Έτος 1968 όταν οι στενοί επαρχιακοί δρόμοι στην Ελλάδα ήταν το Εθνικό της δίκτυο.
όταν σταματούσε το ένα αμάξι για να περάσει το άλλο μόλις συναντιόταν αντικρυστά.
Αυτές τις εικόνες είχα παιδί 11 ετών , όταν με την οικογένεια των γονέων μου επιστρέφαμε από προσκυνηματικό ταξίδι στα Μετέωρα της Καλαμπάκας και έπρεπε να διασχίσουμε την γνωστή λίμνη της Βόλβης στην Κεντρική Μακεδονία για να να φτάσουμε στην Ανατολική.
Όταν συναντούσαμε αυτοκίνητο στο δρόμο κάναμε χαρά και το κορνάραμε.
Μόνο που αυτή την φορά και έξω ακριβώς από το γνωστό προσκύνημα της ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ στην Ρεντίνα της Βόλβης πήγαμε να " κορνάρουμε" στον θάνατο.
τι συνέβη;
Ένα φορτηγό εκείνης της εποχής ενώ είχαμε παραμερίσει και μειώσει την ταχύτητα για να περάσει άνετα ερχόταν καταπάνω μας ( μετά ο ίδιος ο οδηγός μας είπε ότι αποκοιμήθηκε πάνω στο τιμόνι)
Οι συγκλονιστικές φωνές των γονέων μου είναι ακόμα αποτυπωμένες στο μυαλό μας.
Αλλά εκείνο που δεν θα μπορούσα να ξεχάσω ποτέ, ήταν το γεγονός ότι επάνω στο τιμόνι εκτός από τα χέρια του οδηγού εμφανίστηκαν δυο στιβαρά νεανικά γυναικεία χέρια και το άρπαξαν.
Ταυτόχρονα το αυτοκίνητο δίχως κανείς να πατήσει γκάζι επιτάχυνε και σηκώθηκε στις δυο ρόδες στο πλάι(όπως βλέπουμε στις ταινίες).
Όλοι μας πέσαμε προς την αριστερή πλευρά και το αυτοκίνητου με αυτόν τον τρόπο απέφυγε την σύγκρουση και πέρασε ξυστά.
Αμέσως μετά έσβησε η μηχανή του και όλοι οι επιβαίνοντες αποσβολωμένοι κατεβήκαμε ακριβώς στο ύψος του προσκυνήματος του ιστορικού ναυδρίου της ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ.
Εκείνο που θυμάμαι επίσης ήταν ότι και ο οδηγός του φορτηγού που είχε συνέλθει από τον στιγμιαίο ύπνο του και παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα κατέβηκε και σταυροκοπιόταν και φώναζε:
" όλοι να πάμε μέσα στην ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ, σήμερα μας έσωσε όλους"
από τότε δεν έπαυσα σε κάθε διαδρομή να μην προσκυνάω την ΧΑΡΗ της ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΟΡΤΑΖΕΙ
Σε έναν μεγάλο χώρο ανάμεσα σε δέντρα και φυτά βρίσκεται το πανέμορφο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας στη Ρεντίνα, λίγη ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη.
Πέρα από την απαράμιλλη ομορφιά του, το εκκλησάκι φημίζεται και για τις θαυματουργές του ικανότητες, καθώς άνθρωποι από κάθε μεριά της Ελλάδας υποστηρίζουν πως αφού προσκύνησαν το πρόβλημά τους λύθηκε.
Η ιστορία της
Ο μικρός ναός με την ιδιαίτερη έως ιδιόμορφη αρχιτεκτονική είναι το καμάρι των κατοίκων του χωριού Μόδι και χτίσθηκε από αυτούς στα μέσα του 18ου αιώνα όπως αναφέρουν και οι επιγραφές. Στο Μόδι διηγούνται πως ο ιερέας ονόματι παπά – Θεμελής που είχε το αμπέλι του κοντά στο σημείο όπου σήμερα είναι η εκκλησία είδε σε όνειρο την Άγια να τον προστάζει να βγάλει την εικόνα της μέσα από τον κούφιο κορμό ενός δέντρου και να την τοποθετήσει μέσα σε εκκλησία που θα χτίσει στην συνεχεία.
Ο ιερέας ήταν υπαρκτό πρόσωπο και με απόγονους στο χωριό που φέρουν το όνομα του ως επίθετο τους. Μια άλλη (παρόμοια) εκδοχή είναι αυτή που διηγούνταν κάποιοι ότι την εικόνα ανακάλυψε μέσα σε ένα κούφιο καραγάτσι που έκοψε ένας Τούρκος προεστός. Ένας Μοδιώτης τον βοήθησε να μεταφέρει με το κάρο του τα ξύλα στα Βρασνά και ο Τούρκος του παρέδωσε την εικόνα και του επέτρεψε να χτίσει εκκλησία. Όπως και να χει στο σημείο, που όλοι γνωρίζουμε σχεδόν, πάνω στον Εθνικό δρόμο χτίσθηκε το 1869 ο ναός από Ηπειρώτες μαστόρους που εργαζόταν στην περιοχή (οι ίδιοι έχτισαν και την εκκλησία στον Άνω Σταυρό). Μάλιστα όπως αναφέρουν συγγραφείς μέσα από διηγήσεις ντόπιων, την εκκλησία προίκισε ο Σουλτάνος με 400 στρέμματα γης και τα σχετικά έγγραφα από αυτή την προικοδότηση είχαν περιέλθει στον Σταθάτο που ήταν ο πρώτος Έλληνας ιδιοκτήτης του τσιφλικιού, μετά την Τουρκοκρατία. Ο ναός της χτίσθηκε στα ερείπια παλιότερου κτίσματος που πιθανότατα άνηκε στην αρχαία Αρέθουσα. Πολύ κοντά στο σημείο του ναού υπήρχε επί Τουρκοκρατίας ένα κιόσκι (φρούριο) γνωστό με το όνομα Μπουλουκ-μπασι οι στρατιώτες του οποίου έλεγχαν την δυτική είσοδο των Μακεδονικών Τεμπών. Το πανηγύρι της κάθε 17 Ιουλίου παραμένει ως τις μέρες μας ξακουστό αν και παλιότεροι θυμούνταν μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες ότι τα πρώτα χρόνια που χτίσθηκε η εκκλησία ήταν μεγαλοπρεπές αφού και τότε 100άδες επισκέπτες αψηφούσαν τις δύσκολες συνθήκες μετακίνησης και περπατούσαν μέρες για να τιμήσουν την μνήμη της.
Εκείνα τα πρώτα χρόνια διηγούνταν οι κάτοικοι πως από τα «πυργούδια» κατέβαινε την παραμονή ένα ελάφι πρόσφορα της Αγίας που οι κάτοικοι αφού το έσφαζαν το πρόσφεραν ως κουρμπάνι στους επισκέπτες. Αν και κανείς δεν θυμάται κάποιον αυτόπτη μάρτυρα αυτού του γεγονότος μέχρι και πριν από μερικά χρόνια στο αριστερό τοίχο της εκκλησίας ήταν βαλμένος ένας κρίκος όπου (και πάλι μέσα από διηγήσεις λεγόταν) έδεναν το ελάφι για να ξεκουραστεί πριν το σφάξουν.
Η παράδοση αναφέρει ότι το ελάφι σταμάτησε να έρχεται όταν μια χρονιά άργησε να εμφανιστεί και όταν το έκανε οι κάτοικοι το έπιασαν και το έσφαξαν αμέσως χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί. Γι αυτή τους την αδημονία τιμωρήθηκαν από την Αγία που δεν τους το ξανάστειλε όμως το πανηγύρι συνεχίστηκε με προσφορά αρνιού τα επόμενα χρόνια. Αφού παρήκμασε λίγο μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η εκκλησία ανέκτησε την αίγλη της λίγο μετά το 1980 χάρη και στις προσωπικές προσπάθειες του τότε εφημερίου του χωριού. Η εικόνα της που κλάπηκε αλλά ξαναβρέθηκε λέγεται ότι φυλάσσεται στην εκκλησία της Άγιας Τριάδος στο Μόδι και απεικονίζει την Άγια Μαρίνα να κρατά στο δεξί της χέρι ένα σφυρί και με το αριστερό της από τα μαλλιά τον διάβολο. Λέγεται ότι είναι θαυματουργή και υπάρχουν διηγήσεις ανθρώπων που εμφανίστηκε η Αγία μπροστά τους.
Χριστίνα Φωτεινάκη
ΠΗΓΗ https://volvipress.gr/to-thavmatourgo-ekklisaki-tis-agias-ma/