Τά μέτρα
τῆς πολιτείας «λίαν ἔφραναν, ὄχι τούς ὀρθοδόξους, ἀλλά τούς κακοδόξους καί
κατήσχυναν, ὄχι τούς κακοδόξους, ἀλλά τούς ὀρθοδόξους». «Ὤ τῆς ἀφροσύνης καί τῆς
παραφροσύνης»! «Αἰσχρόν ἐστι καί λέγειν» (Ἐφεσ. 5,12)!!! Επεσήμανε κάποιος.
Όσες
γεωπολιτικές και οικονομικές εξελίξεις της
στιγμής να σας αναφέρουμε, όλες είναι συνέπειες μιας καθημερινότητας που
στέγνωσε από ΧΡΙΣΤΟ.
Γράφει ο
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Όμως το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ παιανίζει στους Ουρανούς και στα
στόματα των ψυχών που μοσχομυρίζουν από τα άνθη της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.
Σιγά –
σιγά μαθαίνουμε και οι άγιοι των ημερών μας , μας πληροφορούν περί των
επικειμένων που δεν χρειάζεται και πολύ νους , όπως:
ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ
μας επεσήμαναν
-« Φέτος δεν έπρεπε να μεταλάβουν ΧΡΙΣΤΟ οι
πιστοί στην Ελλάδα» « ούτε καμπάνες , ούτε προσκύνηση του ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ, ούτε
λιτανεία του ΕΠΙΤΑΦΕΙΟΥ , ούτε ΔΕΥΤΕ ΛΑΒΕΤΕ ΦΩΣ»
-« αυτά, την στιγμή που ο κόσμος ελάμβανε την
τροφή από τα σούπερ μάρκετ, αλλά όχι την
ΤΡΟΦΗ από την εκκλησία που λέγεται
ΧΡΙΣΤΟΣ»
- « πίστεψαν, ότι στερώντας ΧΡΙΣΤΟ από τους Πιστούς
στερηθήκαν αυτοί από την ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ και έτσι θα καταστούν περισσότερο ευάλωτοι σε αυτά που τους ετοιμάζουν»
- « ετοιμάζουν επί τροχάδην την έλευση του δικού τους αντίχριστου
( όχι του τελικού αλλά του νέου πλανητάρχη)»
Αρχίζει ο
πόλεμος εναντίον του ΤΙΜIΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ και του ΑΓΙΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ του Κυρίου μας Ιησού
Χριστού.
Ξεκινούν
οι εξετάσεις σαν αιφνιδιαστικό διαγώνισμα και πολλούς τους βρίσκουν
απροετοίμαστους.
Όμως, είμαστε
υποχρεωμένοι ακόμα και με τα λίγα που γνωρίζουμε, να συμμετάσχουμε, γιατί αυτό
που έχει αξία είναι ο μικρός πνευματικός αγώνας και η ομολογία.
Θα δώσουμε και ήδη δίνουμε εξετάσεις στα σύνορα μας ( απειλές περιμετρικές, αλλά και εσωτερικές)
Απειλές
πνευματικές που θα προσδιορίσουν αν σαν Έθνος θα επιβιώσουμε , ήδη γίνονται ορατές.
Απειλές για
την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα , ήδη διαφημίζονται.
Απειλές
για Του ΧΡΙΣΤΟΥ την Πίστη την ΑΓΙΑ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ .
ΔΕΝ ΘΑ
ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΑΓΩΝΊΣΜΑΤΑ.
Ο
Στηριγμός μας ήταν ανέκαθεν ΑΥΤΟ ( το γνωρίζουν και θέλουν να μας το στερήσουν
ή να το απαξιώσουν, μη γένοιτο)
«Λάβετε, φάγετε τοῦτο ἐστι τό σῶμα μου» καί
«Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες τοῦτο ἐστι τό αἷμα μου» (Ματθ.26,26-28) καί «ὁ τρώγων
μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν
τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις καί τό αἷμα μου ἀληθῶς ἐστι
πόσις. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ…»
(Ἰωάν.6,53-56).
Απέναντι στην
ΛΕΠΡΑ της ΑΜΑΡΤΙΑΣ τους εναποθέτουμε την « ΛΕΠΡΑ της ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ»
« Περπατώντας στον δρόμο της Σπιναλόγκας, σταμάτησε και
κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον
απόηχο από κάποιο μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός
άνδρα. Άφησε δυο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπυρίζουν εκατομμύρια
δάκρυα που πότισαν αυτόν τον δρόμο”.
Αυτά έγραφε
ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης, τριτοετής φοιτητής της Νομικής, όταν το 1930
προσβλήθηκε από την νόσο του Χάνσεν, τυφλώθηκε και έχασε το ένα του χέρι.
Όμως,
αγωνίστηκε για την καλυτέρευση των συνθηκών των ανθρώπων της Σπιναλόγκας,
ίδρυσε της “Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας” και πέτυχε όσα κανείς άλλος γύρω
από αυτή.
Στον οικισμό της Σπιναλόγκας λειτουργούσε η Εκκλησία
του Αγίου Παντελεήμονα, με Ιερείς που λειτουργούσαν και κοινωνούσαν τους
λεπρούς, κατέλυαν τη Θεία Κοινωνία και ουδέποτε ασθένησαν (απόδειξη του
θαύματος της Θείας Κοινωνίας).
Μάλιστα, υπήρξε και Ιερέας ο οποίος επέλεξε ηθελημένα
να μείνει με τους ασθενείς δίχως ο ίδιος να νοσήσει.
Αρκετοί
Χανσενικοί παντρεύτηκαν εκεί, γέννησαν παιδιά που δεν αρρώστησαν ποτέ, ενώ με
πρωτοβουλία της Αδελφότητας επήλθε κάποια βελτίωση στις άθλιες συνθήκες τα
τελευταία χρόνια λειτουργίας του Λεπροκομείου.
Τα σπίτια
ασβεστώθηκαν, η υγιεινή των ασθενών ήταν πιο επιμελής, διανοίχθηκαν νέοι περιμετρικοί
δρόμοι, φτιάχτηκαν οι μόλοι, συστάθηκε υπηρεσία καθαριότητας των εξωτερικών
χώρων, κατασκευάστηκαν θέατρο και κινηματογράφος και από τα μεγάφωνα του δρόμου
την ημέρα ακουγόταν ελαφρά, κλασική, μουσική.
Λειτούργησαν
καφενείο, βιβλιοθήκη και κουρείο και οι ασθενείς-εξόριστοι φρόντιζαν ο ένας τον
άλλον, μελετούσαν και έκαναν όποια εργασία μπορούσαν για να βελτιώσουν τη ζωή
τους.
Δράττομαι
της ευκαιρίας αυτής και παραθέτω τούτες τις δυο σκέψεις για τον λόγο ότι, η
ίδια ακριβώς κατάσταση υπήρχε και εδώ στη Χίο, στο Λωβοκομείο στον Κοφινά. Το
Λωβοκομείο της Χίου έκλεισε κι αυτό το έτος 1957, όταν οι εναπομείναντες 15
Χανσενικοί μεταφέρθηκαν στο Θεραπευτήριο Λοιμωδών Νόσων στην Αγ. Βαρβάρα –
Αιγάλεω Αττικής.
Κι εδώ
υπήρχε ο Γέροντας της Παναγίας “Βοήθειας”, ο Άγιος Άνθιμος (Βαγιάνος) ο οποίος
βρήκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920 ένα Λεπροκομείο όπου η δυσωδία, η
βαρβαρότητα και η πορνεία ήσαν στην πρώτη σειρά της καθημερινότητας.
Ο Γέροντας
μέσα σε λίγα χρόνια, κι αφού έμεινε αρκετά στο Λωβοκομείο, λειτουργούσε,
κήρυττε, κατηχούσε, άλλαξε άρδην τη ζωή των ασθενών. Οι ασθενείς που διαρκώς
ήσαν ανήσυχοι βρήκαν στο πρόσωπό του τον καλό φίλο, τον στοργικό πατέρα, τον
πιστό αδελφό. Αντί βλαστήμιες και τσιφτετέλια ακούγονταν πλέον σοφά λόγια και ο
ένας επικουρούσε στα διακονήματα του άλλου. Ο Γέροντας πολλούς νουθέτησε,
συνέτισε και έκανε μειλίχιους, ήρεμους, πράους, πιστούς.
Οι ασθενείς
πανηγύριζαν και στις τρεις εορτές τους, του Αγίου Λαζάρου (το ομώνυμο Σάββατο
πριν την Κυριακή των Βαΐων) και της Οσίας Μελάνης και του Αγίου Ζωτικού του
Ορφανοτρόφου (των προστατών τους, στις 31 Δεκεμβρίου), αλλά και την θαυματουργό
Παναγία “Υπακοή” (στις 8 Σεπτεμβρίου), μάλιστα σε αρκετές από τις εορτές αυτές
είχε λειτουργήσει ο Μητροπολίτης Παντελεήμων Φωστίνης (τέλη της δεκαετίας του
1940 και κατά τη δεκαετία του 1950).
Στο
Λωβοκομείο, από τα χέρια του Γέροντα, εκάρησαν αρκετοί Μοναχοί και Μοναχές
ασθενείς, ενώ επιτελέσθηκαν δεκάδες θαύματα πολλά των οποίων καταγράφονται στα
βιβλία της βιογραφίας του Αγίου Ανθίμου που εξέδωσε η Ιερά Μονή της Παναγίας
Βοηθείας και οι συγγραφείς κ.κ. Αντώνιος Χαροκόπος και Πόπη Χαλκιά – Στεφάνου.
Μάλιστα,
ένας υποτακτικός του Γέροντα ο μοναχός Νικηφόρος Τζανακάκης, λεπρός και τυφλός,
μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο της Αγ. Βαρβάρας όπου και εκοιμήθη έπειτα από
πολλά χρόνια.
Ο μοναχός
αυτός είχε το προορατικό χάρισμα και μετέδιδε τεράστια ψυχική δύναμη σε όποιον
τον επισκεπτόταν, έδειξε δε και “σημεία” (αγιότητας) μετά την κοίμησή του.
Από τα γεγονότα αυτά είναι ολοφάνερο
ότι η ποιότητα ζωής εξαρτάται πρωτίστως από εκείνους που εξουσιάζουν τον εαυτό
τους, πώς τον εξουσιάζουν και πώς αντιλαμβάνονται τα πράγματα της ζωής.
Θα
κλείσω το παρόν σημείωμα με μια φράση του αειμνήστου Πρωτοπρεσβυτέρου π.
Γεωργίου Πυρουνάκη: “Η μεγαλύτερη
εξαχρείωση είναι να λατρεύεις τα δεσμά σου”.
Ο Άγιος
Νικηφόρος δεν λάτρευσε τα δεσμά (σωματική ασθένεια) του αλλά τα αξιοποίησε προς
δόξαν Θεού. Και αντί να γίνει ασθενής άνθρωπος με ασέβεια έναντι του Θεού,
κέρδισε, δια της υπομονής, της επιμονής, της παρακλήσεως και της θείας
παρηγορίας να ελκύσει την θεία πρόνοια και εν τέλει την θεία χάρη, αυτή που τον
ανέδειξε θαυμαστό Άγιο και ικέτη στον θρόνο του Θεού για όλους εμάς τους
αμαρτωλούς. Αυτού του Αγίου την πρεσβείαν και μεσιτείαν επιζητούμεν διακαώς και
αενάως. Αμήν.» απόσπασμα από ένα υπέροχο κείμενο του Γ. Παπαδόπουλου
« αγάπησα το μαρτύριο μου, γιατί αυτό θα με σώσει» έλεγε ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ο Αρχιεπίσκοπος της Κριμαίας
Αδελφοί , όπως μας τόνισαν πριν από λίγο Πατέρες:
-
« να δηλώσουμε, όσο μπορούμε
περισσότεροι συμμετοχή στις εξετάσεις που μας ετοιμάζουν, έστω και αν είμαστε αδιάβαστοι»
-«
Η συμμετοχή μας αυτή θα κινητοποιήσει οφθαλμοφανώς το ΕΛΕΟΣ του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ
ΘΕΟΥ.»
-«
Ξεκίνησε ο διωγμός των χριστιανών και παράλληλα ο διωγμός των διωκτών του
ΣΩΜΑΤΟΣ και του ΑΙΜΑΤΟΣ του ΧΡΙΣΤΟΥ»
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ο ΚΥΡΙΟΣ
Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας