Με λίγα λόγια …
Ήταν ένα βροχερό Σαββατόβραδο του Οκτωβρίου του 95, όταν
με την σύζυγο μου φτάσαμε στο Ναύπλιο , ενδιάμεσο σταθμό, γιατί την επομένη θα
ξεκινήσουμε να πάμε στο γνωστό προσκύνημα της Παναγίας της Μαλεβής της Μυροβλήτισσας
στην Κυνουρία.
Ψάχναμε να βρούμε κατάλυμα, αλλά δεν βρίσκαμε γιατί
λόγω της εποχής τα ξενοδοχεία υπολειτουργούσαν.
Δεν γνωρίζαμε πολλά πράγματα από το Ναύπλιο και περιπλανώμενοι
μέσα στα γραφικά στενάκια του βρεθήκαμε τότε σε ένα ξενώνα που μπορούσε να μας διαθέσει
κατάλυμα για μια νύκτα. (το 1995 δεν υπήρχε η ευκολία του διαδικτύου και των κινητών τηλεφώνων για να εντοπίζεις εύκολα αυτά που ήθελες)
Ο ξενώνας αυτός ήταν κτισμένος σε μια κατωφέρεια και
το δωμάτιο που μας έδωσαν είχε δική του είσοδο σε ένα στενό δρομάκι και
αντικρυστά από αυτήν σε απόσταση ίσως λιγότερη από τέσσερα μέτρα, υπήρχε η θύρα ενός μικρού ναού.
Το νυκτερινό φως
στο δρομάκι αυτό ήταν λιγοστό, αλλά και η εξαντλητική κούραση λόγω του πολύωρου ταξιδιού
δεν μας έδινε την άνεση να δούμε τι έγραφε η ξεθωριασμένη τότε μαρμάρινη πλάκα
που ήταν εντοιχισμένη έξω από τον Ναό.
Γνωρίζαμε ότι τον πρώτο Κυβερνήτη μας τον
δολοφόνησαν άνανδρα στο Ναύπλιο και είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε το σημείο της δολοφονίας
του, ρωτώντας το επόμενο πρωί μετά την ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ της Κυριακής.
Ούτε πέρασε από το μυαλό μας, ότι μπορούσε σε αυτό το
μικρό εκκλησάκι και στο δρομάκι αυτό να έχουν συμβεί συγκλονιστικά πράγματα.
Η κούραση έκλεισε γρήγορα τα μάτια μας. Το μόνο που καταλάβαμε ήταν ότι
έξω άρχισε να ψιλοβρέχει και μετά δυνάμωσε.
Τι ήταν όμως όλο αυτό που άρχισε να μου συμβαίνει;
Ερχόταν στον ύπνο μου ο πατέρας μου και με
σκουντούσε να ξυπνήσω λέγοντας μου:
« αν ήξερες τι έγινε σε αυτό το σημείο δεν θα
κοιμόσουν, αλλά θα προσευχόσουν»
Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές και έλεγα μέσα μου «όνειρο
από την κούραση είναι »
ΚΑΙ πάλι όμως τα ίδια, αυτή την φορά όμως αυτό που
έβλεπα ήταν τόσο ζωντανό.
Σαν να έβλεπα να ανοίγει η πόρτα του καταλύματος μας
και να βάζουν κάποιοι ένα πληγωμένο άνθρωπο μέσα στο δωμάτιο, μάλιστα ένας από αυτούς που τον μετέφεραν, μου είπε:
«τώρα
γράφετε η θλιβερή ιστορία της Ελλάδος μετά
το 21» και ταυτόχρονα αισθανόμουν την μυρωδιά του αίματος.
Έτριψα τα μάτια μου και ανασηκώθηκα δίχως να
ενοχλήσω την σύζυγο μου .
Πάει ο ύπνος έφυγε , εφιάλτης ήταν είπα, αλλά μια
ανατριχίλα με διαπερνούσε, όσο έβλεπα την πόρτα, και θυμόμουν ότι μέσα από αυτήν έβαλαν αυτόν τον
καταματωμένο άνθρωπο που είδα πριν λίγο.
Έτσι πέρασαν οι ώρες μέχρι που άκουσα το πρώτο σήμαντρο του απέναντι μικρού ναού.
Ευκαιρία να λειτουργηθούμε εδώ κοντά μας και να μην
ψάχνουμε άλλο ναό, είπα.
Σε λίγο δρασκελίσαμε την μικρή καμαρωτή θύρα του
ναού.
Το πρώτο που διάβασα πριν εισέλθουμε ήταν η
ξεθωριασμένη εντοιχισμένη μαρμάρινη
πλάκα που τώρα με το φως της ημέρας ήταν ευανάγνωστη.
« ΕΔΩ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ…»
Μου κόπηκαν τα πόδια , μπήκα μέσα στην εκκλησία που
γινόταν ο Όρθρος, αλλά το μυαλό μου ήταν κολλημένο σε αυτό που βίωσα πριν λίγες
ώρες.
Την ανατριχίλα μου την διαδέχτηκε η συγκίνηση και τα
δάκρυα που δεν μπορούσα να κρύψω.
Τελείωσε η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ και στο αντίδωρο που
έλαβα από τον ιερέα, τον ρώτησα δειλά – δειλά:
-
Πάτερ μου εδώ δολοφόνησαν τον πρώτο
κυβερνήτη μας;
Και αυτός μου απάντησε:
- Και βέβαια παιδί μου , δεν το γνωρίζεις; Εδώ έξω από την θύρα της εκκλησίας τον περίμεναν οι δολοφόνοι του και μάλιστα όταν έτρεξαν οι άνθρωποι να τον βοηθήσουν επειδή ήταν μέσα στα αίματα τον μετέφεραν στο απέναντι δωμάτιο της οικοδομής που υπήρχε τότε , όπου ψυχορραγώντας άφησε την τελευταία του πνοή ( ήταν ο χώρος του σημερινού δικού μας καταλύματος)
Με αυτά τα τελευταία που άκουσα μου κόπηκε η αναπνοή, πήρα την ευχή του παππούλη και τον παρακάλεσα να κάνουμε ένα τρισάγιο.
(αυτά μας διηγήθηκε ένας καλός πνευματικός αδελφός από τότε. Σήμερα που πλησίασε η μνήμη των 200 ετών από το άγιο και ηρωικό 21 τα αναθυμόμαστε με συγκίνηση)
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας