Σύνδεσμος Βίντεο https://youtu.be/s6GmpTZQQsA?si=ZjZOPnISQHOE1WwY
ΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΝΑ
To 1990 , ένας Ιταλός αρχαιολόγος κάνει την αποτίμηση που η Ελλάδα ποτέ δεν θα κάνει , καταθέτοντας ψυχή , όταν συναντά την υπόσταση του ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ, στο πρόσωπο του Μεγάλου Πατέρα , Γέροντα , Διακόνου της Αγίας Πολιτείας, Ασκητού και Ερημίτου, Ανδριανού του Σιναΐτου .
Το άρθρο είναι μεγάλο. Ωφείλουμε στους Πατέρες τουλάχιστον, να το διαβάσουμε για να ενημερωθούμε. Για τους κρυμμένους υπερπολύτιμους θησαυρούς της Ορθοδοξίας μας ....Για το Όρος της Χάριτος .ισβαζουμ Το Σινά . Το Ελληνορθόδοξο...
Σινά, τα βουνά του Θεού
Γέροντας Ανδριανός Ζώντας ως ερημίτης στις μέρες μας
ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Εγκαθίστανται σε σπηλιές, κελιά, αρχαία ερείπια. Τρώνε όσπρια και λαχανικά που καλλιεργούν μόνα τους σε λαχανόκηπους κομμένους στο βράχο. Εγκαταλείπουν το κρέας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τι αξία έχει για αυτούς η ζωή; Ψάχνουν τον Θεό ή τη δική τους ψυχή; Ανεβήκαμε στο ερημητήριο για να συναντήσουμε έναν από αυτούς.
Μια μικροσκοπική σπηλιά, βρίσκεται σ’ ένα άνοιγμα στον γρανίτη, σε έναν τοίχο του (Gebel el-Deir) όρους του μοναστηριού, περίπου σε υψόμετρο 1.800 μέτρων. Στο εσωτερικό της ένας άνθρωπος μπορεί να καθίσει, αλλά όχι ξαπλωμένος, γιατί η κοιλότητα δεν φτάνει το ενάμισι μέτρο σε μήκος επί ένα περίπου σε πλάτος. Η πρόσβαση γίνεται με μιά ξύλινη σκάλα πάνω στο βράχο.
Λίγα μέτρα πιο κάτω, μια μικρή πηγή κρυστάλλινου νερού αναβλύζει από το γρανίτη που διοχετεύεται και λούζει έναν λαχανόκηπο που αποτελείται από δύο πεζούλια λαξευμένα στην πλαγιά του βουνού. Δύο κήποι σε σχήμα ακανόνιστου τετράπλευρου 15 μέτρων σε κάθε πλευρά, προστατευμένοι από ψηλούς τοίχους.
Απέναντι ο επιβλητικός όγκος του (Gebel Musa) όρους του Μωυσή, το όρος Σινά της παραδόσεως, που υψώνεται με τους υπερυψωμένους βράχους του, τα γυμνά γρανιτένια τείχη του για άλλα 400 μέτρα προς έναν καθαρό ουρανό, που είναι υπέροχα έναστρος τη νύχτα όπως είναι οι ουρανοί της ερήμου.
Κοιτάζοντας προς τα κάτω, δεν βλέπει κανείς παρά μόνο βράχους, ανέπαφους όπως πρέπει να ήταν την ημέρα της Δημιουργίας.
Αυτό είναι το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ένας σύγχρονος μας, ο πατέρας Αδριανός, 65 ετών [το 1991], με καταγωγή από το ελληνικό νησί της Ζακύνθου, ζει αναζητώντας την αγιότητα. Μικρός στο ανάστημα, λεπτοκαμωμένος, με δύο απίστευτα γερμένους ώμους [από την πολύ εργασία], ο πατέρας Αδριανός έχει το δυνατό χέρι κάποιου που, εδώ και τριάντα χρόνια, έφτιαχνε ντομάτες και πιπεριές, όσπρια και αρωματικά φυτά, ακόμη και μερικά τσαμπιά σταφύλια, μια κληματαριά σ’ αυτόν τον κήπο. Αυτά τα απαραίτητα, με την προσθήκη κάποιων αυγών και λίγου τυριού που προέρχεται από το μοναστήρι, κατανάλωνε για να κρατηθεί στη ζωή. Δεν έχει αγγίξει κρέας για πολλές δεκαετίες, [από το 1948].
Τι έκανε ο πατέρας Αδριανός στη ζωή πριν γίνει μοναχός δεν μας το είπαν ούτε αυτός ούτε τα αδέρφια του (που είναι, εξάλλου, πεπεισμένοι ότι έφτασε στην παρθενική μοναστική ζωή, και άρα ήταν κατά κάποιο τρόπο προορισμένος για την αγιότητα).
Καταφέραμε να μας υποδεχτεί ο πατέρας Αδριανός στο ερημητήριο του και μάλιστα -αλλά με μεγάλη δυσκολία- να τον φωτογραφίσουμε, χάρη στη μεσολάβηση των αδελφών του μοναχών, που μένουν στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης.
Μας έβαλε να καθίσουμε, μας χαμογελούσε με γλυκύτητα, προφύλασσε τον εαυτό του [από την κοσμική ταραχή] όσο καλύτερα μπορούσε: ξέρει μόνο μια ιταλική έκφραση: »(Piano, Piano) Σιγά, Σιγά». Και τη χρησιμοποιεί συχνά μαζί μας, γιατί ακόμα και εδώ, σε αυτό το μέρος του ησυχασμού, εμείς συνεχίζουμε να κινούμαστε με φρενίτιδα, και να αναζητούμε τη σωστή γωνία ή τον αντικειμενικό σκοπό, τα ενδιαφέροντα δεδομένα, την πολύτιμη νότα: σαν να βρισκόμαστε σε έναν αγώνα ταχύτητας της Φόρμουλα 1. Μην βιάζεστε κύριοι: »Σιγά, Σιγά!»
Η μοναξιά
Ο πατέρας Αδριανός κατεβαίνει στο μοναστήρι [της αγίας Αικατερίνης] μια φορά την εβδομάδα, για να συμμετάσχει μαζί με τους αδελφούς του μοναχούς στη Θεία Λειτουργία: αλλιώς δεν βλέπει κανέναν, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις.
Το ερημητήριο προστατεύεται από έναν ψηλό τοίχο, γαντζωμένο πάνω στους βράχους: μπαίνεις σε αυτό από μια μικρή πόρτα που είναι πάντα κλειστή σε τουρίστες και περίεργους.
Εδώ ο μόνος θόρυβος είναι αυτός του ανέμου.
Αναρωτιόμαστε τι επιπτώσεις θα είχε σε εμάς, ανθρώπους της πόλης αυτού του αιώνα, να μένουμε μόνοι εδώ: με ένα καλό εφοδιασμό από βιβλία, σίγουρα, αλλά με πολύ ελαφριά και χωρίς κρέας διατροφή. Θα ήταν φυλακή ή μια ευκαιρία να βρει κανείς την ψυχή του; Πόσο καιρό θα μπορούσαμε να αντισταθούμε; Και τη νύχτα, θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε;
Αν ο πατέρας Αδριανός έχει ένα πρόβλημα, είναι ακριβώς αυτό της παραμονής ξύπνιος τη νύχτα. Γιατί όποιος φιλοδοξεί να φτάσει την αγιότητα πρέπει να την αφιερώσει στην προσευχή. Για τους άλλους, για τους λιγότερο δυνατούς μοναχούς, το ξυπνητήρι είναι ακόμα στις τέσσερις το πρωί, και μέχρι τις οκτώ προσεύχονται.
Οι μοναχοί της Αγίας Αικατερίνης, όπως ένα μεγάλο μέρος του ορθόδοξου μοναχισμού, βασίζονται στους μοναχικούς κανόνες του Μεγάλου Βασιλείου, επισκόπου Καισαρείας (329-379), ο οποίος με τη σειρά του εμπνεύστηκε από την εμπειρία του πρώτου χριστιανικού μοναχισμού και των πρώτων ασκητών. στην Άνω Αίγυπτο και στη Συρία, και ιδιαίτερα από τη φιγούρα και το έργο του Αγίου Παχωμίου, του ερημίτη που το 320 ίδρυσε το πρώτο χριστιανικό μοναστήρι στο Ταβεννήσι, στις όχθες του Νείλου.
Η θρησκευτική εμπειρία των Ορθοδόξων μοναχών είναι διαφορετική από αυτή των Καθολικών. Από τον Μεσαίωνα, για παράδειγμα, η άσκηση του Ησυχασμού, δηλαδή της στοχαστικής προσευχής, που συνίσταται και στην επανάληψη της νοεράς ευχής, που συνοδεύεται από άσκηση του σώματος και αναπνευστική πειθαρχία.
Ο σκοπός του ησυχασμού δεν είναι η έκσταση, αλλά μια κατάσταση οικείας ηρεμίας (ησυχία στα ελληνικά σημαίνει «ειρήνη»), πνευματικής ελευθερίας και ελέγχου της θέλησης, για να φθάσουμε στην ενατένιση του θείου φωτός (το «Θαβωρικό φως», από τη μεταμόρφωση του Ιησού στο όρος Θαβώρ).
Μιλώντας με άλλους μοναχούς της Αγίας Αικατερίνης είχαμε την εντύπωση ότι στην αναζήτηση της αγιότητας έδωσαν την ίδια μεθοδική δέσμευση που αφιερώνουν άλλοι σε πιο επίγεια εγχειρήματα και ότι η εμπειρία κάποιας μορφής επικοινωνίας με τον κόσμο των καθαρών πνευμάτων δεν είναι για αυτούς. ούτε κάτι πολύ σπάνιο, ούτε απροσδόκητο.
Ένας από αυτούς ανέφερε μια συγκλονιστική συνάντηση με το Πνεύμα του κακού. «Είναι πολύ δυνατό», είπε, αλλά δεν ήθελε να πει περισσότερα.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ο πατέρας Αδριανός εναλλάσσεται μεταξύ προσευχής και εργασίας: ο κήπος απαιτεί συνεχή προσοχή, αλλά δεν είναι η μόνη δέσμευση του ερημίτη. Εξαιρετικός σχεδιαστής, δημιουργεί εικονογραφήσεις με θρησκευτικά θέματα, από τις οποίες το μοναστήρι παίρνει εκτυπώσεις και δίνει σε τουρίστες και προσκυνητές. Για να ζωγραφίσει, ο πατέρας Αδριανός κάθεται σε ένα ξύλινο τραπεζάκι σκεπασμένο από ένα πρόχειρο κουβούκλιο και με προσανατολισμό απέναντι στο (Gebél Musa) όρος του Μωυσή.
Τον ίδιο προσανατολισμό έχει και το κάθισμα που κάθεται και διανυκτερεύει στην προσευχή. Επομένως, για σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο, ο ερημίτης έχει μπροστά στα μάτια του το βουνό όπου, σύμφωνα με την παράδοση, ο Θεός εμφανίστηκε στον Μωυσή.
Με όση διακριτικότητα μπορούμε, ρωτάμε τον πατέρα Αδριανό αν πιστεύει ότι αυτό είναι πραγματικά το όρος Σινά: εξάλλου, την εποχή των πρώτων μοναχών, ακόμη και το (Gebel Serbal) όρος Σερμπάλ θεωρούνταν άξιο αυτής της ταύτισης…
Αυτός απαντά:
– «Το ξέρω, το ξέρω. Αλλά αυτό είναι, πιστέψτε με». Και συνοδεύει την απάντηση με ένα άτακτο χαμόγελο, σαν να λέει: «Δεν σου λέω περισσότερα, αλλά έχω αποδείξεις».
Ο πατέρας Αδριανός είναι επίσης ο φύλακας του ερημητηρίου του, το οποίο είναι πλούσιο σε θησαυρούς ιστορίας και τέχνης. Πρωτοκατοικήθηκε τον τρίτο αιώνα. Όπως και άλλα ερημητήρια του νότιου Σινά υπέστη πολλές αντιξοότητες. Βεδουίνοι αφιερωμένοι στις επιδρομές και προερχόμενοι από την ανατολική έρημο της Αιγύπτου κατέβαιναν επανειλημμένα στην περιοχή el-Tor (τη σημερινή πρωτεύουσα της περιοχής) και, διεισδύοντας ακόμη και στις πιο εσωτερικές κοιλάδες, έσφαζαν ερημίτες.
Ο αμυντικός πύργος που έχτισε η Αγία Ελένη, μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, στην περιοχή του σημερινού μοναστηριού αποδείχθηκε ανεπαρκής για την προστασία των θρησκευόμενων.
Σε αυτή την επισφαλή κατάσταση έβαλε τέλος ο αυτοκράτορας Ιουστινιανό, ο οποίος το 530 έχτισε το μοναστήρι-φρούριο και έστειλε 200 Αιγύπτιους και 200 Βλάχους ως υπηρέτες και φρουρούς των θρησκευτικών.
Εδώ και 150 χρόνια, το ασκητήριο του πατέρα Αδριανού κατοικείται από μοναχούς, μερικοί από τους οποίους έχουν πεθάνει μέσα στην οσμή της αγιότητας. Και που έχουν εμπλουτίσει το μικρό παρεκκλήσι με εικόνες, μεταξύ των οποίων και αρχαίες, εξαιρετικής κατασκευής, που σήμερα αποτελούν πραγματικό θησαυρό τέχνης. Αλλά για τον πατέρα Αδριανό αυτή είναι η λιγότερο σημαντική πτυχή.
Όσο για τα αναγνώσματα του, διαβάζει μόνο μερικά εκλεκτά ιερά βιβλία. Για τα υπόλοιπα δεν έχει χρόνο. Ενώ μας δέχεται κάτω από την πέργκολα του ερημητηρίου, μας εμφανίζεται ως άνθρωπος πολύ συγκεντρωμένος σε κάτι που δεν είμαστε εμείς.
Η λέξη «Ιταλία» του προκαλεί μια έκρηξη ενδιαφέροντος:
– «Αχ, Ρώμη! Οι κατακόμβες, το Κολοσσαίο. Πόσοι άγιοι, πόσοι μάρτυρες!». Μας προσφέρει λουκούμι, το παραδοσιακό ελληνικό γλυκό, που του έφερε μια ομάδα προσκυνητών από την πατρίδα. Δεν γεύεται κανένα. Κάνει χειρονομίες ότι πονάνε τα δόντια του. Το να επιδείξει μια οικειοθελή άρνηση, ίσως, θα του φαινόταν αμάρτημα υπερηφάνειας. Ποιος ξέρει αν το λουκούμι ήταν πραγματικός πειρασμός για αυτόν.
Σίγουρα είναι ένας πειρασμός, ίσως μόνο στιγμιαίος, για εμάς, τους ανθρώπους των θορυβωδών πόλεων, αυτή η γαλήνια και εργατική μοναξιά του, ο μικρός του κήπος στα 1.800 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στον καθαρό αέρα της ερήμου.
Πηγή Όλγα Μαράτου ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ