Αν δεν αντιδράσουμε θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την Πατρίδα και εμείς τί κάνουμε γι' αυτή; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία με την Παράδοσή της, τους Αγίους και τους Ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μήν μιλάμε! Είναι φοβερό!
Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης.
Σήμαντρα, καμπάνες και κύμβαλα αλλαλάξτε εν κλαυθμώ. Μεσίστιες κυματίστε όλες οι σημαίες. Βαρύ πένθος έπεσε. Ο Θοδωράκης έφυγε. Έφυγε το διαμάντι του Μωριά, έφυγε ο πολέμαρχος της Επανάστασης, έφυγε ο στυλοβάτης της Ελευθερίας, έφυγε ο φύλακας του Γένους, έφυγε το στολίδι της Ελλάδας.
4 Φεβρουαρίου στα 1843. Τριήμερο πένθος κηρύσσεται στη χώρα. Ο Αρχιστράτηγος της Παλιγγενεσίας, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης του Κωνσταντή και της Ζαμπίας, αφήνει την στερνή του πνοή και περνά στο Πάνθεον των Ηρώων δίπλα στο Λεωνίδα, το Μέγα Αλέξανδρο, το Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στους συμπολεμιστές του Ανδρέα Μιαούλη, Οδυσσέα Ανδρούτσο, Αθανάσιο Διάκο και τόσους άλλους.
Οι οικείοι του τον ντύνουν με την επίσημη στολή του Αντιστρατήγου και τον βάζουν ευλαβικά στο φέρετρο. Στα πόδια του τοποθετούν μια τούρκικη σημαία, λάφυρο της Εθνεγερσίας ενώ τον ίδιο τον σκεπάζουν με τη Γαλανόλευκη.
Πάνω στο φέρετρο ακουμπούν το σπαθί, τα παράσημα του, την περικεφαλαία του και τις σπαλέτες.
Ακολουθεί γοερό μοιρολόι, το πλήθος φωνάζει σπαρακτικά: «Σε κλαίνε χώρες και χωριά σε κλαίνε βιλαέτια!».
Κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης τελετής κάποιοι λιποθυμούν, ενώ ο Γενναίος σοβαρός και πολύ συγκινημένος, συγκρατούσε τον εαυτό του. Οι συναγωνιστές του Γέρου έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμό του αρχηγού τους. Εχάσαμε τον Γέρον, δεν έχουμεν πλέον την σκιάν του αναγκαίου Κολοκοτρώνου.
Ανήρ μέγας ετελεύτησε.
Αυτός που ηγήθηκε ατάκτων, απείθαρχων και ανεκπαίδευτων ανδρών, με πενιχρές προϋποθέσεις, χωρίς οργανωμένη υποστήριξη, αυτός που αντιμετώπισε πολλάπλάσιες δυνάμεις εχθρικών στρατευμάτων, αυτός που δεν δείλιασε μια στιγμή, αυτός που έδωσε στην Ελλάδα την Ελευθερία, αυτός ο Κολοκοτρώνης σίγησε για πάντα.
Η Ελληνική γη, αυτή που πότισε με το αίμα του για την Ελευθερία του Γένους, δέχεται φιλόξενα τον μεγάλο Πατριώτη, ενώ ο τόσο γνώριμος σ’ αυτόν κρότος από τις ομοβροντίες των πυροβόλων ήρθε να αποχαιρετήσει την αδάμαστη ψυχή του στο ατέλειωτο ταξίδι της στην αιωνιότητα.
180 χρόνια αργότερα, ελάτε οι Νεοέλληνες να αφουγκραστούμε τα βουνά και τα λαγκάδια που αντιλαλούν διαλαλώντας στους αιώνες την Κολοκοτρωναίικη λεβεντιά, ελάτε να γονατίσουμε για τον Γέρο του Μωριά και να του υποσχεθούμε ότι πιστοί στα παραγγέλματά του θα αγωνιστούμε για την Πίστη και την Πατρίδα. Κι εσείς θάλασσες και νησιά και όρη και κοιλάδες και φρούρια και παλαίστρες πολυυμνήτων μαχών αντιβοάτε το όνομά του στους αιώνες!
Στρατηγέ Κολοκοτρώνη, δε σε ξεχνάμε, στις φλέβες μας ρέει το δικό σου αίμα, το αγνό, το ελληνικό, το πατριωτικό, το ΕΛΕΥΘΕΡΟ.
Του Στρατηγού Θοδωρή Κολοκοτρώνη
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ!
Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ