Τα 100 χρόνια της Οσιακής Κοίμησης του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ με lockdown και κλείσιμο των εκκλησιών. Τι είπε ΑΟΡΑΤΟΣ ασκητής στον Άθωνα στον ΑΓΙΟ για αυτά που θα ζήσει η εποχή μας!!! ( ΒΙΝΤΕΟ)

 Σπαράσσει η καρδιά ΑΓΙΕ ΝΕΚΤΑΡΙΕ που τα 100 χρόνια της Οσιακής Κοίμησης σου  δεν θα τα εορτάσουμε, αλλά  θα τα ζήσουμε με lockdown.Εσύ ΑΓΙΕ άκουσες  από αόρατο ασκητή στο  ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ τι φρικτά θα ζήσει η εποχή μας.

ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ συναντά τον ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ στο ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ και του λέει: «Τέλος τα βασίλεια. Πόλεμοι… ανησυχίαι, σφαγαί, καταστροφαί. Κυρίαρχος ο φόβος»

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Σεβαστοί Πατέρες νηστέψετε πραγματικά και οδηγείστε Θεοφόρα το Χριστεπώνυμο Πλήρωμα της ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Ματώστε τα γόνατα σας με γονυκλισίες ψυχής.

Τα 24 ώρα είναι κρίσιμα για όλο τον κόσμο.

Νηστέψετε από την ΑΙΡΕΣΗ και την ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ για να έχουμε ελπίδα να σωθούμε σαν Ελληνικό Έθνος και ως ανθρωπότητα.

Οι κοσμοπολίτες-οικουμενικοί Έλληνες στην πλειοψηφία τους  όπου γης δεν υποφέρουν από αρρωστημένο Εθνικισμό, αλλά φέρουν πνευματικόν γενετικόν υλικόν διδασκάλου.

«Ναὶ ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατὰ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος·

τοῦτο τὸ ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ·

αὕτη ἦν ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν· μαρτύριον ἡ ἐθνικὴ αὐτοῦ ἱστορία·

μαρτύριον ἡ φιλοσοφία αὐτοῦ· μαρτύριον ἡ κλίσις αὐτοῦ· μαρτύριον αἱ εὐγενεῖς αὐτοῦ διαθέσεις·

μαρτύριον ἡ παγκόσμιος ἱστορία· μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἣς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νὰ συμπεράνωμεν καὶ τὴν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διὰ τὸ αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ μεθ᾿ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός·

διότι ἐνῷ ὅλα τὰ ἔθνη τὰ ἐμφανισθέντα ἐπὶ τῆς παγκοσμίου σκηνῆς ἦλθον καὶ παρῆλθον, μόνον τὸ Ἑλληνικὸν ἔμεινε ὡς πρόσωπον δρῶν ἐπὶ τῆς παγκοσμίου σκηνῆς καθ᾿ ὅλους τοὺς αἰῶνας· καὶ τοῦτο, διότι ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων· μαρτύριον τέλος ἡ ἐκλογὴ αὐτοῦ μεταξὺ τῶν ἐθνῶν ὑπὸ τῆς θείας προνοίας»

Ἅγιος Νεκτάριος

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ

(κείμενο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου γιὰ τὸν κοσμοϊστορικὸ ῥόλο τῶν Ἑλλήνων, ἰδίως ἐν σχέσει μὲ τὴν διάδοσιν τοῦ Εὐαγγελίου)

 

Το ποιος ήταν και είναι ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ το γνωρίζει όλη η Οικουμένη διότι την περιτρέχει καθημερινά ολάκερη.

ΚΑΙ νοιάζεται για τον ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, όπως το μαρτυρούσε η Βιοτή και ο Θεόπνευστος Λόγος του.

https://youtu.be/rMD3YjnOMzw

 

 

Όμως το τι άκουσε ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ από Αόρατο Ασκητή στο Περιβόλι της Παναγίας μας στον Άθωνα και αφορά τις μέρες μας λίγοι το γνωρίζουν και δύνανται να το συνδέσουν με το σήμερα;

Από το http://dimitriosmamoglou.blogspot.com/2009/01/o.html

 

«Αποφεύγοντας λοιπόν να παρασταθούμε και παρακολουθήσουμε είτε γενικά, είτε με λεπτομέρειες την παραμονή του ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ στη χερσόνησο του Άθω, την καταγεμάτη διδαχή, συγκίνηση και δέος, θα βρεθούμε κοντά σε μία επίσκεψη που έκανε μιά από κείνες τις ημέρες στα Καυσοκαλύβια, στη δροσερή Κερασιά κι από εκεί στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο των ζωγράφων Δανιηλαίων, στην ακροτοπιά, που, όπως λένε, ψέλνουν αγγελικά.

Ήταν μία ταλαιπωρία, για να φθάσει ώσαμε εκεί.

Αλλά υπερνικήθηκε από τον έρωτα που ένοιωθε για βυζαντινές μελωδίες, για κατανυκτικούς ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Στα Κατουνάκια οι περίφημοι ζωγράφοι Δανιηλαίοι από αδελφό σε αδελφό φύλαγαν το θησαυρό του αρχαίου μέλους, ισοκρατούσαν και έμελπαν την υμνολογία χρωματίζοντας το λόγο σαν άγγελοι. Κάτι το ασύλληπτο, το “ραντίζον την ψυχήν θεικήν δρόσον και αγαλλίασιν”.

Στο Ησυχαστήριό τους, περίφημο για την Αβραμιαία φιλοξενία του, εμόναζαν και τότε κάπου δώδεκα αδελφοί, οι οποίοι ζούσαν μεταξύ τους με άκρα υπακοή, απλότητα και αγάπη.

Εκτελούσαν τις ιερές ακολουθίες με τέτοια κατάνυξη, που ο επισκέπτης λησμονούσε τα πάντα, αιθεροπιανόταν, ξέφευγε από τη χοική ουσία και επιθυμούσε να μη σαλέψει ποτέ από κεί.

Κάπου δέκα λεπτά της ώρας πορεία, κάτω από το Ησυχαστήριό τους, ήταν το φρικτό Καρούλι, ένας απόκρημνος βράχος πάνω από εκατό μέτρα, όπου κάτω χαμηλά στις ακριές του βρεχόταν από το μανιασμένο κύμα της ακρογιαλιάς.

Οι Δανιηλαίοι δεν είχαν ειδοποιηθεί για την επίσκεψή του, δεν ήξεραν ποιός είναι. Παρουσιάστηκε με καλογερικό σκούφο, με τα παλαιά ράσα που χρησιμοποιούσε στην καλλιέργεια των λουλουδιών του κήπου της Ριζαρείου, με χοντρές καλογερίστικες αρβύλες.

Είπε πως ήταν ένας μοναχός από την Αθήνα.

Τον υποδέχθηκαν όμως όπως πάντα με εγκαρδιότητα, με Αβραμιαία, όπως είπαμε, καλοσύνη και, αφού τον εκέρασαν νωπά σύκα, φουντούκια με αγριόμελο, ευχαριστήθηκαν που θα έμενε μερικές μέρες κοντά τους να παρακολουθήσει τις ιερές ακολουθίες.

Αλλά τα λίγα λόγια του, περίεργο, είχαν ουσία, τόξευαν ακτίνες “Θείου Φωτός!” .

Όπου καθώς σε μιά στιγμή ύστερα από τις πρώτες περοποιήσεις σιγοπερπατούσαν με έναν από τους αδελφούς Δανιηλαίους, τον πέμπτο της συντροφιάς, κατευθυνόμενοι προς το φοβερό βράχο του Καρουλίου, συναπαντούν έναν άγνωστο “περίεργο” ερημίτη, μελαμψό, με καταμπαλωμένο κίτρινο ράσο, λιπόσαρκο, με δύο μεγάλα μάτια που σε καθήλωναν…

-Ευλογείτε…ψιθύρισε ο Νεκτάριος. Κι απόμεινε εκστατικός.

-Ο Κύριος, αποκρίθηκε αυτός. Και μονομιάς έκανε παρατήρηση στον αδελφό Δανιήλ.

–Πώς προπορεύεσθε, αδελφέ, από τον Πενταπόλεως, τον πρό πολλού ενταχθέντα μεταξύ των αγίων ιεραρχών;

Σα να τους κόπηκε η αναπνοή. Ο Δανιήλ απόμεινε να κυττάζει χαύνος.

Εκείνος εκύτταζε τα μάτια του ερημίτη και σώπαινε. Η καρδιά του γοργοκτυπούσε.

 

Είχε λοιπόν δίπλα του μίαν άγνωστη αγωνιστική ψυχή, ευλογημένη με το προορατικό χάρισμα; Άθελά του δάκρυσε.

-Υπερευλογημένο το όνομα του Κυρίου μας, αδελφέ, ψιθύρισαν τα χείλη του. Μην αναφέρετέ τι δια τον ταπεινόν δούλον του. Παρακαλώ… παρακαλώ, δεχθείτε…τον ασπασμόν μου. Κι επλησίασε κι έσκυψε να φιλήσει το ροζιασμένο χέρι του ερημίτη.

Εκείνος τραβήχθηκε με φόβο. Και σκύβοντας με τη σειρά του να φιλήσει το χέρι του επισκέπτη βρέθηκαν οι δύο πρόσωπο με πρόσωπο. Αντάλλαξαν εγκάρδιο ασπασμό.

 

-Χθες οι δαίμονες φρύαξαν… ψιθύρισαν τα χείλη του ασκητή. Μεταβλήθησαν σε σμήνος μεγάλων κωνώπων, με έπληττον και προσπαθούσαν να με αφήσουν χάμου αναίσθητον. Πλην όμως δεν ίσχυσαν εις το σημείον του Τιμίου Σταυρού. Εις δε την φράσιν“Αναστήτω ο θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού” εξηφανίσθησαν.

-Διατί;

-Διότι θα μου εδίδετο η ευκαιρία να γνωρίσω έναν φοβερό διώκτην των.

-Τί νέα από τον κόσμο;

 

-Τι νέα… Πόλεμοι, ατασθαλίαι, ζυμώσεις και…

-Καταλαμβάνω, συμπλήρωσε ο ερημίτης. Κομπασμός, υπερηφάνεια, νοησιαρχία.

 

Ακολούθησε σιγή.

 

Στο μεταξύ ο αδελφός Δανιήλ παρατηρούσε με έκσταση τον απρόσμενο εκείνο επισκέπτη, που ήταν Επίσκοπος, και προσπαθούσε με λόγια συντριβής να επανορθώσει την παράλειψη προσφοράς του ανάλογου σεβασμού.

-Σας αντιλαμβάνομαι, Σεβασμιώτατε, έπιασε να λέει ο ασκητής. Νοσταλγείτε την μόνωσιν. Αλλ’ εφόσον θεωρήσατε καθήκον να υπηρετήσετε αυτοπροσώπως τον λαόν, εφόσον υπελογίσατε τους συνανθρώπους και τους αγαπήσατε εκ μέσης καρδίας…

-Θάρθει και η μόνωσις.

Τον κύτταξε πάλι στα μάτια και ξαναδάκρυσε.

-Τί φρονείτε δια τον εικοστόν αιώνα που έρχεται; σιγορώτησε.

Ο ερημίτης δεν αποκρίθηκε αμέσως. Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, πήρε βαθειά αναπνοή και είπε:

-Τέλος τα βασίλεια. Πόλεμοι… ανησυχίαι, σφαγαί, καταστροφαί. Κυρίαρχος ο φόβος.

 

-Ο φόβος… επανάλαβαν τα χείλη του Δανιήλ.

 

Δεν είπαν άλλο τίποτα. Προχώρησαν και οι τρείς για το φοβερό βράχο…»

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

ΣΤΩΜΕΝ καλώς

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας