«Κυνηγώντας την τελευταία ελπίδα: Μαρία Καρυστιανού»- Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”
Την γνωρίζω λίγο χρόνο, όμως την εκτιμώ και τη συμπαθώ σαν να την ήξερα από καιρό. Ίσως, επειδή η αντιμετώπισή της, απέναντι στο χαμό πολυαγαπημένου προσώπου, έχει αναλογίες με τη δική μου. Έτσι γεννήθηκε το Ίδρυμα Δημήτρη
και Μαρίας Δελιβάνη. Με την ψευδαίσθηση ότι δεν έφυγε ποτέ το απαραίτητο πρόσωπο της ζωής μου.
Γι’αυτό, βρίσκω αψυχολόγητη, όσο και θλιβερά χαμηλού επιπέδου την κατηγορία, που συχνά διατυπώνεται εναντίον της Μ.Κ, ότι δηλαδή «εκμεταλλεύεται τη μνήμη της Μάρθης για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία της».
Και, λοιπόν, ας δούμε, για ποια, ακριβώς, «φιλοδοξία» πρόκειται. Μα…για την πολιτική, θα απαντήσουν οι «κατήγοροι». Μόνο, που η ίδια, δεν έχει επιδιώξει τίποτα. Εκτός, βέβαια, από τού να ριχτεί φως Δικαιοσύνης, στο έγκλημα των Τεμπών, που της στέρησε την κόρη της. Συνεπώς, τα πλήθη λαού προσέρχονται, αυθόρμητα, προς αυτήν, σε κάθε της εκδήλωση, ενόσω ομιλεί για όσα την τσουρουφλίζουν.
Και αν, τελικά, που το ελπίζω, αποφασίσει να πολιτευτεί, θα είναι η μοναδική περίπτωση στα 205 χρόνια του νεοελληνικού κράτους, που ο λαός θα έχει αναδείξει το άτομο που επιθυμεί να τον κυβερνήσει*. Το λαοπρόβλητο στοιχείο εξηγεί, προφανώς, και το 36%, που της δίνουν συνεχώς οι δημοσκοπήσεις.
Αναμενόμενος, συνεπώς, ο τρόμος στους «γνωστούς» κύκλους, που προκαλεί αυτή η λατρεία του κόσμου στο πρόσωπο της Μ.Κ., και τα υψηλά ποσοστά αποδοχής με τα οποία την θωρακίζει, για την περίπτωση που θα αποφάσιζε το μεγάλο πήδημα.
Και πώς αντιδρούν, εναντίον της, αυτοί οι κύκλοι; Ε, λοιπόν, καταφεύγουν σε ένα πάγιο, όσο και επιπόλαιο επιχείρημα, που το εμποτίζουν και με ισχυρή δόση ειρωνείας, όπως, «μα….πως θα κυβερνήσει»;, «τι ξέρει»;, «μα δεν έχει πείρα», ούτε «σχετικές γνώσεις».
Μήπως, όμως είναι καλύτερα που δεν «ξέρει» τα όσα υπονοούν; Μήπως το μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, που δείχνει να την εμπιστεύεται και ουσιαστικά να την πιέζει να αναλάβει, γνωρίζει καλύτερα; Μήπως, ο οικτρά δοκιμαζόμενος λαός, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, και σε όλα τα επίπεδα (εθνικά, οικονομίας, δικαιοσύνης, άμυνας, υγείας, διαφθοράς, απόκρυψης της αλήθειας κ.ο.κ) αναζητεί, ως ύστατη ελπίδα του, κάτι νέο, που να μη φορτίζεται με κακές προηγούμενες εμπειρίες;
Αλλά, ας αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα και αντίστροφα. Σε τι είδους γνώσεις αναφέρονται οι επικριτές της Μ.Κ. που δήθεν διαθέτουν οι μέχρι τώρα πολιτικοί μας, και που θεωρούν εκ των προτέρων ότι τις στερείται η ίδια; Όποιες και αν είναι αυτές οι γνώσεις, αν κρίνει κανείς από τα οικτρά αποτελέσματά τους, σε όλους ανεξαίρετα τους τομείς, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι…..είναι λιγότερο επικίνδυνο, για το λαό, αν αυτές οι γνώσεις δεν υπάρχουν.
Και για να επανέλθουμε στις «γνώσεις» για την έλλειψη των οποίων θεωρείται η ΜΚ «ακατάλληλη». Ποιος κατέχει αυτές τις «γνώσεις»; Όχι, βέβαια, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός. Δεν είναι τέρας γνώσεων! Διαφορετικά, τι θα γινόταν ο στρατός των Γραμματέων και Φαρισαίων; Να μην επιβιώσουν και αυτοί;
Συνεπώς, όπως πρέπει νομίζω να ιδωθεί το θέμα, με τη σοβαρότητα που απαιτείται, το πρόβλημα έγκειται στη δυνατότητα εξασφάλισης (για την περίπτωση που η ΜΚ αποδεχόταν τη λαϊκή πρόσκληση), συνεργατών που να μην είναι πολιτικοί. Να είναι πατριώτες. Να περνούν το εθνικό συμφέρον πάνω από αλλότρια. Να μην έχουν εξαρτήσεις για να μην υπόκεινται σε εκβιασμούς. Να έχουν, ο καθένας στον τομέα του, σοβαρές σπουδές και όχι απλές επισκέψεις αβροφροσύνης σε γνωστά Πανεπιστήμια. Να μην έχουν εθιστεί σε υποκλίσεις. Και να είναι βαθιά υπερήφανοι επειδή είναι Έλληνες.
Τελειώσαμε; Φυσικά, όχι. Χρειάζεται, ακόμη, μια ιδιαίτερα συθέμελη επανεκκίνηση της καταρρέουσας χώρας μας. Και βέβαια τόνοι καλής τύχης.
*η διαπίστωση ανήκει στον Όθωνα Ιακωβίδη