Στα οικονομικά αδιέξοδα να φωνάξουμε τον άγιο Νικόλαο

 

 

( ευχαριστούμε και αναρτούμε  για το παρακάτω κείμενο- μελέτη  που μας στάλθηκε ) 

 Ο άγιος Νικόλαος, ένας από τους πιο λαοφιλείς αγίους στη χώρα μας, είναι γνωστός στον περισσότερο κόσμο, κυρίως ως προστάτης και διασώστης των ναυτικών στις φουρτουνιασμένες θάλασσες. 

Το όνομά του όμως, που σημαίνει Νίκη του λαού, τον αναδεικνεύει παράλληλα και πρωτίστως ως κραταιό νικητή και αρωγό των πιστών στις τρικυμίες του βίου και στους κλύδωνες των παντοειδών αναγκών, κινδύνων και  πειρασμών. 

Μάλιστα, η ανταπόκρισή του, στις επικλήσεις των αναγκεμένων, είναι άμεση, «πανταχού γαρ καλούμενος, οξέως προφθάνεις… και σώζεις εκ των πειρασμών και περιστάσεων», όπως ψάλλεται σε τροπάριο του εορταστικού Εσπερινού του.

 

   Ο άγιος Νικόλαος είναι μια πλατιά αγκαλιά αγάπης, ελέους και φιλανθρωπίας. 

Γι’ αυτό, και το άλλο μεγάλο δώρο του προς τον άνθρωπο είναι η ελεημοσύνη,  που την άσκησε σε όλη τη ζωή του και η οποία ήταν παροιμιώδης. 

Αλλά εξακολουθεί να την ασκεί με μεγάλη ζέση και μετά την κοίμησή του. 

Αυτή την καθ’ υπερβολήν αγάπη του και έμπρακτη βοήθεια, και μετά θάνατον, προς τους πτωχούς και στερημένους των βασικών υλικών αγαθών, μας τη φανερώνει ένα εκπληκτικά θαυματουργικό περιστατικό από το συναξάρι του. 

Το περιστατικό εμπεριέχεται και στο βιβλίο  «Λόγοι για τον άγιο Πορφύριο, εκδ. Ακτή, Κύπρος, 2015, σελ. 87-89», όπου και μας το αφηγείται  με το γνωστό αυθόρμητο ύφος του ο μακαριστός πατήρ Ανανίας Κουστένης:

 «Ο άγιος Νικόλαος, λοιπόν, ήταν ελεήμων. Και λέει ο Συμεών ο Μεταφραστής, σπουδαίος αυτός συλλέκτης Βίων αγίων, ο Συναξαριστής, ήταν στην Κωνσταντινούπολη, λέει ο Συμεών, ένας ανθρωπάκος που ήξερε λαούτο. Κι αγαπούσε πάρα πολύ τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Ποιον άλλον; Τον «μείζονα εν γεννητοίς γυναικών». Κι ήθελε να του πει ευχαριστώ. Δεν είχε όμως ούτε κερί να του βάλει ούτε τι άλλο να κάνει. Και τι έκανε λέτε; Πήγαινε  έξω απ’ την πόρτα της εκκλησίας κι έπαιζε το λαούτο, όχι από ασέβεια, προσέξτε, αλλά για να ευχαριστήσει τον άγιο Ιωάννη, που τού ’δωσε  λαούτο, που του δίνει ψωμάκι και τρώει, πού και πού. Τόσες ευκαιρίες και αφορμές έχουμε να ευχαριστούμε τον Θεό! Κι ο άγιος Ιωάννης πολύ ευχαριστήθηκε, και περισσότερο από την πρόθεση και την αγνότητα αυτού του ανθρώπου.

 

  Και κατέβηκε ο άγιος Ιωάννης μια μέρα. Κατεβαίνουν οι άγιοι. Δεν είναι δύσκολο. Εμείς δεν τους βλέπουμε. Και του λέει, «Αδελφέ, σ’ ευχαριστώ, που μ’ αγαπάς τόσο και που διασκεδάζεις τον κόσμο και που το κάνεις για μένα. Εγώ όμως δεν είχα ποτέ λεφτά και δεν έχω τίποτα να σου δώσω. Ήμουνα στην έρημο από παιδάκι. “Εξ αυτών των σπαργάνων”, που λένε οι ύμνοι. 

Αλλά κάτσε να φωνάξουμε τον άγιο Νικόλαο που ξέρει από λεφτά και φτωχολογιά και φιλανθρωπίες, - τον άγιο Νικόλαο!- να μας φέρει». Φωνάζει, «Νικόλαε!», αμέσως έφθασε ο άγιος. (Ο Πρόδρομος φώναξε. Κάτσε, ρε παιδί μου! Ο Πρόδρομος φώναξε! 

Για μας είναι δύσκολο. Αλλά γι’ αυτούς δεν είναι δύσκολο. Είναι το φυσιολογικό). – «Τι θες;» -«Να βρεις», λέει,  «χρήματα να δώσεις σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί πολύ μ’ ευχαριστεί που παίζει το λαούτο… Κι ο άγιος αμέσως. – «Να πάω στο ταμείο του βασιλιά». – «Μα είναι κλειδωμένο». – «Εγώ θα μπω», λέει. (Κλειδώνω κι αμπαρώνω κι ο κλέφτης μέσα βρίσκεται, λέει για τον ήλιο ένα αίνιγμα). 

Λοιπόν, πάει, παίρνει ένα γενναίο ποσόν, (οι άγιοι όταν κάνουν δωρεά, κάνουν δωρεά! Δεν κάνουν ψίχουλα!). Το πήρε, (με ξένα κόλλυβα έκανε μνημόσυνο), το πήγε στον άγιο Ιωάννη. Του λέει, -«παρ’ το». Κι ο άγιος το ενεχείρισε, το έδωσε στα χέρια του φτωχού αυτού. Το πήρε εκείνος. Όχι περιχαρής. Χάρηκε που είδε τον άγιο Νικόλαο, χάρηκε που είδε τον Πρόδρομο, τ’ άλλα όλα είναι για χρήση. Έτσι είναι το χρήμα. Κάνουμε χρήση. Άμα κάνουμε κατάχρηση, είναι πολύ κακό.

 

  Την άλλη μέρα εμαθεύθη στην Πόλη ότι έγινε κλοπή. Διέρρηξαν το βασιλικό ταμείο. Συνέλαβαν τους συνήθεις υπόπτους και τους πήγαν μέσα. 

Τό  ’μαθε, λοιπόν, ο ανθρωπάκος, παίρνει τα λεφτά και πάει κατ’ ευθείαν στον βασιλιά. Και λέει, -«Εγώ τα έχω! Εγώ τα έχω τα λεφτά!». Έχει σημασία και η λέξη. –«Πού τα βρήκες εσύ; Τά ’κλεψες!» -«Όχι», λέει. –«Ποιος σ’ τά ’δωσε;» -«Μου τά ’δωσε ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Εγώ ξέρετε τι δουλειά έκανα. Έστειλε τον άγιο Νικόλαο και τά ’φερε». Δεν τον πίστεψαν. Σου λέει, κατεργάρης είναι. Πολλοί ντύνονται και καλόγεροι, ντύνονται και παπάδες, ντύνονται και καλογριές μερικές…αντιποίηση αρχής.

 

  Τελικά, αφού τον κράτησαν εκεί, άρχισαν να τον ανακρίνουν, κατάλαβαν ότι  ο άνθρωπος έλεγε  αλήθεια. Ήταν μπροστά κι ο βασιλιάς. Και   λέει, «Δεν είμαι εγώ κύριος και κάτοχος ούτε των χρημάτων ούτε της βασιλείας. “Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής” Ό,τι  περιέχει».  Και τά ’δωσε τα λεφτά  και συγκινήθηκαν όλοι με την καλοσύνη και φιλανθρωπία του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και του μεγάλου αγίου Νικολάου, που γιορτάζει».

 

 Το θαυμαστό περιστατικό από το συναξάρι του αγίου Νικολάου που παρατέθηκε, πρέπει να ενθαρρύνει τους πιστούς, ιδιαίτερα στις μέρες μας, που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, και να τους παρηγορεί, ότι  έχουν ένα μεγάλο άγιο αρωγό και προστάτη, που είναι έτοιμος να ακούσει τις επικλήσεις τους και να προστρέξει  άμεσα σε βοήθεια. Αλλά πόσοι το γνωρίζουν ή το σκέφτονται να επικαλεστούν τον άγιο, με πίστη, στο θέμα αυτό, αλλά και σε πολλά άλλα, για να βγουν από το αδιέξοδό τους; Δεν υπάρχει περίπτωση να μην εισακουστούν, όπως βεβαιώνει και ένα εξαποστειλάριό του από τον όρθρο της εορτής του:

 

  «Τις γαρ εξ όλης πίστεως μόνον επεκαλέσατο το άγιόν σου όνομα και ουκ ευθύς εισηκούσθη θερμόν προστάτην ευρών σε;»

 «Γιατί ποιος είναι αυτός που, με την  ολοκληρωτική του πίστη  και μόνο, επικαλέστηκε το άγιο όνομά σου και δεν εισακούσθηκε αμέσως, βρίσκοντάς σε  προστάτη θερμό;».

 

  Το ίδιο δηλώνουν και οι εμβληματικοί, αλλά  και πολύ εύγλωττοι στίχοι για τον άγιο Νικόλαο, στο Συναξάρι του όρθρου της εορτής του:

 

«Ο Νικόλαος, πρέσβυς ων εν γη μέγας,

Και γης αποστάς εις το πρεσβεύειν ζέει».

«Ο Νικόλαος και όταν ήταν στη γη ήταν μέγας πρεσβευτής,

αλλά και όταν αποδήμησε από τη γη, είναι ολόθερμος στις πρεσβείες του».

 

 Είναι ,λοιπόν, ο μέγας Ιεράρχης και μυροβλήτης, Νικόλαος, «όρμος γαληνότατος, φρουρός σωτήριος, ρύστης ετοιμότατος», στον οποίο να καταφεύγουμε σε κάθε περίσταση και να ζητάμε αδίστακτα τις ζέουσες πρεσβείες του, βέβαιοι ότι πάντα θα μας ακούει. 

 

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/