταξιδέψεις,
Μακάριος θὰ ᾿σαι ἄν θὰ προβλέψεις.
Τώρα ποὺ ζεῖς στὴ μάταιη γῆ,
στεῖλ᾿ τα ἐπάνω μὲ ἐπιταγή.
Συγγνώμη ζητάω, ἄν σ᾿ ἔχω πικράνει,
ἕνα σου δάκρυ ἄν στάζει μοῦ φθάνει!
Ἀμήν.
Καλή συνάντηση στὰ Ἐπουράνια Παλάτια τοῦ Οὐρανοῦ.
Ὁ Θεός νὰ ἐλεήσῃ ὅλους ἡμᾶς. Ἀμήν.
Νικόδημος Μοναχός, Καψαλιώτης