Στην Ελλάδα, η κυβερνητική ευθύνη είναι προφανής. Χρόνια τώρα, οι μικροί και μεσαίοι αγρότες σπρώχνονται στο περιθώριο μέσω της ακρίβειας στο ρεύμα, στα καύσιμα και στις ζωοτροφές, της διάλυσης των δημόσιων μηχανισμών στήριξης και της διαρκούς καθυστέρησης ή περικοπής των ενισχύσεων. Το κράτος λειτουργεί ως διαχειριστής εντολών και όχι ως προστάτης της αγροτικής παραγωγής, επιλέγοντας να «τα βάζει» με τους αγρότες αντί να συγκρουστεί με τα καρτέλ και τις μεγάλες εισαγωγικές αλυσίδες.
Όμως το πρόβλημα δεν σταματά στα εθνικά σύνορα. Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρουν τεράστια ευθύνη για τη σημερινή ασφυξία. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική ευνόησε συστηματικά τους μεγάλους παραγωγούς και τις πολυεθνικές, μετατρέποντας τη γη σε πεδίο κερδοσκοπίας και όχι κοινωνικής ανάγκης. Οι περιβαλλοντικοί κανόνες, επιλεκτικά αυστηροί για τους μικρούς και επιδεικτικά ελαστικοί για τις μεγάλες επιχειρήσεις, χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για νέες περικοπές και ελέγχους. Την ίδια στιγμή, εμπορικές συμφωνίες ανοίγουν τις αγορές σε φθηνά, χαμηλής ποιότητας εισαγόμενα προϊόντα, διαλύοντας κάθε έννοια διατροφικής αυτάρκειας.
Ο αγώνας των αγροτών δεν αφορά μόνο τους ίδιους. Αφορά το δικαίωμα της να έχει πρόσβαση σε ποιοτική, προσιτή τροφή και να μην εξαρτάται από τις διαθέσεις των αγορών. Αφορά το ποιος αποφασίζει για τη γη, το νερό και την παραγωγή: οι άνθρωποι που τα δουλεύουν ή τα γραφεία των Βρυξελλών και τα υπουργικά γραφεία;
Απέναντι στην κυβερνητική αδιαφορία και την ευρωπαϊκή υποκρισία, οι αγροτικές κινητοποιήσεις θυμίζουν κάτι απλό αλλά επικίνδυνο για την εξουσία: χωρίς αυτούς που παράγουν, καμία κοινωνία δεν στέκεται όρθια. Και αυτός ο αγώνας είναι κοινός.
Η κοινωνία καλείται να σταθεί δίπλα σε αυτούς που εγγυώνται την τροφή γιατί όταν η γη υποβαθμίζεται και οι παραγωγοί αποδυναμώνονται, τελικά υποβαθμίζεται ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός.