Η αποδόμηση της κληρονομιάς του αποθανόντος Πάπα Φραγκίσκου φαίνεται να ευθυγραμμίζεται με τις νέες παγκόσμιες τάσεις, αντανακλώντας μια στροφή προς πιο παραδοσιακές και εθνικιστικές αξίες.
Μια ομάδα σκληροπυρηνικών συντηρητικών Καθολικών, κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, επιδιώκει την εκλογή ενός Πάπα που θα αντικατοπτρίζει τις αξίες τους.
Αυτοί οι κύκλοι, γνωστοί ως "MAGA Catholics", έχουν ενισχύσει την επιρροή τους, προωθώντας υποψηφίους όπως ο Καρδινάλιος Raymond Burke και ο Καρδινάλιος Robert Sarah, οι οποίοι υποστηρίζουν παραδοσιακές θέσεις και έχουν εκφράσει κριτική προς τον Πάπα Φραγκίσκο.
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Προσπαθούν «να αντικαταστήσουν την πίστη στον Θεάνθρωπο με την πίστη στον άνθρωπο» – Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Το Παπικό δόγμα του «αλαθήτου», θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας». Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, δηλαδή όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας, αλλά όποτε αποφαίνεται.
Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου».
Μάλιστα στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, υποδείχθηκε ότι όποιος «αντείπει, ανάθεμα έστω», με αποτέλεσμα κάποιοι παπικοί θεολόγοι να λέγουν ότι και λάθος να πεί ο Πάπας, ως ορθό πρέπει τούτο να εκληφθεί. Και ως είναι φυσικό το «αλάθητον», καθίσταται σοβαρός λόγος για την εμμονή, σε ότι πλάνο παρεισέφρησεν στον Παπισμό, καθότι δεν είναι εύκολο ο «αλάθητος πρώτος», να παραδεχθεί ότι λαθεύει.
Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «το αλάθητον είναι φυσικόν θεανθρώπινον ιδίωμα και φυσική θεανθρώπινη λειτουργία της Εκκλησίας ως Θεανθρωπίνου Σώματος του Χριστού, του οποίου αιωνία Κεφαλή είναι η Αλήθεια, η Παναλήθεια, η Δευτέρα Υπόστασις της Υπεραγίας Τριάδος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός».
To Παπικό αλάθητο σχετίζεται με την πλάνη του Παπικού εξουσιαστικού πρωτείου. Το Παπικό αλάθητο επαυξάνει το Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο. Σε αυτές τις δύο Παπικές πλάνες διαπιστώνει μια αλληλοσυμπλήρωση, καθότι και η μία φανερώνει της άλλης το άτοπον.Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου - Περισσότερα στο
Εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις: τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως εἰς τὴν ἁμαρτίαν εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια: τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ γίνη καλὸς διὰ τοῦ ἐαυτοῦ του∙ τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ γίνη τέλειος διὰ τοῦ ἐαυτοῦ του. Ἀλλὰ τοιουτοτρόπως ὁ ἄνθρωπος ἀσυναισθήτως ἐξισοῦται μὲ τὸν διάβολον. Διότι καὶ αὐτὸς ἤθελε νὰ γίνη Θεὸς διὰ τοῦ ἐαυτοῦ του, νὰ ἀντικαταστήση τὸν Θεὸν μὲ τὸν ἐαυτόν του. Καὶ εἰς τὴν ὑψηλοφροσύνην του αὐτὴν διὰ μιᾶς ἔγινε διάβολος, τελεῖος κεχωρισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ὅλος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ...
Ἡ πτῶσις τοῦ πάπα ἔγκειται εἰς τὸ νὰ θέλη νὰ ἀντικαταστήση τὸν Θεάνθρωπον μὲ τὸν ἄνθρωπον - Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Ιουστινου Πόποβιτς: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», σελ. 212-213, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο, Σερβία. Περισσότερα στο